Hilversum

Vroeger heetten onze nationale radiozenders jarenlang Hilversum.
Dat was onduidelijk vonden de omroepbonzen.
Dus werd de naam Radio.
Duidelijk toch?
Nee, kennelijk niet.
Daarom heet het tegenwoordig
NPO.
Hė, hė.
Duidelijkheid.
Eindelijk.

Toen

Gezien vanuit het heden.
Is de ene 'toen'.
Wat langer geleden.
Dan de andere 'toen'.
Hoe dan ook, het is verleden.
We zullen het er gewoon mee moeten doen.

Verrijking ten koste van

Hij die zich verrijkt ten koste van de ander heeft vaak een hogere status dan hij die zich moreel verrijkt door hulp aan de ander.

Banken

Gelukkig!

Nu de kerken vervangen zijn door banken en verzekeringsmaatschappijen is de wereld er een stuk eerlijker op geworden.

Toch?
.

Oude foto's

Zo dichtbij.
Is het verleden.
Als je ze bekijkt.
Die oude foto's.
Zo dichtbij.
Je kunt het pakken.
Bijna!
Maar het is zo ver weg.
Onbereikbaar ver weg.
Wat dichtbij is.
Erg dichtbij.
Is de vreugde.
Is de ontroering.
Zijn de tranen
Over dat wat voorbij is.
En uit!
.

Pek en veren

Ik zag twee heren.
Zich amuseren.
Door zich in te smeren.
Om met pek en veren.
Te flaneren.
Ik kon het niet waarderen.
En ging ze leren.
Te proberen.
Accepteren.
Dat pek en veren.
Niet staat bij heren.
Maar dat veren.
Bij dames horen.
Om heren te bekoren.

Eerlijk zullen we alles delen

"Eerlijk zullen we alles delen.
Ik een beetje meer dan jij."
Zongen we ruim 60 jaar geleden op de lagere school.
Het was een grapje, dacht ik.
Dacht ik....
Ik besefte toen niet dat velen die
"het gemaakt" hebben in deze maatschappij dit tot levensmotto zouden maken.

Politieke nuance

Hellup

Al geruime tijd ben ik nuance kwijt.
Soms herken ik een glimpje.
Dat kan verbeelding zijn.
Mocht iemand het geluk hebben om nuance te scoren....
Maak er dan s.v.p. melding van.
Hier!
Niet bij de politiek.
Die herkent het namelijk niet.
.

Politieke kletspraat

Als ik in staat zou zijn om met buitengewoon veel woorden totaal niets te zeggen dan zou ik de politiek in gaan en nietszeggend al pratend een zeer goed belegde boterham binnen hengelen.

Onbetaalbare mensen

Vaak helpen onbetaalbare mensen  onbetaald.

Weemoed

Weemoed.
Is moed.
Die een
beetje pijn doet.

Vriesversje

Het kan vriezen
Het kan dooien
Bij té streng vriezen.
Vallen er dooien.

Dik

Soms valt het mee.
Soms valt het tegen.
Maar ik zit er maar mooi mee.
Ik ga steeds zwaarder wegen.

Kerstgeschenk

Kerstfeestkitsch.
Trek hiervan de kitsch af.
Kerstfeest blijft over.
Trek daar het feest vanaf.
Kerst blijft over.

Wat betekent dit voor jou, voor mij, voor ons?

Contacten

Een wandeling in de stad en het bezoeken van openbare gelegenheden kan zo leuk en zo boeiend zijn wanneer men zelf het contact zoekt.
Met wildvreemden.
Heb zelden meegemaakt dat er verkeerd of afwijzend werd gereageerd op spontane, goedbedoelde opmerkingen.

Sluit je niet op in jezelf.
Maak voor dat korte moment de ander deelgenoot van een gezamenlijke beleving.
Geniet van die ander en die ander geniet van jou.
Samen even één.
Prachtig!
.

Zinloos?

Je slaapt.
Je staat op.
Je maakt je toilet.
Je gaat naar het toilet.
Je eet.
Je doet je ding.
Je eet.
Je doet je ding.
Je eet.
Je vult je avond.
Je gaat naar het toilet.
Je maakt je toilet
Je gaat naar bed
Je slaapt.
Je staat op.
Je maakt je toilet.
Je eet.
Je doet je ding.
Je eet.
Je doet je ding.
Je eet.
Je vult je avond.
Je gaat naar het toilet.
Je maakt je toilet
Je gaat naar bed
Je slaapt.
Je staat op.
Je maakt je toilet.
Je gaat naar het toilet.
Je eet.
Je doet je ding.
Je eet.
Je doet je ding.
Je eet.
Je vult je avond.
Je gaat naar het toilet.
Je maakt je toilet
Je gaat naar bed
Je slaapt.
Je staat op.
Je maakt je toilet.
Je eet.
Je doet je ding.
Je eet.
Je doet je ding.
Je eet.
Je vult je avond.
Je gaat naar het toilet.
Je maakt je toilet
Je gaat naar bed
Je slaapt.

Je vult je jaren.
Je vult je bed.
Men vult je kist.
Dood!

========================

Ik bedoel het niet opbeurend, niet bemoedigend, niet zorgeloos.
Ook niet andersom.
Ik bedoel slechts, sta eens stil bij de cirkelgang van je leven en sta eens stil bij nut en zin ervan.
Altijd iets van mij geweest om over na te denken en nu op mijn leeftijd met drie kinderen met partners, zes kleinkinderen en lieve vrienden, helemaal.
De bijdrage was bewust fatalistisch om het denken er over wakker te schudden.
Dat lukt vast niet bij iedereen.
Ik ben bezorgd, niet fatalistisch.
Daarbij komt dat men de dichterlijke vrijheid heeft om te spelen met taal, eigen ideeën en die van anderen.
Begrijp je?
.

Kleinkind ophalen van school

Mijn kleinzoontje haalde ik geregeld van school.
Nu niet meer.
Hij is te groot geworden en een andere school is zijn lot .

Ik zag al die kindertjes.
En bedenk dat ik ook zo'n kindje ben geweest.

Ooit zal dit leuke speelse grut.
Net als ik bij school staan om een kleinkind op te halen.
En dat kleinkind......

Hoe zinvol is dat alles?
Hoe zinvol voltooien we onze eigen levenscyclus?
We kunnen dit niet alleen.
Mogelijk slechts door ander leven zin te geven.
.

Pitloos

Pitloze druiven.
Zaadloze mandarijnen.
Lastige kleine dingetjes, kennelijk.
We zetten de natuurlijke voeding naar onze hand door het onvruchtbaar te maken.
Zo verkoopt het beter.
Is het dan ook beter?

Christenen en liefde

Het Nieuwe Testament is dat gedeelte van de Bijbel waarin een hoofdthema gerechtigheid, geweldloosheid en liefde is.
Toch is het meest christelijke westerse land, Amerika, tevens het meest gewelddadige land.

Van de christelijke partijen hier in ons land  hoor ik zelden iets van het verdriet dat men heeft over het slopen van de tegenstander.
Nee, ze gaan voluit voor een land in het Midden-Oosten dat bestaat bij gratie van geweld.
Waar blijft het slopende verdriet?

Gelukkig zijn er christenen die de boodschap wel begrijpen en er naar handelen.
Maar ik heb last van het feit dat zoveel christenen zo gemakkelijk de boodschap van liefde verkrachten.

Het is begrijpelijk dat men met achterdocht naar christenen kijkt.
Helaas.

Geluksmoment

Domweg gelukkig.

Tijdens lezen van de krant.
"Aanschaf gevechtsvliegtuigen."
Drong volkomen onverwachts.
Herinnering mijn bewustzijn binnen.

Enige tijd geleden.
Restaurant in Alkmaar.
Honderd meter van mijn lagere school.
Tóen onbereikbare geuren uit de keuken.
Nu daar eten met mijn vrouw

Hier op de bank.
Krant in de hand.
Ondanks "Aanschaf gevechtsvliegtuigen."
Beleefde ik geluksmoment.
.

Misdaden

Een atheïst die zich kwaad maakt over de misdaden van de religie heeft én gelijk én geen recht van spreken.
De grootste misdaden in de geschiedenis zijn gepleegd door atheïsten.

Zwijgen is goud

Vanavond ben ik alleen.
Dat heeft het grote voordeel dat ik niet spreek.
Ik zwijg.
Om die reden heb ik een grote emmer neergezet.
Midden in de kamer.
Een zware ouderwetse degelijke emmer.
Dat is nodig natuurlijk.
Zo kan hij zonder bezwaar volledig gevuld worden.
Met goudglanzend goud.
Tot aan de rand.
En er overheen.
Eventueel.
Ik hou mijn mond gesloten.
Laat de telefoon rinkelen.
De TV uit.
(Anders kan ik me niet stil houden bij dat politiek geneuzel.)
Goud, komt u maar.
Ik wacht.
Moet zo gaan pitten.
Aan zilver kom ik deze avond niet toe.
.

De weg naar thuis

Dezelfde weg die ik neem naar huis is toch een andere weg dan de weg die ik neem naar thuis.

Voor je beurt

Een spreekbeurt wordt pas een spreekbeurt als je aan de beurt bent om te spreken.
Vóór die tijd is het hooguit uit een schrijfbeurt, tenminste als je de tijd hebt om je tijd voor die beurt vrij te maken.
Heb je die tijd niet, dan schrijf je de schrijfbeurt vóór je beurt.
De beloning beur je pas als je aan de beurt bent geweest om je schrijfbeurt om te zetten in een spreekbeurt.
Vanzelfsprekend dient het zo te gebeuren.
Nooit dus, ik herhaal, nóóit vóór je beurt spreken.
Anders kom je niet aan de beurt en moet je de beurt aan je voorbij laten gaan.
Er gebeurt dan iets dat niet zo hoort te gebeuren.
En ja, wat gebeurt er dan?
Dan beur je niks.

Jongleren

Jongeheren,
jongleren moet je jong leren leren anders ga je het jongleren nooit goed leren en snel verleren.

Vandaag en morgen

Maak je geen zorgen.
De week vordert gestaag.
Morgen komt morgen.
Maar vandaag is het vandaag.

Weigerende kaarsjes

Vorig jaar.
Ben, qua zin, nog niet zo ver.

En toen dacht ik, kersttijd...!
En toen dacht ik, kerstboomtijd.
En toen dacht ik, geen zin.
En toen dacht ik, toch maar.
En toen ging ik naar de kelder
En toen haalde ik mijn nepboompje.
En toen zette ik het op zijn nepstandaardje.
En toen deed ik er de lichtjes in.
En toen deed ik de lichtjes aan.
En toen deden de lichtjes het niet.
En toen verving ik de lichtjes.
En toen deden de lichtjes het nog niet.
En toen dacht ik, ah... reserve lichtjes.
En toen pasten die lichtjes niet.
En toen had ik net op tijd níet de pest in.
En toen dacht ik, reserve lichtjeskabel.
En toen testte ik de lichtjes van de lichtjesdraad
En toen branden de lichtjes perfect.
En toen deed ik de lichtjes in het boompje.
En toen vertikten de lichtjes het om te lichten.
En toen had ik de pest in.
En toen moest ik naar de stad.
En toen deed ik mijn jas aan.
En toen deed ik mijn hoed op.
En toen ging ik naar de stad.
En toen regende het.
En toen werd ik nat.
En toen ging ik naar de winkel.
En toen kocht ik nieuwe lichtjes.
En toen ging ik naar huis.
En toen deed ik mijn hoed af.
En toen deed ik mijn jas uit.
En toen testte ik de lichtjes.
En toen deden ze het.
En toen deed ik de nieuwe lichtjes in de boom.
En toen branden de lichtjes in het boompje.
En toen was ik blij.

Dienstgeweigerd Eindhoven

Ik heb dienst geweigerd.
Zes en vijftig jaar geleden.
Waar blijft de tijd.
Ben in mijn weigering, gelukkig, erkend
Anders had ik een paar jaar in de bak gezeten.
Te werk gesteld werd ik als verpleger in een psychiatrische inrichting in Eindhoven.
(Achteraf gezien de mooiste en onbezorgdste tijd van mijn leven)

We zaten met onze handen in het haar over een patiënt die altijd alle ramen in gooide.
Tot we het briljante idee kregen om hem koning van de ramen te maken.
Nooit meer kapotte ramen gehad.

Een zwaar gestoorde patiënt praatte niet.
Behalve zondags.
Dan ging hij om 10 uur naar de tuin en hield een lange preek.
Volkomen onverstaanbaar.

Een oudere man zat al tientallen jaren in de inrichting.
Niemand heeft hem ooit horen praten.
Behalve ik.
Toen ik afzwaaide gaf hij me met tranen in de ogen  een voorraadje rolletjes pepermunt.
Maandenlang opgespaard.
Zelfs nu, als ik er aan denk, ben ik weer ontroerd.

Tja......
.

Buurjongen telefoon

Alkmaar.
Ruim 60 jaar geleden.

Samen met de buurjongen hadden we een kabeltje naar elkaars huis aangelegd.
Dwars over de openbare weg.
Vonden we geen probleem en was het ook niet.
Bijna niemand had immers een auto.
Ja, de melkboer.
Die had een dochter die gehandicapt was.
Vervoer was dus belangrijk voor hen.
Mijn vader was wel modern.
Hij was gemotoriseerd.
Hij had een bromfiets.
Een Solex.
Ergens bezit ik nog zijn brommerrijbewijs.
Gehaald met het rijden van een paar rondjes om het politiebureau.

Geen idee meer hoe we aan draad zijn gekomen.
Ergens op de kop getikt.
Evenals twee oude en totaal versleten doch werkende telefoonhoorns.
Eveneens vergeten hoe dat tikken in zijn werk was gegaan.
Moet niet eenvoudig geweest zijn.
Er was niets.
We hadden niets.
En zeker geen geld.

Een schakelaartje op de trap was snel gemonteerd.
Onder de trap bekleding.
Die werd strak gespannen door een roe op elke traptrede.
De bedoeling was dat een zacht zoemertje overging als pa of moe de tap bestegen.
Dat was in de tijd dat kinderen nog vroeg naar bed gingen en in de winter de ijsbloemen op de ramen stonden en het water in de beker bevroor.
Oei, 's nachts naar de wc beneden.
Zoooo koud.
Dat was echter niks vergeleken met de poepdoos bij mijn opa en oma in Enkhuizen.
Die was buiten.
In de tuin.

Beseffen we wel voldoende hoe goed we het nu hebben?
Zelfs kaas en worst op brood.
Wij moesten het met suiker doen.
We waren niet de enigen.
Zelfs, helaas, nu in 2018 in het zo rijke Nederland niet.

Ach, herinneringen aan die tijd borrelen op.
Kan blijven schrijven.
Heb daar nu geen trek in dus pak ik de draad van het verhaal weer op en ga terug naar de draad tussen mij en mijn buurjongen.
Als hij niet beschikbaar was lag ik te lezen.
Onder de dekens.
Een trafo stuurde een fietslampje aan.
Voldoende leeslicht.
Was hij wel beschikbaar dan waren we lekker aan het kletsen.
Zacht!
En soms samen schaken bij het licht van het fietslampje.
Een heel gedoe want wat te doen als het waarschuwende zoemertje zacht zijn gezoem liet horen?
Waar laat je een schaakbord met opgestelde stukken?
Het enige dat je kon doen was het licht uitdraaien en je stil houden.
Net doen of je sliep.
Licht uitdraaien...
Ha, letterlijk.
Schakelaars hadden we niet.
Dus het hete lampje snel bedekken met de dekens of uitdraaien.
Met de hand.
Au!

Buurjongen had ook een microfoon in de huiskamer gelegd.
Zijn ouders vonden dat geen goed idee.
Jammer want wij vonden het juist wel een aardig idee.
Gelukkig ontdekten ze het pas na een week zodat we toch een genoeglijke en leerzame periode hebben gehad

Goh, wat zou dat technisch nu gemakkelijk gaan.
Geen draad.
Geen transformator.
Geen fietslampje.
En geen ouders die moeilijk doen over slapen gaan...
Maar zou er net zoveel spannend plezier zijn?
Ik waag het te betwijfelen.
Ik waag ook te betwijfelen of de kinderen over ruim 60 jaar een vergelijkbaar verhaal op hun mobieltje kunnen gaan schrijven.
Want.....
Hoe ziet de wereld er over ruim 60 jaar uit.
Ik waag het niet te voorspellen.
Ik weet het niet.
Niemand!
.

De weg naar de Waarheid

De weg die bewandeld wordt op weg naar de Waarheid staat vol met verkeerd geplaatste wegwijzers en is geplaveid met kinderkopjes, bestrooid met voetangels en klemmen.

Uniek moment

Dit momen is uniek.
Komt nooit meer opnieuw en is nog nooit eerder geweest.

De zoen

Op buffel.
Rijmt knuffel.
Op doen.
Rijmt zoen.
Vergeet de buffel.
Niet de knuffel.
En ga doen.
Die zoen.

Geur

De stad.
Herrie.
Pijn in de oren.
Dan een geur.
Plotseling.
Een onverwachte opening.
Naar het verleden.
Kleuterschool!
.

Afvallen

Ik ben zeer bewust met afvallen bezig.
Elke keer als ik heerlijk aan het eten ben houd ik er n.l. rekening mee dat ik de volgende keer moet minderen.

Sinterklaas

Al dagen staan mijn schoenen en laarzen klaar, volgepakt met wortels en suikerklontjes.
Begeleid met luid gezang mijnerzijds.

Niks!
Volledig succesloos.

Terwijl een ieder mijn liefheid van afgelopen jaar en alle jaren daarvóór kent.

Lijkt op discriminatie.
Al ben ik nog niet geheel en al achter de reden daarvan.
Zal wel met jaloersheid ten aanzien mijner baard zijn.
Gewoon jaloers.
Omdat die me zo voortreffelijk staat.
Dat moet het zijn.
Bah, kleuterpietenwerk.

Zal morgenavond ook wel niets worden.

Loyaliteit

Een gezin waar geen solidariteit en loyaliteit heerst is de naam "gezin" niet waard.
Een familie waar geen solidariteit en loyaliteit heerst is de naam "familie" niet waard.
Een vriendenkring waar geen solidariteit en loyaliteit heerst is de naam "vriendenkring" niet waard.
Een land waar..................

Omhelzing

Boodschappen doen moet.
Op zijn tijd.
Ben geen fan.
Nee.
Betalen moet.
Op zijn tijd.
Ben geen fan.
Nee, helemaal niet.
Maar soms, plotseling, gebeurt er iets bij zo'n laatste handeling.
Een verrassing.

De twee dames achter de kassa namen met een stevige omhelzing afscheid van elkaar.
Mooi om te zien.
Maar ik dan?
Als klant?
Dus reageerde ik met:
"Waarom jullie wel en de klant niet?"
Ja toch?
Is oneerlijk toch?
Dat vond één van de dames ook.
Het resultaat was een dikke omhelzing dwars over de toonbank heen.
Klantvriendelijkheid in natura.

Er bestaat nog zo iets als gerechtigheid.

Jonge heer

Er is wel degelijk verschil tussen een jonkheer en een jongeheer.
Echter, ze zijn wel altijd samen.

Lezen in de trein

Enkele jaren geleden was ik weer eens in Spanje.
In Andalusië.
Vlak bij Sevilla om iets preciezer te zijn.
Een prachtig, zij het soms bloedheet, gebied.
Meer dan veertig graden in de schaduw is warm!
Zeer.

Wat me enorm opviel was het feit dat daar niet gelezen werd.
Dat wil zeggen, er werd wel eens gelezen maar dan in sportbladen.
Voetbal, handbal en het gruwelijke stierengevecht.

Toen ik me in Nederland op de weg terug naar Hengelo in de trein bevond zat tegenover mij een jonge vent.
Rond de 20 jaar, schatte ik.

Iedereen heeft recht om te lezen wat hij wil maar door mijn Spaanse ervaring stoorde het me toch dat wat hij las uitgerekend een sportblad was.
Niet juist natuurlijk want wie ben ik om daar een oordeel over te mogen hebben, maar het voelde wel zo.
Even later pakte hij een andere leesconstructie.
Donald Duck.

Ik probeerde me een voorstelling te maken van deze jongeman.
Was het een sporter?
Zou kunnen.
Was hij een student?
Zou kunnen.
Hoewel, veel studenten op weg naar Enschede hebben studiemateriaal in hun handen.
Was het.... ?

Ik wist het niet en vond het eigenlijk ook niet zo belangrijk.
Dus sloot ik de ogen.
Fijn, maar vervelend want enige tijd later werd ik storend wakker gemaakt door de conducteur die mijn treinlegaliteit kwam testen.
Ik kwam zegevierend door de test.
Dat is me niet bij elke test gelukt.

De jongeman bleek nog steeds tegenover me te zitten.
Nog steeds lezend.
Nu echter tot mijn verrassing in de Bijbel.
Zonder enige schroom.

Grappig en opvallend.
Drie zulke verschillende leesakties.
.

Oorlog en mijn kelder

Ik denk er zelden aan.
Maar soms, zoals nu...

In de oorlog is het café naast mijn huis door bombardementen zwaar beschadigd.
Foto's bevestigen dat.
Mijn oude huis, gebouwd rond 1900, kocht ik 41 jaar geleden.
De oude eigenaar vertelde dat zijn familie tijdens de oorlog vaak schuilde in de kelder onder de opkamer.

De opkamer is er nog.
De kelder is er nog.
Ik denk er zelden aan.
Maar soms zoals nu, nu ik in die kelder sta.....
.

Plezierige tijden

Enige tijd geleden zijn we een paar dagen in de voorsteden van Hengelo geweest.
   Utrecht, Amsterdam, Alkmaar en Enkhuizen.
Plezier, vrolijkheid, goed eten, goed drinken, prachtige gebouwen, geweldige mensen (vrouwelijk en mannelijk), storm, kou, regen, een hard leeg lopende portemonnee en madame Tussaud getrotseerd.
Zij wilde een aantrekkelijke en knappe, wat oudere heer, met witte baard in de collectie hebben.
Dat zou me echter teveel tijd gaan kosten en daar had ik geen zin in.
Thuis voldaan, met de beentjes op tafel en een boek op schoot.
Muziekje op de achtergrond.
En dat alles in een behagelijke temperatuur.
De kachel in de trein was out of order en ik mocht geen vuurtje aanleggen.
Kinderachtig.
.

Marsepein

Ik vond in een lade een vergeten chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep.
Omdat ik onzeker ben over de gezondheidsaspecten van zo'n chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
leek het me verstandig om dat eens via Google uit te pluizen.
Ik voerde dus als zoekopdracht in: chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
Helaas bleek chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
bij Google onbekend.
Daarom ga ik er maar vanuit dat de wetenschap de chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep onderzocht heeft en de chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep gezond heeft verklaard omdat in een chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep slechts gestolde vitaminen zitten zodat ik zonder problemen kan knagen aan mijn
      ChocoladeachtigemarsepeinHEMAreep

Goed voedsel. Afval.

Enige jaren geleden zaten we aan het ontbijt in de eetzaal van een hotel in Amsterdam.
Een luxe en duur hotel.
Té duur voor ons maar nu goed te doen aangezien we de hotelovernachting mét ontbijt aangeboden hadden gekregen.
Het was een prima en uitgebreid ontbijt.
De kunst is dan om niet teveel broodjes en lekkernijen tegelijk op je bord te plaatsen.
Immers meerdere wandelingen naar de vetpotten (bijbelse uitdrukking) kan geen probleem zijn.
Hoort geen probleem te zijn.
Vonden wij.
Enige tafeltjes van ons verwijderd zat een stel dat daar anders over dacht.
Borden zo vol gestapeld dat het te voorspellen was dat de blikken te groot en de magen te klein waren.
Het gevolg was dat de hele voortreffelijke, op elkaar gestapelde, mikmak moest worden opgehaald en weggegooid.

Wij keken er naar en voelde een bijna fysieke pijn.
.

Het slootje

Herplaatst:

Tussen ons huis in Alkmaar lag in volgorde van beschrijving:
Een tuintje, een stoep, een straat, een stoep, een soort van struikgewas, een kikkerslootje, terrein van de spoorwegen en het station.

Interessant voor alle kinderen was het slootje.
Daarin gonsde het van leven.
Stekelbaarsjes, kevertjes, torretjes, vliegjes, kikkers en het mooist van al...... salamanders.
Prachtige beestjes waarvan het mannetje een soort kam had en een rood borstje.
Veel heb ik er gevangen.
Dat ging niet zo gemakkelijk zodat elke vangst een overwinnaarsgevoel teweeg bracht.

Kees was mijn buurjongen.
Hij was niet direct een vriendje van me maar soms trokken we samen op.
Zonder overdrijving was ik de betere salamandervanger.
Maar dit keer was Keesie in vorm.
Dat kan natuurlijk.
En ik gunde het hem van harte maar toch........

Toen hij zo voorover gebukt, hangend aan een takje, boven het slootje hing...........
Verleiding was groot en een duwtje zomaar geschied.
Plons!
Aangezien ik van nature een aardig, vriendelijk en vredelievend mens ben, kan ik me de exacte feiten niet meer herinneren.

Gillend en poedelnaakt werd hij scheldend door z'n moeder voor het huis afgeborsteld.
Nogal ruw veronderstelde ik.

Aan het begin van de Fabrieksweg, verderop stond een conservenfabriek, was de kolenhandel  van Wokke.
Moeilijk over milieuvervuiling deed men toen nog niet moeilijk. zodat er een dikke laag kolenstof over de omgeving en dus ook over het water lag.
Het eerder vermelde slootje eindigde bij dit bedrijf.

"Wokke heeft meer werkruimte nodig en heeft daarom het einde van het slootje ingekort, gedempt met zand en kolen" vertelde Kees me.
Dat kwam mooi uit want daardoor kon je makkelijker en sneller naar de overkant van het slootje.
"Ga jij maar voor" zei Kees.
Plons.

"Nou, kijk daar nou Gré",
zei mijn oom, hoofdonderwijzer op een lager school in Haarlem, die samen met mijn tante op bezoek was:
"Dat lijkt Johan wel".
Zo bleek ik ondanks de vieze, vuile smerigheid toch nog enigszins herkenbaar.

De wereld was toen al erg onrechtvaardig.
.

Maatschappij

Is de samenleving in de loop der eeuwen in diepste wezen veranderd?
Ik denk het niet.
Samenleving, samen leven.
Samen leven met anderen.
Mensen met de zelfde deugden en ondeugden, de zelfde hartstochten en egoïsmen als de mensen van nu.
Nog steeds houden ze van elkaar.
Nog steeds bedrijven ze de liefde.
Nog steeds haten ze elkaar.
Nog steeds vechten ze elkaar de tent uit.
Nog steeds vinden mensen met veel bezit dat ze daar het volste recht op hebben.
Nog steeds is het zo dat armen wanneer ze meer bezittingen krijgen eveneens vinden dat ze daar het volste recht op hebben.
Nog steeds zijn ze in staat gruwelijke dingen te doen als het hen wordt opgedragen.
Nog steeds zijn ze in staat om zich weg te cijferen ten koste van zichzelf en ten behoeve van anderen.
Allemaal net als vroeger.
Rijke gemeenschappen/landen.
Arme gemeenschappen/landen.
Net als toen.
Verder is alles bij het oude gebleven.
Slechts de uiterlijke vorm is veranderd.
Niet de mensen die de samenleving uitmaken.

Het gelijk

Mensen zijn vreemde wezens.
Ze hebben zo hun principes.
Soms lijkt het wel of die principes hun persoonlijkheid uitmaken.
Uit die principes handelen ze.
Zijn ze zeker van hun gelijk.
Het opvallende is dat overtuigende bewijzen van het ongelijk heel vaak niet worden geaccepteerd.
Inplaats daarvan worden de meest vreemde argumenten bij elkaar gezocht om het gelijk te bewijzen.
Je ziet dit gedrag in het klein bijvoorbeeld bij  je familie, vrienden of kennissen.
Je ziet dit in het middelgroot in de gemeentelijke en landelijke politiek.
Je ziet dit in het groot bij landen alwaar het afschuwelijke consequenties kan hebben.

Je ziet het ook bij jezelf!
.

Mens en natuur

Mensen maken hun eigen dagritme.
Dat kan in onze tijd ook moeilijk anders.
Wekkers zijn dingen die niet leuk zijn, waar we nooit aan wennen maar waarvan wij vinden dat ze hun ring moeten doen.
En de mens haar/zijn plicht.
Kunstlicht zijn we aan gewend en we vinden dat ze hun licht moeten laten schijnen.
Maar.....
We zijn, net als alle andere dieren, er op gebouwd om op te staan als we wakker worden en te gaan slapen als het donker wordt.

Misschien zouden we gezonder zijn als we dat, met behoud van alle verworvenheden (wat natuurlijk niet meer mogelijk is) zouden gaan doen.
In ieder geval zou het heel wat minder energie kosten .....
.

De put.

De put.
In een overkapte ruimte.
Een ruimte behorend bij twee huizen.
Een put door de Moren gebouwd
Een put die de tijd verslagen heeft.
Eeuwenoud.
Gevuld met geheimen.
Geheimen van leven en dood.
Van liefde en haat.
Van vreugde en verdriet.
Stenen spreken niet.
Zij omvatten en beschermen.
Beschermen leven brengend water.
Toen.
Nu.
De put waar wij met weemoed en verlangen naar keken.
Sebo en ik.
Die put is er nog steeds.
Die put verzamelt nog geheimen.
Ik denk er aan en kijk naar buiten.
Het regent.
.

Dialoog

Een dialoog voorkomt niet altijd een conflict.
Het voorkomen van een dialoog lokt bijna altijd een conflict uit.

Stille tocht

20 oktober 2018

Donker, koud, nat.
Lichte sneeuw.
Lichte regen.
Fakkels.
Mijn eerste stille tocht.
En hopelijk mijn laatste.

27 jaar.
Sinds enkele jaren eigenaar van een nieuw Mexicaans restaurant.
'Caballero'
Sinds enkele jaren getrouwd.
Sinds enkele maanden vader.
Dood.
Vermoord!

Een stille tocht.
Op de dag dat Maijkel 28 jaar zou worden.
Honderden mensen.
Gestopt bij het restaurant.
Bloemen bij de gevel.
Gekleurd vuurwerk.
Stilte.

Een schuifelende stoet van stille mensen.
Verlicht door het flakkerende en sissende vuur van de vele fakkels.
Mislukte pogingen van wind en water om het vuur te doven.

Op weg naar de verre Syrisch Orthodoxe kerk.
Op het plein een toespraak door de priester.
In het Aramees met een summiere vertaling.
Gevolgd door vuurwerk.

We wilden weg.
Maar bleven op verzoek van een jonge vrouw.

Binnen koffie gedronken.
Fraaie kerk.

Voor ons onverstaanbare toespraak.
Korte vertaling:

"Wij zijn allen Nederlanders.
Wij hebben allen een Nederlands paspoort.
Wij houden van dit land.
Dit is ons land.
Hou van elkaar.
Pas op elkaar.
Wees verantwoordelijk voor elkaar"

Handen gegeven.
Door jongelui met de auto thuis gebracht.

Bijzondere belevenis.
Prachtig belevenis.
Ontroerende belevenis.
Eens maar nooit weer, hoop ik.

Aramees.
De taal niet verstaan.
Maar wel begrepen.
.

Terugblik

Soms hebben we de neiging om terug te kijken in eigen leven in termen zoals "wanneer dit maar gebeurt zou zijn dan...."
Een begrijpelijke maar onmogelijke redenering, natuurlijk.
Het antwoord is er niet en zal er ook nooit komen.
Toch is in ieders leven, soms na enig zoeken, een heel klein feitje te vinden dat, vaak veel later, een geweldige invloed blijkt te hebben gehad op de rest van je leven.
En op het leven van anderen.

Handarbeiders

Zonder handarbeiders zouden onze regeringsarbeiders het verrekte koud hebben, buiten bibberend in hun nakie.
Rondom een vuurtje waar ze hun geld verbranden om het een beetje warm te hebben.
Smekend om binnen gelaten te worden bij de handarbeiders die hun eigen huizen bouwden.

TV verplaatsen

Een paar jaar geleden maar eigenlijk nog steeds geldig.

De tv verplaatsen.
Lijkt zo eenvoudig.
Tenminste als je niet denkt aan een dradenspaghetti van jaaaaren.
En als je niet denkt aan de aan de tv hangende electronica.
En als je niet denkt aan de ooit aan de tv gehangen hebbende  electronica waarvan de draden nog aanwezig zijn omdat je er nooit bij kon.
Als je daar wel aan denkt stel je alles maar even uit.
Tot je last begint te krijgen van de nieuwe tv kast die behoorlijk in de weg staat.

Bijna vier uur later is de zaak getest, in orde bevonden en op de plaats gezet.
Dan genietend kijken en luisteren waarbij het opvalt dat één van de luidsprekers niet werkt.

Moed grijpen.
(Waar vind je die?)
Zaak aan de kant.
Op de knieën.
Graaien in het duister.
Zaklantaarn.
Lastig want niet in het bezit van drie handen.
Wel een mopperende mond.
Nu?
Het werkt.

Alles.
Bijna!

De kladden

Waar een borst zit,
ja dat weet ik.
Maar waar zit de inborst?
Vlak bij de lurven of meer in de buurt van de kladden?

Nachtmerrie

De wijk zag er verlopen en somber uit.
Mistig en donker.
Eeuwenoude huizen.
Dichtgetimmerde ramen.
Mijn wijk, de wijk waar ik in opgroeide.
De huizen die er hoorde te staan waren veel jonger dan de huizen die er stonden.
Het raakte me niet.
Het was gewoon mijn buurt.

Nergens een raam open.
Nergens een deur open.
O ja, toch.
Eén deur stond open.
Een zwak bibberend lichtje wierp zijn schijnsel naar buiten.
Ik stapte naar binnen.
Dat kon blijkbaar zomaar.
In de kamer zat een oud gekreukt vrouwtje.
Ze was verwonderd toen ze me zag.
Logisch natuurlijk.
Na enige tijd ontdooide ze en liet me het huis zien.
Het werd gezellig.
Hartelijk namen we afscheid van elkaar.
Ik zou nog wel eens langs komen.

De volgende dag was ik weer in de omgeving en besloot het mensje nog eens op te zoeken alvorens weer naar huis te gaan.
De buurt en de huizen waren hetzelfde als de dag er voor.
Hoogstens nog wat ouder en wat somberder.
Alleen de open deur van gister was nu een dichte deur.
Hing wat scheef in de scharnieren.
Moeilijk open te krijgen.

Er kriebelde wat aan mijn benen.
Er jankte wat.
Ach goh.
Het hondje van die oude vrouw.
Nu viel het me op.
Het vrouwtje had een hondje.
Ik pakte de riem op die over de grond sleepte.

"Laat maar" zei de buurvrouw "ik zorg er wel voor.
Het arme beest.
Zijn vrouwtje is al jaren dood".

"Dood?" zei ik verbaasd en ongerust.
"Ja" zei de buurvrouw "al jaren, kijk maar".
Ik keek angstig in de richting die ze me wees en ja hoor, daar lag ze.
Niet netjes in een kist maar in een gewone kartonnen doos.
Vreemd?
Kennelijk niet.
Erg prettig voelde ik me niet.

De laaghangende mist trok op.
Hoe duidelijker het oude gerimpelde gezichtje werd, hoe onrustiger ik werd.
Plots trok er een vette grijns over het gezicht.
Mijn bloed stolde in de aderen en werd ijs toen dat wat overgebleven was van de handjes een gebaar in mijn richting maakte.
Ik stoof achteruit.

Na enige tijd besefte ik angstig, en tegelijkertijd opgelucht, dat ik in een droom was beland.
Een droom van een merrie.
Een nachtmerrie.

Wat doe ik normaal in zo'n geval?
Licht aan.
Radio aan en wat lezen.
De ellende was echter nog niet voorbij.
Ik knipte het licht aan.
Het bleef donker.
Pikdonker.
Ik schommelde uit bed.
Aardedonker, geen hand voor ogen te zien.
Zelfs mijn eigen handen niet.
Diep onder indruk van de angstige ogenblikken die ik mee had gemaakt liep ik naar het raam.
Mijn buren gaan altijd laat naar bed, zou daar het licht nog branden?
Niets te zien.
Nergens in de stad brandde licht.
Mij overal stotende schommelde ik naar de wc en op dezelfde wijze weer terug naar bed.

Toen werd ik wakker.
De stadslichten schemerden door mijn gordijnen.

Drie nachten is het nu geleden en nog ben ik niet helemaal rustig.
.

Ontmoeting

Zij ontmoette hem.
Hij ontmoette haar.
Maar tot zijn verdriet
Een ontmoeting werd het niet.

Gescheiden

Na het splitsen van hun wegen.
Kwamen ze elkaar na jaren tegen.
                 "Hoi" zei zij.
                 "Hoi" zei hij.
Dat was alles wat ze zeiden.
Ze waren niet voor niets gescheiden.
.

Korte ontmoeting

Hij zei: "Hoi, ik ben Piet".
Zij zei: "Hoi, ik ben Griet ".
Een korte ontmoeting.
Verder kwam het niet.

Robots en oudjes

Meisjes spelen met poppen.
Jongens maken mechanische dingetjes.
Wat een geluk dat bij ouderen, vrouwtjes en mannetjes, deze dingen samen gaan komen in zorgrobots met robotarmen die hen liefderijk robotterig gaan verzorgen.
Robots die zelf hun snoer in de wandcontactdozen stoppen.
Hoeft er niemand op bezoek te komen.
Net als bij een electiciteitscentrale zitten dan elders in het land of, zoals bij callcentra het geval kan zijn, elders op de wereld de deskundigen achter bedieningschermen om de oudjes in de gaten te houden.
Mooi toch?
Heel mooi en een stuk goedkoper.

Zwarte jurk met witte stippen

Zij was oud.
In mijn ogen.
Zij was ongenaakbaar in mijn ogen.
Mijn oma.

Zij droeg een lange jurk.
De enkels mochten niet gezien worden.
Dat was onfatsoenlijk, bijna zwoel.
De jurk was zwart met witte stippen.
Oude mode.

Eergister kwam ik een leuke jonge meid tegen.
Lange donkere kousen.
Geen enkel te zien.
Dat kwam door de temperatuur.
Die was niet zwoel.
Haar jurk was zwart met witte stippen.
Nieuwe mode.
.

Nepkaarsen

Ik kom nog uit de tijd van de brandende kaarsjes in de kerstboom en de emmer water er onder op de grond.
Veiligheid boven alles.
Toen kwamen de electrische kaarsen.
(Volgens mij toen net zo gevaarlijk.)
Ik vond het maar niks.

Kitsch.
Zuivere kitsch.
Nog steeds vind ik het kitsch.
Maar.....
Ik sta er boven.
Want....
Het idee echte kaarsjes in de boom...
Wauw, wat gevaarlijk.

Ik vind in deze donkere tijd kaarsjes leuk.
Gezellig, gemoedelijk, sfeervol.
Leuke bewegende vlammetjes.
Echte kaarsen.

Nep kaarsen met batterijen.
Brrr.
Het idee.....

In mijn kamer branden nu door batterijen gevoede kaarsen.
Met niet van echt te onderscheiden leuke bewegende vlammetjes.
Twee met timer.
Drie met afstandsbediening.
Twee met aan en uit draaiknop.
Daar moet ik voor opstaan. (Verdorie)
Twee keer.
De eerste maal voor AAN.
De tweede keer voor UIT.

Verder gaat het me goed.
Dank u.
.

Parel

Vergeet nooit dat een parel zich slechts kan ontwikkelen door een ongerechtigheid
in de kern!

Schijnen

Soms lijkt schijnen
op lijken
maar dat is slecht schijn,
lijkt me.

Mijn huizen

Mijmeringen.

Als ik geld over zou hebben, zou ik in Enkhuizen mijn geboortehuis kopen evenals het huis van mijn opa en oma aldaar wat tevens het geboortehuis van mijn moeder is.
In Alkmaar zou ik het huis kopen waar ik opgroeide.
Waarom?
Eigenlijk weet ik dat niet precies.
Nostalgie speelt mee maar is niet het complete antwoord.
Heb slechts drie jaar in mijn geboortehuis gewoond.
Kan me slechts een lange, wat aflopende, gang herinneren.
Uit de oorlogstijd kan ik me in het huis van opa en oma zwart papieren verdonkeringsgordijnen herinneren.
Beide herinneringen zijn niet absoluut en zouden me aangepraat kunnen zijn.
Ik was zo jong.
Andere herinneringen aan dat huis zijn zeker juist.
Vanuit Alkmaar kwamen we daar tijdens vakanties.
Ik herinner me de geur van een brouwerijtje tegenover het huis.
Geluid van trappelende paardenhoeven en rammelende karren.
Klinkende melkbussen.
Loeiende misthoorns over het onstuimige water van een brullend IJsselmeer.
Ik herinner me al die geluiden die ik waarnam vanuit mijn warme bed.
Ik herinner me de geur van drogende zoete appels die achter een schot onder het schuine dak lagen.
Ik herinner me "struinen".
Het spannend zoeken naar geheime dingen in krakende donkere kasten.
Ik herinner me het beeld van mijn opa die als schoenmaker spijkertjes tussen zijn lippen had.
Lippen als derde handje.
Ik herinner me zijn zware gietijzeren machines.
Ik zie ze nu zelfs voor me.
Ik herinner me een ijskoud hokje buiten in de tuin.
Daar waar behoeften in een houten tonnetje gedaan moesten worden.
Ik herinner me de geur......

Alkmaar, waar ik opgroeide.
Een huis in een bijzondere wijk pal achter het station.
Een bijzondere wijk, in eerste instantie gebouwd voor oorlogsvluchtelingen uit
Den Helder.
Ons huis, wit geverfd  om te verhullen dat het met verschillende soorten stenen was gebouwd.
Stenen die kwamen uit huizen die niet meer bestonden.
Dit in een gebied waar veel vroeger de Spanjaarden tijdens het beleg gelegen hadden.
80 jarige oorlog.
Alkmaar Ontzet.
Ach ja.
Ik herinner me het huis als een plek voor velen.
Een huis waar velen zich welkom voelden.
Een huis waar de jeugd zich prettig voelde.
Een huis waar ook bijzondere dingen gebeurden.
Een huis waar o.a. Anne van der Bijl een huisvriend was.
Hij, voor velen onbekend.
Voor velen wel bekend.
(Wikipedia)
Een huis waar ook anderen kwamen die later de zending in gingen.
Zowel naar het verre Oosten als naar het verre Westen.
Alkmaar, de stad waar ik mijn vrouw ontmoette.
De stad die er daardoor mede voor zorgde dat ik nu in het bezit ben van 6 fantastische kleinkinderen.
Toevallig de mooiste van de wereld.

Ja, ik zou deze huizen willen kopen.
Ik weet niet waarom.
.

Schreeuwers

Hoe kan het toch dat de grootste schreeuwers zoveel aandacht krijgen?
Je zou toch zeggen dat juist zij het niet verdienen.
Schreeuwen is geen discusseren.
Schreeuwen is overbluffen.
Op zijn minst een poging daartoe.
En omdat schreeuwen geen discusseren is schreeuwen we hard terug.
Dom.
Deze lui verdienen geen aandacht.
Maar ze krijgen het wel.
En de media speelt gewoon mee.
Hoe groter het geschreeuw.
Hoe meer camera's.
Hoe meer microfoons.
Privé doen we hetzelfde via de zogenaamde sociale media.
We geven aandacht.
Ach ach.

Twentse brave borst

Een brave borst uit Twente.
Huppelend in de lente.
Kreeg tot zijn grote schrik.
Plotseling de hik.

Benauwd sprak hij: "Ik stik".
Waarop een mooie assistente.
Hem de rug beklopte
En het hikken stopte.

Haar blik.
Bezorgde hem een kick.
Weg was hik.
"Verliefd ben ik.'
Dacht verschrikt.
Door dit gevoel verplicht.
Er totaal niet aan gewend.
De Twent.

Zo was.
Alras.
De hikkende verstikkende ergenis.
Start van een gelukkige verbintenis.

Schrik dus nooit van pech.
Naderend geluk ligt op je weg.
Beiden lopen dit pad nu samen.
                         Amen.
.

Een jongeman uit Delden.

Een jongeman uit Delden.
Befaamd onder rekenhelden.
Lurkte bedachtzaam aan zijn bier
En dacht, het is gezellig hier.
Laat ik het al mijn klanten melden.

Een middag met oude pupillen.

In een weekend in 2017 ben ik een middagje opgetrokken met twee pupillen uit de tijd dat ik groepsleider was.
Lang geleden, een jaar of 40.
Er zijn kennissen die mij vroegen of ik het moeilijk of vreemd vond om met oud-pupillen op te trekken.
Nee, dat vind ik niet vreemd en het ís niet vreemd.
Uiteraard begrijp ik de achtergrond van de vraag wel.
Oud-leider met oud-pupillen.
Toch twee verschillende achtergronden?
Tja, dat is waar.
De beide oude groepsgenoten hebben andere ervaringen dan ik.
Nou en?
Inmiddels hebben zij ook het nodige meegemaakt en ach die jaren verschil....
Die vallen weg.
Althans voor mij en ik denk voor beide heren ook.
In het bijzonder voor één van de twee die ik ook 40 jaar niet gezien heb
De andere woont in Enschede en al jaren trekken we samen op.

Mijn eigen herinneringen aan de tijd in het internaat zijn niet overwegend gunstig.
De tijd op het paviljoen waar beide heren vertoefden wel.
De latere jaren ben ik weinig op het terrein geweest.
Kennelijk hadden mijn wat minder prettige gevoelens de overhand.

Bij heel veel oude herinneringen heb ik nostalgische gevoelens.
Bij dit instituut ligt dat anders.
Nu het instituut als zodanig niet meer bestaat krijgt de hele omgeving voor mij een ander gezicht.

Het was goed om er weer eens te zijn.
Het was goed om er met die twee oudere kwajongens te zijn.
Het was goed om het paviljoen weer eens te zien.
Het was goed om te prachtige omgeving op me in te laten werken.

Tijd heelt niet alle wonden maar kan ze wel verzachten.
.

De wolf en de geitjes

=====================================

Nog even een verhaaltje voor het slapen gaan.

De wollef en de seve geitjes,

Der ware es seve geitjes en op een dag mos de ouwe geit naar de markt om de bonkaarte te ferpatse en toen see se tegen de geitjes: "Jongens, moe mot effe weg, geen rottigheidjes uithale en as de wollef komp, zeg dan as dat ie dood ken falle en niet ope doen."

"Das hartstikke krent," seeje de geitjes.

"Das dan voor ze ruige roodkopere," see de ouwe, "Nou, de mazzel hoor."

Toen de ouwe weg was, gonge de geitjes spelletjes doen en alles was kits tot er op de deur wies gerammeld.

"Daar heb ie het gedonder in de glase!" riepe de geitjes.

"Wat mot je?" vroeg er een.

"Maak de deur es effe ope, knapie," see de wollef, die buiten sting en de boel wou vernaggele.

"Je suster," seeje de geitjes, die hoorde dat het de wollef was. "We kijke wel uit hoor, laser maar op, hufter, neem je tante in de feiling."

Affijn, de wollef drukte se porem, want ie foelde wel, dat de geitjes in de smiese hadde dattet een fuil bakkie was. Effe later kwam ie terug en see ie met een vrouwestem dat ze de deur ope moste make, want de tent zat nog steeds op slot. De geitjes dachte dat alles jofel was, maar eentje was er toch zo link om de wollef te vrage se poot te late sien, dus drukte ie se snor. Nou mossie wat anders versinne en ie douwde se jatte in 't meel, om se wit te late schijne.

Toen de geitjes weer vroege om se grijpstuivers te late sien, doche se dat alles oke was en se seeje: "Goeje soep jongens, ope die tent."

De wollef kwam binne en see: "Nou heb ik jullie an je staart, vuile stinkers."

De geitjes schrokke sich 't laseres. De wollef sloeg se hallef lens en frat se op. Alleen 't sevende geitje was zo link om in de klok te duike en bleef daar sitte tot de wollef pleite was. 's Avonds kwam de ouwe geit in de lierum thuis en 't kleine geitje see dat die rottige wollef de andere ses in se muil hat gedouwd.

"Soon een stuk schorem," see de ouwe geit, die er meteen gloeiend de schurft in kreeg. "Die rottigheid sal ik die goser es effe aflere!"

De ouwe nam een end hout en gong met het geitje naar 't hol van de wollef, die met se folle pens voor pampus op se flooienbunker lei te snurken.

"Heb jij me kindere opgevrete, loeder?"

De wollef wier wakker en schrok se eige een rotje.

"Be je belaserd," see die gauw: "Ik heb geen poot buite de deur geset."

"Hij liegt dat ie barst," riep het geitje, "Ik heb het sellef gesien."

De ouwe sprong naar de wollef toe en sloeg um met een opdonder se harsens in. De wollef lag meteen kassie weine en was in een mum van tijd de laan uit. De ouwe nam een neifie en snee de pens van de wollef ope.

De ses geitjes spronge er meteen uit en songe: "Daar benne we weer!"

"Jullie kenne van geluk spreke," see de ouwe: "Daar wasse jullie sowat de pieneut geweest."

Om kort te gaan, se douwde de bast van de wollef vol met keie en se laserde um de majum in. De geitjes leefde nog lang en gelukkig.

*   *   *

Zielenknijper

Loop trap op
Struikel.
Lange tenen
Bi-polaire duikeling
Val.
In diep gat.
Wordt wakker.
Lig op vloer.

Ontmoet zieleknijper.
Gediplomeerd.
Zit op de grond.
Zit aan de grond.
Poenloos.

Drankprobleem.
Dankzij soos.
Gediplomeerde-zieleknijpers-soos .

Onmogelijk ziel te knijpen.
Bezit ziel.
Maar niet zielig
Ziel niet knijpbaar.
Onuitknijpbaar.
Dus!

Ben blut.
Knijp er tussen uit
Loop trap weer op.
Nu.
Tot later.

Duikel.

Leve het ziekenfonds.
!

Sterren

Nooit heb ik begrepen waarom "sterren" zo ontzettend belangrijk zijn.
Waarom hun privé leven zo geweldig interessant is.
Mij interesseert het geen bal.
Ik ben niet jaloers op hen of hun miljoenen.
Soms is hun leven een goudglanzend voorbeeld maar van de meesten heeft het leven slechts de glans van klatergoud.
Dat alles wil niet zeggen dat ik geen respect heb voor prestaties waar men wat aan heeft of waar ze velen een uitermate groot plezier mee doen.
Daar kan ik best jaloers op ziin.
Jaloers op het talent.
Maar nooit afgunstig.
De wereld staat in de fik.
En de media staat vol van de huwelijks perikelen van ster Jantje met Marietje.
Die bovendien net een kind hebben gekregen.
Spannend!

Mijn stralende sterren zijn mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden.
Goud.
Puur goud.
.

Boeken

Niet doen.
Ik heb het mezelf zo vaak voorgehouden.
Niet doen.
Mijdt het.
Ogen dicht.
Richt ze strak op iets anders.
Niet de drempel overstappen.
Het onbevangen, uitgestreken gezicht is immers toch maar schijn en biedt geen enkel houvast.
Strek die slappe knieën.
Wees sterk.

Oh, die boekenwinkels.
Oh, die boeken.
Al die intrigerende titels.

Ach één boek bij de honderden die ik al heb, wat maakt het eigenlijk uit?
Niets toch?
(Ach,  die ene sigaret wat maakt het eigenlijk uit?
Niets toch?)

Televisie uit.
Muziekje aan.
Kaarsje brandend.
Heerlijk zo'n interessant en boeiend boek op schoot.
(En dat alles zonder sigaret of drankje.)
.

Ontdekken

Als ik ontdek.
Wat nog niemand heeft ontdekt
Dek ik het onder.
Om te voorkomen dat het ontdekt wordt.
Door iemand.
Die mijn ontdekking ont-dekt.
En er deksels snel mee vandoor gaat.

De schrijver

Na 53 nog niet door mij geschreven boeken ben ik nu bezig met de 54e.
Nog even een kwartiertje historisch onderzoek doen en ik ben zover.
Kan dan de rest eindelijk níet schrijven.
Trots en bevrijd.
Enorme klus ligt achter mij.
Daar blijft het liggen.
In alle rust.

Diva

Met een diva
Op de divan
Daar komt hommeles
En misschien nog meer van.

Jongleren

Jongleren is echt iets anders dan jong leren hoewel je jong moet leren om het jongleren echt goed te kunnen leren.

Amen

Soms is het nodig om verhaal te halen omdat iemand een absoluut gelogen verhaal verhaalde.
Meestal heb ik er maling aan om in de maling te worden genomen maar soms, heel soms, blijft het malen.
'k Zie dan mijn andere kant.
En neem mijn recht in eigen hand.
Treed zonder stop.
Handig handelend op.
Vrienden kunnen dat be-
                             Amen

Panty

Nog nooit een panty gekocht.
Nu op app verzoek van kleindochter wel.
Zelf had ze geen tijd.
Brr, wat een soorten.
Ik kwam er niet uit en besloot een oudere dame figuurlijk in de kraag te grijpen voor hulp.
Ze vond het nogal vreemd.
Een ouwe man die op jacht was naar panty's.
Nam me wel mee naar afdeling panty's.
Helaas, leeg rek.
Een jongere dame vond mijn panty vraag wat minder vreemd.
En nadat ik de telefoon, waar mijn kleindochter net aan hing, aan haar had gegeven kwamen ze er beiden uit.
En, het belangrijkste, ik ook.
Mijn dank behulpzame dame.

Heb mijn kleindochter gemeld dit soort boodschappen niet meer te doen.
.

Dood

Hij werkte hard.
Ging over lijken.
Toen stopte zijn hart.
Een kist van keihard eiken.

Rekken

Ooit, 150 jaar geleden, heb ik dienst geweigerd.
Of ik dat nu zou doen?
Ik weet het niet.
Een groot probleem zal altijd zijn en blijven het feit dat anderen uitmaken wie mijn vijanden zijn.
Dat is een onvoorstelbaar gegeven voor me.
Enfin, als gevolg van die beslissing werd ik geruime tijd als "broeder" tewerkgesteld in de Rijks Psychiatrische Inrichting (R.P.I.) in Eindhoven.
Dat was, vooral achteraf gezien, een hele goede tijd.
Misschien had ik daar na mijn diensttijd moeten blijven.
Wat zou mijn leven er onvoorspelbaar anders uit zien.
Je kunt daar hoogstens over speculeren.

Ik was jong en naïef, keek met respect naar deskundigen die het allemaal zo zeker wisten...!
Dat was de instelling waarmee ik mijn werk met mensen voortzette in de Rekkense Inrichting, inderdaad in het Gelderse Rekken.

Dat ik met mensen zou gaan werken was min of meer vanzelfsprekend omdat ik uit een gezin kwam waar mensen centraal stonden.
Omdat dit een christelijk gezin was, was de keuze voor een christelijk internaat ook niet zo vreemd.
Christelijk?
De neutrale inrichting waar ik eerder werkte was christelijker dan de christelijke Rekkense Inrichting.
De verplichte zondagse kerkgang maakte het er niet christelijker op.

Al snel botste ik op een sfeer die de mijne niet was.
Maar gezien het feit dat ik in dit soort werk, het werk met de zogenaamde zeer moeilijk opvoedbare jongeren, een volkomen vreemde was vertrouwde ik meer op de deskundigheid van "wetenschappelijke" medewerkers en oudere collega's dan op mijn eigen intuïtie.
Bovendien was het "gezag" dat van hen uitging naar de jongeren best gemakkelijk.
Met zo'n soort gezag was een lastig te temmen groep veel gemakkelijker te hanteren.
Was ik macho-achtig genoeg voor deze benadering?

Steeds vaker kreeg ik het gevoel dat er met dit gezag iets grondig mis was.
Drillen, dreigen en groepsdruk.
Was dat gezag?
En meer nog, hielp je daar de jongeren echt mee?

Hoe meer ik er nu over nadenk, en soms spreek ik jongeren uit die tijd, hoe meer ik het idee krijg dat vele jongeren juist beschadigd werden in plaats van geholpen.
En ik was onderdeel van dat systeem.
Des te plezieriger om soms te horen dat ik niet bij die "schoften" hoorde.
Het woord "schoften" is niet van mij maar hoorde ik vaker als ik pupillen uit die tijd sprak.
Pupillen die het woord wraak in hun mond nemen.

"Waarom", kan je vragen, "ben je toen niet weggegaan"?
Daar waren verschillende reden voor.
Zoals ik reeds eerder zei kwam mijn begrip pas later.
In eerste instantie gaf ik mezelf de schuld.
Ten tweede veranderde de situatie geleidelijk ten goede.
Ten derde was ik net getrouwd en bouwde een gezin op.
De arbeidsmarkt was niet zo groot.

En ja, later sloeg mijn keuze  van toen op mezelf terug.
Dat werd een moeilijke tijd.
Verzacht door ex-pupillen die mij niet vereenzelfdigden met Rekken maar gewoon de Johan in de Dammuller zagen.

De muur

Eerder geplaatst

Er zijn muren en er zijn muren.
Er zijn muren die je buitensluiten.
En er zijn muren die het gevaarlijke buiten, buitensluiten.
De oude zeemuur in Enkhuizen is er zo een.
Voor dat het meer een meer was, was het meer een zee.
Een soms woeste binnenzee.
Een zee die hongerig zijn natte vingers uitstrekte naar het land.
Het land achter de muur.
Een zee waar men rijkdom uithaalde  en waarmee men rijkdom binnenhaalde.
Rijkdom uit verre, verre streken.
Toen ik jong was voelde ik romantiek als ik langs die muur liep.
Een romantisch gevoel bij oude praktijken die bepaald niet erg romantisch waren.
Maar ja, ik was klein en jong.
Zonder ervaring en met gebrekkige kennis.
De muur was hoog en oud.
Met veel historie aan zijn kant.
Als die kon spreken?
Hij zou spreken over afscheid, over verdriet, over pijn en verlies.
Over harde en gevaarlijke arbeid.
Maar ook over winst en blijdschap.
Ik was een beetje een boos jongetje.
Water aan de ene kant.
En land aan mijn kant.
Een boos jongetje want ik kon niet over de muur heen kijken.
Ja daar waar klimijzers waren aangebracht.
Daar wel.
Dat klimmen, brrr best eng.
Zo diep aan de andere kant.
Zo veel water.
Nu kijk ik over die muur heen.
Ouder, mogelijk iets wijzer, en met iets meer ervaring maar nog steeds gevoelig voor de historie van de muur.
Nu ik er met gemak overheen kan kijken zie ik land.
Land waar toen water was.
Een dijk waar toen water was.
Ach ja....
De vooruitgang nietwaar?
.

Suggestief

Ken je ze?
Die berichten met foto's?
Foto's van twee situaties?
Een situatie met goed geklede vluchtelingen en een situatie met bezoekers aan een voedselbank.
Dit om te bewijzen dat vluchtelingen het goed hebben en de voedselbank bezoekers slecht.
Dat laatste zal ik nooit tegenspreken.
Het is een schandvlek dat een rijk land bevlekt.
Maar deze suggestieve combinatie van foto's lijkt nergens op.
Helaas zijn steeds meer mensen hier gevoelig voor.
Hoe gemakkelijk is het niet om de foto's te vervangen door bijvoorbeeld een
foto met een verdronken kind en een foto van een rijke, sigaarrokende, villa bewoner.
Net zo suggestief maar minder bruikbaar.
Kennelijk.

Lef

Als je de moed hebt om te lachen om de blunders van een ander,
heb dan ook het lef om te lachen om de blunders van jezelf.

Telefoongesprek

Telefoongesprek:

"Als je dat witte ding, je weet wel, uit dat andere ding, dat kastje, je weet wel, nee niet dat zwarte, dat aluminiumachtig ding, trekt en dan in dat zwarte ding stopt, nee niet in dat zwarte maar in dat witte gat, je weet wel, dan past het niet, dat vierkante ding past wel maar dan werkt dat grote ding niet, wél die kleine, je weet wel, maar dat moet niet anders had ik die grote niet hoeven te kopen, dat weet je toch?"
.

Onderwijspijn

Cijfers zijn van zichzelf nietszeggend.
Slecht gebruikt kunnen ze diepe wonden slaan.

Op de lagere school kreeg ik een laag cijfer voor een opstel waar ik zelf erg tevreden over was, en nu nog ben.
De pijn en de laatdunkende opmerking van de meester was voldoende om niet meer te schrijven.
De pijn voel ik nog.
Pas enkele jaren geleden nam ik de pen, lees keyboard, weer op.

Leraren wees voorzichtig met cijfers.
Mensen wees voorzichtig met het beoordelen van anderen.
De aangerichte schade kan onherstelbaar zijn.

Koptelefoon

Het voordeel van een koptelefoon is dat je van de wereld afgesloten bent.
Het nadeel van een koptelefoon is dat je van de wereld afgesloten bent.

Het bijltje

Laatst had ik zo'n moment.
Waarschijnlijk ken je zo'n moment.
Alles zat tegen.
Behalve vermoeidheid.
Die vierde feest.
Dan komt het moment.
Toch nog onverwachts.
Je vermoedde al dat het op een hoekje op je stond te wachten.
Daar is het.
De tijd om het bijltje er bij neer te gooien.
Je heft je hand.
Volledig gooi-bereid.
En dan het afschuwelijke moment.
Je beseft.
Er is geen bijltje.
Je hebt helemaal geen bijltje.
Je hebt zelfs nog nooit een bijltje gehad.
Zelf nog nooit een bijltje geleend.
Auw.
Hoe gooi je het bijltje er bij neer als er in geen velden of wegen een bijltje te vinden is?
Afschuwelijk.
Je kunt niet anders.
Het gaat buiten je om.
Je stopt er mee.
Gewoon.
Klaar.

Converseren

Converseren
is iets anders dan consumeren.
Daarom mijne heren,
Geen geklets tijdens het verteren!

Gezeur

De gevierde causeur.
Was dermate in mineur.
Dat tijdens dit gebeur.
Hij eindigde met dom gezeur.

Plastic

Ik moet plastic scheiden.
Doe dat met plezier.
Zou het plastic liever mijden.
Helaas, dat gaat niet hier.

Meiden mijden

Meiden mijden
doet lijden
Immers ze leiden
ons al tijden.

Hoed

Grijp moed.
Pak je hoed.
Dan kan je er weer tegen.
REGEN!

Zekerheid

Zeker weten.
Kan het niet vergeten.
Heb straks mijn eten.
Opgegeten.

Moord

Je kunt vóór of tegen militair ingrijpen, waar in de wereld dan ook, zijn. 
Keuze aan jezelf.

Moord is (gelukkig) verboden.
Behalve als het doden in opdracht van de regering gebeurt.
Dan zijn de slachtoffers even dood maar is het geen moord doch gewenst gedrag.

Rare wezens, die mensen.

Stilte

Er zijn mensen die niets te vertellen hebben en hun mond niet kunnen houden.

Ontbloot

Soms is ontbloten niet van belang ontbloot.

Vloeken

Zolang men niemand kwaad doet mag men zeggen en doen wat men wil.
Natuurlijk wil dat niet zeggen dat het om die reden ook leuk is.
Zo merk ik zelf een bijna fysieke pijn als ik hoor vloeken of een vloek lees.

Cabaretiers schelden en vloeken wat af.
Tot groot genoegen van hun snikkend van het lachen publiek.

Ik ben geen heilige hoor.
Als ik mijn kop stoot of met een hamer mijn vinger bewerk overkomt het mij ook.
Overkomt, ja.
Bewust kiezen, nee.
Het van mezelf oké vinden?
Nee.

Een krachtterm verliest bovendien zijn kracht bij gebruik in de normale spreektaak.

Olifant en totebel

Olifant en totebel.
Betekent niets,
maar rijmt wel.

Robotgedrag

Heb je geld genoeg om de boete te betalen, zonde van het geld, maar niks aan de hand.
Ben je slachtoffer van de omstandigheden en heb je het geld niet, dan start de genadeloze machine die zelfs tot zelfmoord kan drijven.
Geen punt.
De staat staat in zijn recht.
Recht is recht in Nederland.
En krom recht bestaat niet.
Wel robotten die uitvoeren wat wordt opgedragen.
En dát is vaker vertoond.
.

Hotemetoten

Ik kan me toch zo stoten.
Aan al die hotemetoten.
Die met hun mond van marsepein.
De narigheid van velen zijn.

Muziek

Slechte muziek bestaat niet.
Er is muziek die je prachtig vindt.
Er is muziek die je mooi vindt.
Er is muziek die je niet mooi vindt.
Er is muziek die je afschuwelijk vindt.
Er is muziek die voor jou zelfs geen muziek is.
Maar het is muziek, want een ander vindt het mooi.

Israël

Ben ik tegen het land Israël?
Nee.
Natuurlijk niet.
Het land bestaat.
Ben ik een antisemiet.
Nee.
Natuurlijk niet.
Als ik jood zou zijn zou ik daar trots op zijn.
Maar Israël kán zo niet blijven bestaan.
Het ondermijnt de eigen veiligheid.
De haat wordt sterker.
Buiten het land en binnen het land.
Israëlische soldaten worden ethisch gebroken mensen.
De gevolgen zijn voorspelbaar.
Hoe moet dat verder?
In ieder geval niet zoals het nu gaat.
Israël, prachtig land.
Je redt het niet met geweld en onderdrukking.
Het zal je uiteindelijk in de eigen gezicht slaan.
Zo werkt geweld.
Zo werkt onrecht.
Zo bewijst de geschiedenis.

Israël
Waarom blijf je zo doorgaan?
.

Kunstgebit

Een kunstgebit.
Is een gebit.
Dat alleen bijt.
Als het niet 's nachts.
In een kommetje water lijt.

Hotemetoot.

Kreupelgedicht.

De hotemetoot.
Was als de dood.
Voor het strelen.
Der andere notabelen.
Van de snaren
Hunner gitaren.
Dit geluid was fel.
Lijk geluiden uit de hel.
Het was niet aan te horen.
Dus dichtte hij zijn oren.

Sowieso kan dat geen kwaad.
Als een notabele zijn klanken laat.
.

Bezorgd

Als ik iemand niet begrijp probeer ik me vaak voor te stellen hoe ik zou zijn in in die situatie.
Soms lukt dat.
Soms lukt dat gedeeltelijk.
Soms lukt dat helemaal niet.

Nu in de huidige ingewikkelde en moeilijk te overziene situatie zie ik dat velen hetzelfde proberen.
Hoe zou jij je voelen als je huis, haard en familie moet verlaten?
Hoe zou jij je voelen?

Vaak tevergeefs.
Al heel lang geleden heb ik ontdekt dat vele mensen dit niet kunnen, willen of durven.
Nog een stap verder en zelfs elementaire fatsoensregels gelden niet meer.

Helaas moet ik toegeven dat de opeenvolgende regeringen geen voorbeeld zijn geweest.
Ik denk nog aan het CDA.
       - Fatsoen moet je doen -
Inderdaad, de ander!

De zorg.
Ach, ach.

Ik denk aan politieke partijen.
De PVV.
Fatsoen is ver te zoeken.
Toch sjouwt het volk er verblind achteraan.

Fatsoen?
Gelukkig bestaat het nog.
Eerlijk gezegd kom ik heel veel fatsoenlijke en vriendelijke mensen tegen.

Ik blijf bezorgd.
                                 ZEER!
.

In de wolken

Ik liep in de stad.
Kijkend naar beneden.
Met mijn hoofd in de wolken.

Beren

Hengelo heeft beren.
Zonder kleren.
Afschieten is verboden.
Want Gij zult niet doden.
De beren zijn inactief.
En afschieten is onsportief.

Eeuwig

In het licht van de eeuwigheid
Stelt een kwartier niets voor.
In het licht van onze sterfelijkheid.
Duurt een kwartier soms een eeuwigheid.

Zin

En toen kreeg ik zin om op zinnige wijze een zin te construeren waarin geen onzin te ontdekken zou zijn zodat deze zin zoveel zin zou bevatten dat iedereen zin zou krijgen om zich te bezinnen op de zin in de zinnige zin.
Die zin te ontmoeten, te ondergaan en de zin in het bezinnen in te zien zodat mijn gezin onder de zin van die zinnige zin niet zinloos ten onder zou moeten gaan want dat zou een compleet zinloos resultaat zijn van mijn zin om me op zinnige wijze op een zinnige zin te bezinnen.
Vandaar dus.
.

Haags gelul

Ze besparen.
Al jaren.
Op bejaarden.
En lappen alle waarden.
Aan hun laars.
Zó barbaars!
Door hun Haags gelul.
Al jaren onder nul.
Ja, ze gaan vooruit.
Iets.
Bijna niets.
Maar het minste van allen!
Dat mag ons niet bevallen.
Pas op uw saeck.
Stem raak!
Uw stem is 't waard
In maart.

Verleden

Voor sommigen zijn de kettingen naar het verleden van blinkend goud.
Voor anderen zijn het ketens van roestvrij staal die beter van gewoon ijzer zouden kunnen zijn.
Ijzer dat kan roesten.
Ijzer dat móet roesten.
Doorroesten!

Arrogant

Niets zo irritant.
Als een arrogant.
Met het gelijk aan zijn kant.

Bril verdwenen

Voor de ongeruste wereld deze mededeling.

De verdwenen bril blijkt niet verdwenen.
Niet vervaagd.
Niet opgelost.
Doch.....
Ontdekt in knusse innige verstrengeling met het bureausstoelpootjewieletje.
Vlak bij een schoen met voet die bijna op het punt stond deze liefdevolle samensmelting wreed te verstoren.

Geluk is met mij.
Geluk is met de bril.
Op tijd greep vrouwe Fortunia in.
Zij gaf mij vreugde
Zij zag en overwon.
Want....
De bril overleefde.
Al was het kantje boord.

Het bureaustoelpootjewieletjes in stille eenzaamheid achterlatend.
Zo sneu.
.

Vogelkenner

Ik ben geen goede vogelkenner.
Ik herken de struisvogel als hij overvliegt.
Een struis geluid.
Ik herken de duif, mits ie patat bij de patatboer van de grond graait.
Ik herken de meeuw, mits ie boven het strand vliegt.
Ik herken de ooievaar, mits ie een luier met baby in de snavels heeft.

Ik herken de spotvogel niet.
Wel rare vogels die spotten.

Het schermpje

Al tik je nog zo bewust en ferm.
Op des telefoontjes kleine scherm.
Je merkt als je het kleine schermpje raakt,
dat foutjes zeer snel zijn gemaakt.
En als je de tekst dan hebt bewerkt.
Worden pas ná de plaatsing,
die foutjes opgemerkt.

Prikkeldraad

Prikkeldraad.
Als er iets is dat vertelt hoe de mens in elkaar zit dan is dat wel prikkeldraad.
Gemeen spul dat broeken open haalt.
Evenals het vel dat daar in zit.
Scherpe ijzeren, vaak roestige, tanden die de ene mens scheidt van de ander.
Dat het eigen territorium afbakent en de ander buiten houdt.

We zijn volwassen geworden en hebben veel van de geschiedenis geleerd.
Daarom hadden we in 2015 nog slechts  vijfhonderdduizend ton prikkeldraad nodig.
Een draad van 8 miljoen kilometer.

Mensen.....
Prikkeldraad!
.

Baard

Een man scheert zich.
Natuurlijk kan hij zijn baard laten staan maar het meest gangbaar is toch scheren.
Hoewel ik heel vaak mijn baard heb laten staan was ook voor mij het meest logisch dat een man zich scheerde.
Zo logisch dat ik er niet over nadacht.
Zo logisch dat ook andere mensen er niet over nadachten.
Maar..
Logisch is niet hetzelfde als natuurlijk.

Hoe natuurlijk is het dat baarden worden afgeschoren?
Naar mijn mening van nu, helemaal niet zo logisch.
Een man krijgt nu eenmaal een baard.
En baard die verzorgd moet worden.
Net als nagels.

Op dit moment laat ik mijn baard staan.
De winter komt er aan en dan is een beetje warmte op het gezicht best prettig.
Scheren is trouwens ook geen feest.
Na de winter zal de baard er wel weer afgaan.
Ook ik ben niet ongevoelig voor de meest gangbare schoonheidsopvatting.
(Van anderen....)

Vreemd blijft het.

De Moldau

De Moldau, een rivier in Tjechië.
Smetana maakte er een z.g.n. programma
muziekstuk over.
Dat is muziek waarbij geprobeerd wordt het onderwerp in muziek te vatten.

Op de lagere school in Alkmaar werd het stuk in de klas via schoolradio gespeeld en uitgelegd.
Meer dan 60 jaar geleden.
Veel weet ik er niet meer van.
Wel de gevolgen voor mij.

We moesten er een opstel over schrijven.
In mijn opstel probeerde ik de beweging van de rivier te vatten.
Ik was uiterst tevreden over de in mijn ogen redelijk geslaagde poging.
Toen ik het opstel van de meester terug kreeg was het voorzien van een in rood weergeven zware onvoldoende.

Nog voel ik de pijn van het onbegrip.
Soms vraag ik me af of onderwijzers en opvoeders enig benul hebben wat ongenuanceerdheid en onbegrip voor gevolgen kan hebben.
Ik kan me herinneren dat ik weinig interesse meer had om enig gevoel in opstellen te leggen.
Waarom zou ik?
Het leverde rot cijfers op.
Maar nog erger, het deed pijn.
Op voorhand al.
En pas vele jaren later kon ik weer van klassieke muziek genieten.

Vreemd.
Of niet vreemd misschien.
Aan het voorval denk ik weinig.
Maar plotsklaps is het er weer.
Een onverwachtse associatie met het woord rivier en muziek.
.

Bed

Lady Kant, de uitvinder van het bed wordt zeer bedankt.
Net als de leider van de parochies, de Deken.
Zou ik bijna nog ma Tras vergeten.
En sorry la Ken ook nog bijna vergeten.
Merkwaardig want je bent om te Kussen.

Ik vergeet vast nog iemand maar ik ben nog niet zo lang uit bed.
Goedemorgen.

Mentaal in de kreukels

Vijfentwintig jaar geleden was ik er niet zo best aan toe.
Ik zat mentaal een beetje in de kreukels.
Via familie kwam ik in een klein dorpje 80 km zuidwest van Sevilla terecht.
Voor een week of drie.
De warmte van zon en mensen hebben me heel veel goed gedaan.

Eén man, een vertegenwoordiger en enkele jaren ouder dan ik, nam me op sleeptouw.
Dwars door het dorp en de omgeving van het dorp.
In het diepe, ongerepte, zuiden van Andalusië.
Het was een geweldige belevenis.
Deze omgeving was zo volstrekt anders en daardoor nieuw voor mij.
Mijn eigen besognes raakte een beetje op de achtergrond.
Het sluimerde maar ik had er geen tijd voor.
De herinnering aan deze dagen bezorgt me nog steeds kippenvel.

We trokken met elkaar op.
Hij liet me zoveel hij kon zien en meebeleven.
Een Andalusiër in hart en ziel.
Trots op zijn land.
Trots op zijn volk
Wij konden elkaar niet verstaan.
Was lastig maar maakte niets uit.
Versterkte slechts mijn belevenis.

Daarna heb ik hem nog vaak gezien.
Samen met een kameraad uit Enschede die ik drie keer op sleeptouw nam naar dat dorp.
Ook hij voelde de warmte van deze man.
Op één van deze reizen liet hij vol trots zijn nieuw gebouwde woning en winkel zien.
Filmen en fotograferen van en binnen deze woning was geen enkel punt.
Ook niet voor zijn vrouw en dochter.
Natuurlijk deed ik dat, zij het met een zekere schroom.
Tenslotte was het tamelijk privé.

Enige jaren ben ik niet in het dorp geweest.
De omstandigheden waren gewijzigd en het was moeilijker geworden om er te komen en een verblijf daar te organiseren.
Jammer genoeg is het voor mijn kameraad, die het daar in dat dorp eveneens zeer naar zijn zin had, niet meer mogelijk om met mij die kant op te gaan.
Ik hoop toch zo dat die mogelijkheid zich toch nog eens zal voor doen.
Samen.
Ook ik word een dagje ouder.

Geruime tijd geleden bereikte mij het schokkende bericht dat mijn oude vriend van 25 jaar geleden een hersenbloeding had gekregen.
Lichamelijk en geestelijk was zijn toestand er hard op achteruit gegaan.

Ondanks de lastige reis naar het dorp vanuit Hengelo ben ik er weer geweest.
Weer voelde ik mij omarmt door het dorp.
Weer voelde ik de warme deken van de hete zon.
Een graad of 37, 38 is wel erg warm.
Een paar dagen had ik daar behoorlijk last van.
Vooral omdat het 's nachts niet erg afkoelde.
Nu ik al enige dagen thuis ben, heb ik nog steeds last van slaapgebrek.

Velen in het dorp herkenden mij.
En ik hen.
Heerlijk om ons stamcafeetje weer te bezoeken.
- El Tablajero.
Ooit zette ik daar enkele videootjes van op Youtube.
We kwamen in gesprek met de eigenaar.
Ik vroeg hem of ik een t-shirt met El Tablajero er op gedrukt kon kopen.
"Nee" zei hij "dat kan niet.
Je krijgt het."
Daar heb ik later mijn Enschedese kameraad even de ogen mee uit kunnen steken.
Enfin, hij kan nog zien.

Natuurlijk heb ik de man uit het begin van mijn verhaal opgezocht.
Daar zat hij.
Een oud, schraal mannetje.
Niet de vrolijke en trotse man die ik zo goed kende.
Zwak en mager.
Een man wiens geheugen de oude kracht verloren had.
Ik kwam binnen.
Binnen in de kamer die hij ons jaren geleden vol trots had laten zien en filmen.
Hij keek op en riep uit met zwaar Andalusisch accent:
                                  J O H A N
.

Kruiden

Ik ben niet wat je noemt een keuken prins.
Meer een koninklijke eter.
Maar als je dan toch moet kokkerellen en je twijfelt aan de smaak qua krachtigheid dan bieden kruiden uitkomst.
De winkels verschaffen die voor redelijke prijzen.
De peperdure peper is geen dure peper meer.
Koop rustig zo'n busje kruid.
Verwar dit niet met buskruit.
Dat is iets anders.
Mocht je dit willen gebruiken omdat het nog wat krachtiger is dan moet ik je waarschuwen.
Het daarvoor benodigde ingrediënt Salpeter is wat lastig te verkrijgen.

Zinnige zaken ?

We kunnen schuilen voor de regen.
We kunnen schuilen voor de sneeuw.
We kunnen ons indekken tegen de kou.
We kunnen huizen bouwen die bestand zijn tegen de storm.
We kunnen dijken bouwen tegen onstuimig water.
We zijn slim.
We kunnen veel.

We kunnen geen:
Regen uit loodzware wolken laten plengen.
Onweer onze veiligheid laten bedreigen.
Gierende sneeuwbuien over het land laten jagen.
Ijskoude stormwind door de straten laten gieren.
Opgezweepte wateren de dijken laten beuken.

We kunnen wél met atoomkrachten soortgelijk geweld ontketenen en daarmee destructieve acties ontketenen met het excuus dat we met nuttige zaken bezig zijn.
Oh ja, dat kunnen wel.

Hengelo

HENGELO

Binnenkort maar weer eens naar Alkmaar en Enkhuizen, de plaatsen waar ik opgroeide.
Door de geschiedenis die van zoveel panden afdruipt hebben deze oude steden  vanuit zichzelf veel te bieden.

Hengelo, de plaats waar mijn kinderen en ik volwassen werden, mist de geschiedenis.
Hengelo is jong vergeleken bij Alkmaar en Enkhuizen.
Dan heeft het ook nog de pech dat de binnenstad in de oorlog is gebombardeerd.
En de ongelooflijke pech dat elkaar opvolgende gemeentebesturen nog een stevig partijtje meegeblazen hebben in het slopen van de overgebleven panden.
Hengelo moet het hebben van gezelligheid.
Niet van de ooit geplande chique.

De binnenstad is helaas niet echt kneuterig gezellig.
De pech is dat vanuit de markt alle straten binnen enkele honderden meters het centrum verlaten.
Dat lijkt me moeilijk te veranderen.

Ik woon bij het centrum.
Als ik even de stad in wil dan ben ik in 20 minuten uit en thuis en heb dan het hele centrum bezocht.

Nee, Hengelo moet het voor de gezelligheid hebben van de activiteiten.
En daarin geef ik Hengelo een groot compliment.
Dat doen de organisatoren van de evenementen goed.
Gefeliciteerd.
Ze geven daarmee les aan het gemeentebestuur.

En ach......
Over 300 jaar heeft Hengelo eveneens een oud centrum.
(Tenminste, oei, die gemeentebesturen, hé?)
.

Kindonvriendelijk

Koop je een contactdoos omdat je je weer eens iets hebt aangeschaft met een draadje en een stekker.
Merk je wederom de kindonvriendelijkecontacdoosstekkercontactbeveiligingseigenschappen.
Ze zijn niet alleen kindonvriendelijk.
Ze zijn tevens volwassenonvriendelijk.

Met zweet op mijn gelaat van inspanning poog ik vervolgens de stekker in de kindonv......enz te steken.
Resultaat blijft uit.
En ik wil die nieuwe aanschaf zo volgaarne in gebruik stellen.
Maar een schroevendraaier stevig en vooral geforceerd draaien in de contacten van de kindonv......enz. brengt uitkomst en droogt het zweet.

Kamerlichtjes

Vroeger, heel vroeger, toch zeker 5 tot 8 jaar geleden was mijn kamer donker als ik het licht uit deed alvorens mij naar mijn sponde te begeven.
Nog steeds begeef ik me naar mijn sponde (elke avond) en nog steeds hanteer ik het zelfde uit en aan knopje.
Nog steeds gaat hetzelfde licht uit. Maar.......
Donker is het niet meer.
Er blijven nu meerdere ledjes branden in meerdere kleurtjes vastgeklonken aan meerdere apparaten.
Een soort platgeslagen kerstboom zonder boom en kerst.

Noord Holland

Binnenkort samen maar weer eens een paar dagen naar Alkmaar en Enkhuizen.
Onze respectievelijke geboorteplaatsen.

Toen ik net 16 jaar was geworden sleepten mijn ouders mij mee naar Hengelo.
We woonden toen in Alkmaar.
Dat betekende vele moeilijke jaren voor mij.
Lag niet zozeer aan Hengelo als wel aan mijn langdurige verlangen naar Noord Holland.
En eerlijk gezegd, is dat nog steeds niet echt verdwenen.

Hoe ouder ik word hoe meer het verleden aan mij lijkt te sjorren.
Dus kom ik vaker in Noord Holland.

Ken je Enkhuizen?
Ken je het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen?
Het Binnenmuseum?
Het Openluchtmuseum?
Hou je van schilderachtige plaatsen?
Hou je van fotograferen?
Ga er heen en maak bijzondere foto's.
Maar maak ze niet slechts daar.
Vergeet ze niet ze ook in Enkhuizen zelf te maken.

Al vele, vele jaren ben ik lid van de
Vrienden van het Zuiderzeemuseum.
Kom er té weinig, helaas.
(Vers gerookte vis, ook lekker....)

Mijn geboortehuis in Enkhuizen bewoont door "anderen".
Was jong toen we vlak na de oorlog naar Alkmaar verhuisden.
Kende het huis slechts uit overlevering.
Maar toch...
En dan het huis van mijn opa en oma?
Daar kwamen we vaker.
Eigenlijk elke schoolvakantie.
Nu ook bewoont door vreemden.

Alkmaar.
Ken je Alkmaar?
Neem ook deze fraaie en gezellige stad mee in je trip naar Noord Holland.
En ook daar "vreemdelingen" in mijn huis.
Het huis waar ik opgroeide.

Maar.....
Twente is prachtig.
.

De doorgestoken kaart

Vanmiddag; de post.
Wat denk je?
Een doorgestoken kaart.

Ik was volledig van de kaart, in mijn wiek geschoten en de kluts kwijt.
Tegelijkertijd.
Allemaal.
Moest me bij mijn lurven grijpen want had sterk de neiging om bij de pakken neer te gaan zitten boven op het zwarte zaad dat lag naast de spijkers die ik uit het lage water had gehaald.
Uiteraard nodig om mijn draai te kunnen vinden....

Een doorgestoken kaart.
Daar hou je toch geen rekening mee.

Pfff
.

De maan

Ik zag hem weer vannacht.
De maan.
Niet verwacht.
Schijnend door de bomen.
Verbaast dacht ik er aan
Té vroeg om nu te komen.
Mijn makker zei verdwaasd.
We zijn nog lang niet uitgeraast.
Maar wees gerust mijn vrind
Jij bent nog zo'n onschuldig kind.
Ík ben het die de roe verwacht.

Apple

Hare Heiligheid Apple, sinds enige jaren de nieuwe godin, heeft haar gelovigen in spanning gehouden.
De openbaring van het nieuwe godsbewijs houdt haar religieuze dienaren in devote extase.
Binnenkort kunnen wij onze offerande storten om daarna onze aflaat te ontvangen en van het doosje ontdoen.
Heerlijk ontbloten om het in volle naaktheid te aanschouwen, liefdevol te strelen en het aan/uit knopje zachtjes en met steeds toenemende opwinding te beroeren.

Apple,  grote nieuwe Amerikaanse godheid, U zij dank.
Wij toegewijde dienaren zijn U deze dank immers ten volle verschuldigd.
U de eer.
Zalig zullen wij genieten van de nieuwe religie.
Zalig de aan ons beloofde hemel tot ons nemen.
Zalig genieten van de gespannen aanstormende rust.
(Tot er over enige tijd weer een nieuwe aflaat wordt verlangd.)

Ik zal er niet aan mee doen.

Oude foto

Ik zie een foto.
Een oude.
Ik kijk in het verleden.
Een kleine 75 jaar.
Het is voorbij.
Zoals alles voorbij gaat.
Mijn ouders.
Ze zijn er niet meer.
Mijn kinderen.
Groot en volwassen.
Kleinkinderen.
Toen in de verre toekomst.
Nu.
Ik pak een oude foto.
Ik kijk in het al zo verre verleden.
Zo dichtbij nog.

Ik veeg de tranen weg.

De derde

Als we het over een ander hebben, spreken we vaak over een derde.
Daarmee bedoelen we niet een in stukken gehakt personage maar een buitenstaander buíten dat moment.
Toch is dat merkwaardig.
We spreken cq schrijven zelfs vaak over een derde als we alleen zijn.
Soms, nog vreemder, zelfs als we reeds met z'n drieën zijn.
De 'derde' is een onzijdige persoonlijkheid.

Nieuwsgierig.
Hoe zou die/dat er uitzien?

Boeken

Ik houd van boeken.
Nog meer dan van lezen.
Dat lijkt wat met elkaar in tegenspraak maar is het niet.
Althans, niet voor mij.
Daarom is het ook niet verwonderlijk dat ik bij mijn vele honderden boeken, vele tientallen heb die ik nooit zal lezen.
Maar.........
Ik heb ze wel en voel me daar zeer wel bij.
Ze omringen mij, ze warmen mij en ik kan ze zo pakken.
Een boek is een volwassene zelfs als de inhoud dat niet is.

Het boek ontstaat in het hoofd van de schrijver die zich in een langdurige trance van creativiteit en onderzoek kan bevinden.
Na correctie en goedkeuring van de uitgever begint het proces van tekst tot boek.
Hierbij kan ook gebruik gemaakt worden van de creativiteit van een tekenaar.
Over de layout wordt nagedacht.
Zo wordt dat wat gekookt is op schrijftafel of computer omgevormd tot een product van vlijt en creativiteit.
Het boek is een mooie mevrouw waar ik een diepe buiging voor maak.

Ik voel me thuis tussen boeken.
Boeken geuren.
Nieuwe boeken bezitten een andere geur dan oude.
Beiden geuren.
Geuren zoals het hoort.
Naar boeken.
Ik kan me de geuren van mijn eerste boeken nog goed herinneren.
Sommige van die boeken heb ik nog.
Helaas, daar is de geur van af.
Zo'n boek is niet meer helemaal compleet.
Er ontbreekt iets wat er bij hoort.
Jammer.

Een e-reader is handig, vooral op vakanties.
Maar de geur die bij boeken hoort is er niet.
De geur is anders.
Electronisch.
De handelingen zijn ook anders.
Het omslaan van een bladzijde is een nep handeling.
Electronisch.

Het boek is een mevrouw in nood.
De boekhandel is een handel in nood.
Er verdwijnen boekhandels.
Al lijkt het tegenwoordig wat beter te gaan.
Wat is er fijner dan het snuffelen, letterlijk en figuurlijk, in de creative zee van boeken zowel oud als nieuw.

                   Leve het boek!

(Pff, valt niet mee om een lange tekst in zo'n lullig klein schermpje te stoppen.)

DQ

Overlijdensversje

Zij vermeden.
In het heden.
Hun fouten uit het verleden
Maar maakten in het heden.
Andere fouten dan in het verleden.
Waardoor ze moe gestreden
Afgleden.
En ondanks smeekbeden.
Overleden.

Politieke onrechtvaardigheid

Natuurlijk, we weten niet beter, we zijn er aan gewend, maar het is eigenlijk bijzonder merkwaardig dat we, het volk, mensen die een meer dan uitstekend salaris hebben de zeggenschap geven over de inkomsten van hen die weinig hebben en steeds minder te besteden krijgen .
Zo gezien betalen deze laatsten met hun steeds groter wordende armoede de salarissen van de eerstgenoemden.
Eerstgenoemden die bovendien nooit last zullen krijgen van de  maatregelen die ze voor de anderen nemen.

Zoenende non

Ooit door een non gezoend?
Mij is het overkomen.
Het was een oude non.
Een beetje merkwaardige non.
Ze kwam op bezoek bij mijn, in het geheel niet katholieke, dochter die toen nog in Italië woonde.
Bam.
Plots had ik het te pakken.
Die zoen.
Nog steeds schiet ik in de lach als ik er aan denk.
Die oude non.
Die enigszins vreemde non.

Helaas....
Waar vind je tegenwoordig nog jonge smakelijk zoenende nonnen?
.

Slapen

Ook al heb ik goed gepit.
Gebeurt het vaak dat als ik zit
Schaamteloos ga gapen.
Verlangend om te slapen.
Maar kom aan.
Er moet nog wat gedaan.
Als niet de deurbel gaat rinkelen.
Dan moet ik nog wel winkelen.
Ook zijn er vele zaken.
Waar ik me voor moet waken.
Moede sla ik dus de ogen op.
Geef mezelf mentaal een schop.
En besluit met slaap te wachten.
Er komen nog vele nachten.
.

Bibber

Ik hauw
Van jauw.
En blijf je trauw.
Maar 'k ga nu gouw.
Want donkerblouw,
Bibber ik van de kauw.

RPI

Uit mijn weblog.
October 2007

Merkwaardig, of misschien juist niet, maar in ieder geval opvallend.
Het lijkt wel of het verleden belangrijker gaat worden naarmate ik ouder word.
Ik merk dat aan mijn dromen.
Het verleden speelt daar een steeds sterkere rol in.
Dingen waar ik nooit aan dacht komen ineens terug.
Belangrijke maar ook onbelangrijke zaken.
Ook zoekmachines kunnen helpen om een stap terug in de geschiedenis te nemen.

Ooit in het grijze verleden heb ik dienstgeweigerd.
Mijn plaatsvervangende dienst heb ik uitgezeten in de Rijks Psychiatrisch Inrichting, de RPI in Eindhoven.
Nou klinkt dit zo geformuleerd een stuk erger dan het was.
Als broeder werkte ik in het paviljoen
Mannen B.
Eigenlijk was het een heel goeie tijd, al wilde ik dat toen nooit goed toegeven omdat ik er verplicht te werk was gesteld.

Merkwaardig idee dat de mensen die in het paviljoen verbleven inmiddels allemaal zijn overleden.
Het waren toen al bijna allemaal oude mensen.

Al nostalgisch bezig zijnde vond ik op Internet enkele oude foto's.
Dat het bepaald niet zo'n gezellige plek was is me toen eigenlijk volledig ontgaan.
Het is zo lang geleden.
De tijden waren anders.
En ik wist niet beter.
Duidelijk
Bij het zien van de foto komen er wel allemaal gevoelens terug.

Het verleden is pas dood als je zelf dood bent.

-

De dikke olifant

Een Enschedese olifant.
Kreeg steeds meer het land.
"Het is nu mooi geweest",
Dacht het lieve beest.
't Is afgelopen met dat bier!"
Ik ben een te dik dier.
Slechts sla en vis nog in mijn huis.
Wat dacht je?
Wat verwacht je?
Voelt hij zich nu in z'n lichaam thuis?

Er gebeurde niets...

Ooit, lang geleden, zei een kameraad tegen mij:

"Zo zou het altijd moeten blijven".
Hij had gelijk.
Niet zo vaak hebben mensen hetzelfde gevoel.

Een situatie waarin niets gebeurt.
Een situatie waarin alles klopt.
Soms ontstaat dat.
Onverwachts en ongezocht.

Nee, er gebeurde niets.
Wat gebeurde er ontzettend veel.

Toen.
.
.

Lezen

Ik lees.
Ik lees een boek.
Het grijpt me bij de strot.
Ik wil niet lezen.
Ik wil andere dingen doen.
Ik lees!

Alkmaar 700 jaar stad

Viering Alkmaar 700 jaar stad.
1954.
Ik kwam de film op YouTube tegen.
(Lang leve YouTube)
Zo lang geleden.
Ik kan het me nog zo goed herinneren.
Ter gelegenheid van het feest lieten vele mannen hun snor staan.
                          SNORRENDAM.

Kijkend naar het filmpje viel me nog eens op hoeveel er is veranderd.
Wat een schokkend slechte filmkwaliteit vergeleken met dat wat we nu zelfs met de goedkoopste telefoon kunnen produceren.
Maar vooral een beeld van een tijd die duidelijk voorbij is.
Een tijd die ook toen de moderne tijd
was.
Elke tijd is een moderne tijd.

Ik heb al heel wat moderne tijden meegemaakt.

Verhuizing

Herhaling:
========

Ik wilde niet.
Ik moest.

Ik groeide op in Alkmaar en bracht de vakanties door bij opa en oma in Enkhuizen.
Dat er een buitenland bestond was me bekend maar dat was zo oneindig ver weg dat het amper in mijn fantasieën een rol speelde.
Ja, Duitsland.
Nog zo vlak na de oorlog kon ik daar niet met grote hunkering aan denken.
Duitsers waren voor mij mensen die bijna met vuur en zwaard hun kuilen op het strand van Bergen- of Egmond aan Zee verdedigden.
Van de Grieken wist ik slechts iets via Homerus
en zijn ilias.
En dat slechts omdat ik een zeer frequent bibliotheek bezoekertje was en de verhalen me mateloos boeiden.
Dat er ook een modern Griekenland bestond leek me zeer waarschijnlijk maar erg ver, niet te overbruggen, ver weg.
Amerika.
Natuurlijk.
Frankrijk.
Natuurlijk.
Spanje.
Natuurlijk.
Japan.
Ach, ach, allemaal zo ver weg.
Onbereikbaar ver weg.
Tuurlijk, vliegtuigen.
Ha....
Onbetaalbaar, en dat zou altijd wel zo blijven.
Vandaar dus Enkhuizen.
Ook ver weg maar met een behapbare treinafstand.

In die tijd bestond een dagje vakantiekindervreugd uit een bezoek aan het Klimduin in Bergen of aan het strand van Bergen aan Zee.
Bereikbaar per fiets.
Ik denk ook aan schoolreisjes met Bello.
Met het bij de overwegen fluitende stoomuitblazende bellende locomotiefje dwars door de prachtige duinen.
(Dat is raar, nu ik het me voor de geest haal hoor ik het geluid.)
Wat eeuwig zonde dat het spoorlijntje er niet meer ligt.
Bello, jaren lang als standbeeld in Bergen gestaan, is door liefhebbers opgeknapt en is weer in bedrijf.
In Hoorn.
Museumspoorlijn.
Houten konten door keiharde houten banken.
Houten banken, ook in de trein naar Enkhuizen.
Met bijbehorende konten.
Mooie herinneringen.
Die nare....., daar denk ik maar niet aan.
Bovendien vallen ze bij nader inzien ook wel mee.
Rustig en overzichtelijk.

Totdat mijn vader zo nodig naar Hengelo moest en wij, uiteraard, mee moesten.
Verschrikkelijk.
Als ik de foto's van de verhuizing zie doet dat me nu nog pijn.
Diep in het verleden.
Dichtbij in mijn geheugen.
In die tijd was Hengelo ver weg.
Heel ver weg.
Dat wil zeggen, heel ver weg van Alkmaar en Enkhuizen.

In Alkmaar woonden we pal achter het station.
Best ver weg van het centrum.
Best ver weg van een carillon of ander soortig klokkenspel.
Maar in Enkhuizen was dat anders.
Daar was het klokkenspel niet ver weg.
Voornamelijk denk ik aan de klokken van de Drommedaris.
Een oude vestingtoren waar ik als kind wel  kwam.
Vlak bij de klokken.
Vlak bij het gordijn van spinrag.
Vlak bij oude vervlogen eeuwen.
Kennelijk heeft mijn onderbewuste, even Sigmund vragen, de klokkenklanken verbonden aan die simpele vakantievreugd in mijn geboortestad, Enkhuizen.

Hier in Hengelo bouwde men een nieuw gemeentehuis.
Waarna men gemakshalve het oude karakteristieke gemeentehuis maar met de grond gelijk maakte.
Iets waar Hengelo patent op had.
Heeft!
Er gebeurde iets met mij toen het nieuwe carillon zijn klanken over de stad en over mij uitstrooide.
Nee, ik was me daar eerst niet zo bewust van.
Later begreep ik dat het thuisgevoel enigszins terug kwam door dat gebeier van grote hoogte.

Kennelijk moet mijn thuisgevoel van boven komen.
.

Het slootje en de peuk

Vorig jaar op deze dag geschreven.

Zoemende insecten rond mijn hoofd.
Dommelende in de zwartafgetekende schaduw die dat slechts kan zijn omdat de zon doet wat hij behoort te doen.
Schijnen!
Dat alles brengt mij terug naar dat slootje links van de weg van Alkmaar naar Bergen.
Zo ontzettend lang geleden.
Vijftig jaar?
Nee, zeker zestig jaar.
Ruim.
Dat slootje met het groene kroost en net als nu, zomerszoemende insecten.
We zaten daar.
Mijn vriendjes en ik.
Beetje bang want we mochten daar vast niet komen.
Toch was de wereld, onze wereld, mooi en vredig.
Zo'n tien jaar na de oorlog.
Vredig maar spannend.
Eén van ons had een rol closetpapier achterover gedrukt.
Inderdaad.
Achterover gedrukt.
Niet iedereen had zo'n rol in huis.
Krantenpapier, dat wel.
Velen hadden zelfs geen w.c.
Een ton.
Een vies stinkende ton.
Een ton, slechts een keer per week geleegd door de tonnenman.
Terug naar de sloot.
Wat moesten we met w.c. papier?
Tja, je verbeeld je dat je al heel groot bent.
Een echte man.
Een echte kerel, en die rookt.
Roken?
Hoe kwam je aan tabak?
Thuis werd er bij meerderen niet gerookt.
Ook bij mij niet.
Vandaar dat w.c. papier.
Dat kon je roken.
Mits stijf opgerold.
Met de eveneens gesnaaide lucifers.
Van belang i.v.m. fikkie stoken.
Wouw, hoe stoer.
En hoe vies.
Zuig je te hard?
Vlam in de keel.
Als ik de geur weer zou ruiken zou ik weer daar zijn.
Links van de Bergerweg.
Tussen de bosjes.
Bij het groenuitgeslagen slootje.
Onder de zoemende insecten.
.

Flauwe kul

Mededeling.
En dat allemaal tijdens een drukke en volle verkoop met 7 mensen min 23 stuks onder de warme tropische zon in Alaska tijdens een optocht van verklede schapen op de Dam in Amsterdam bij het vliegveld in de Hengelose Wetstraat tegenover het Capitool in Washington luid zingende We gaan nog niet naar huis op de melodie van Sinterklaas heeft ook Kapoentjes in het rood op sandalen in een witachtig, doch klein, maar wegens overmacht houten sigarenkistje ondanks dat en vanwege een belastingverhoging van min 103 % per kilometer.
Zodoende.

De gevoelige snaar

Waarom trilt elke keer die gevoelige snaar weer?
Waarom doen die traanklieren elke weer hun vochtig werk?
Hoe is dat mogelijk?
Voor de zoveelste keer in even zoveel jaren herlees ik het boek waar de hoofdfiguur smartelijk sneeft.
Wat vele bladzijden verder niet waar blijkt te zijn.
Iets wat ik natuurlijk al jaren weet.
Toch trillen de snaren en klieren de klieren.
Gevoelig ventje?
Goeie schrijver?
Of beiden misschien?

Paterke Pieter

Ik zing nu 't lied van het Paterke Pieter
Een herdertje Gods uit het land van Paliter
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij zat in de zon, liet de bloemekes bloeien
Hij liet er de wijn 's avonds rijkelijk vloeien
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij was elke zondag te laat voor de missen
Dan zat 'ie op snoek en forellen te vissen
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij liet in de biechtstoel de mensen soms lachen
Hij liet in de preken de mensen veel lachen
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

"Die man is niet goed, die leeft niet naar de letter
Die gaat naar de hel", zei men "net als een ketter"
Die heeft over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Men liep op den duur met een boog om z'n huisje
En wie hem voorbij liep, sloeg haastig een kruisje
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij stierf met een glimlach; "Heer, zo moet het wezen
Die is naar de hel", zei men "God zei geprezen"
Die had over U, Heer, zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Nu is hij daarboven gelukkig, tevreden
En glimlacht met God om die dwazen beneden
Want ach, ons Lieve Heer heeft zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Henk Elsink

Computer

If a packet hits a pocket on a socket on a port,
And the bus is interrupted as a very last resort,
And the address of the memory makes your Hard Disk abort,
Then the socket packet pocket has an error to report.
.