Het dikke meisje

Enige jaren geleden zat ik met een kameraad heerlijk rustig op een zonnig terras.
Een paar tafeltjes verder ging een meisje zitten.
Ik heb nog nooit zo'n dik meisje gezien.
Ik merkte dat dit steeds weer mijn aandacht trok.
En natuurlijk niet bij mij alleen.
Er werd veel gedacht die middag op het terras.

Ik dacht aan de foto's van zeer dikke dames die ik tegenkom op Facebook.
Ik dacht aan de spotlachende commentaren.
Keiharde commentaren.
Commentaren die me verdrietig maakten.
Net zo als dat gebeurde door dat meisje op dat terras.

In gedachten leed ik met haar mee.
In gedachten wenste ik haar sterkte.
In deze conditie zal ze niet oud worden.
Kon ik haar maar helpen.

Even scheen de zon wat minder fel.
Op dat zonnige terras.
.

Imperfect

Omdat perfectie niet bestaat is het verstandig om zo perfect mogelijk met imperfectie om te gaan.

De soldaat

Een ieder maakt zelf uit wie zijn vriend of eventueel zijn vijand is.
Behalve de militair.
Die heeft die keuze niet.
De staat maakt uit wie de vijand is, ook al zou het een vriend kunnen zijn.

Hij en ik. Flauwekul

Merkwaardig.
Elke keer als ik iets doe, doet de vader van mijn kinderen exact hetzelfde.
Vanmorgen viel me dat weer eens op.
Ik keek in de spiegel, kamde mijn haar en wie deed hetzelfde en op hetzelfde moment?
                                    Hij!
.

Zoemende insecten

Zoemende insecten rond mijn hoofd.
Dommelende in de zwartafgetekende schaduw die dat slechts kan zijn omdat de zon doet wat hij behoort te doen.
Schijnen!
Dat alles brengt mij terug naar dat slootje links van de weg van Alkmaar naar Bergen.
Zo ontzettend lang geleden.
Vijftig jaar?
Nee, zeker zestig jaar.
Ruim.
Dat slootje met het groene kroost en net als nu, zomerszoemende insecten.
We zaten daar.
Mijn vriendjes en ik.
Beetje bang want we mochten daar vast niet komen.
Toch was de wereld, onze wereld, mooi en vredig.
Zo'n tien jaar na de oorlog.
Vredig maar spannend.
Eén van ons had een rol closetpapier achterover gedrukt.
Inderdaad.
Achterover gedrukt.
Niet iedereen had zo'n rol in huis.
Krantenpapier, dat wel.
Velen hadden zelfs geen w.c.
Een ton.
Een vies stinkende ton.
Een ton, slechts een keer per week geleegd door de tonnenman.
Terug naar de sloot.
Wat moesten we met w.c. papier?
Tja, je verbeeld je dat je al heel groot bent.
Een echte man.
Een echte kerel, en die rookt.
Roken?
Hoe kwam je aan tabak?
Thuis werd er bij meerderen niet gerookt.
Ook bij mij niet.
Vandaar dat w.c. papier.
Dat kon je roken.
Mits stijf opgerold.
Met de eveneens gesnaaide lucifers.
Van belang i.v.m. fikkie stoken.
Wouw, hoe stoer.
En hoe vies.
Zuig je te hard?
Vlam in de keel.
Als ik de geur weer zou ruiken zou ik weer daar zijn.
Links van de Bergerweg.
Tussen de bosjes.
Bij het groenuitgeslagen slootje.
Onder de zoemende insecten.
.