Pa

Ik lig in bed.
Slapeloos
Een kinderliedje speelde door mijn hoofd.

Mijn vader is 97 jaar geworden.
Ondanks zijn oorverdovende doofheid is hij altijd opgewekt gebleven.
Zelfs toen zijn lichaam het af liet weten.
De verzorging mocht hem graag.
Tot het laatste moment was hij helder.

Hij was een diep gelovig Christen en betekende ook in die hoedanigheid veel voor anderen.
Velen zijn mede door hem in het christelijk werk terecht gekomen dienstbaar geweest.
In binnen en in buitenland.
Een van hen is Anne van der Bijl.
De latere stichter van het bekende Open Doors.
Hij leidde de begrafenisdienst.

Pa had een, soms wat naïeve, kijk op het leven en veel humor.
Zo vertrouwde hij ons toe:
- Ik hou heel veel van de Heer maar ik hoef er nog niet naar toe -

Tot het niet meer ging, vermoedelijk was hij toen al over de 90, zong hij elke morgen zodra hij moeizaam maar opgewekt uit bed klom het volgende kinderliedje.

- Dank U voor deze nieuwe morgen.
- Dank U voor deze nieuwe dag.
- Dank U dat ik met al mijn zorgen.
- Bij U komen mag.

Tja.
Mijn pa.
.

Verkouden

Januari 2017

03.15 uur

Het is de 2e golf die ik vrees.
Altijd.
Net als het beter gaat en je denkt, nou..... we hebben het ergste wel gehad.
Kom, en nu dan slapen.
Eindelijk!
Dan grijpt ie in én toe.
Met donder en brullend geweld.
Laaiend van jeugdig enthousiasme.
Maar intelligent wachtend tot het juiste moment aangebroken is.
Hét zalige moment dat die heerlijke slaap bezit van je neemt.
Dát moment.

Hoest.....!!
Hoest met de herrie die een jonge plaatwerker maakt.
Hoest met het geweld van een Romeinse legerofficier die op het punt staat Nijmegen te héroveren.

Hoest is een persoonlijkheid.
Een geduchte tegenstander.
Ik ken hem.
Ik zal hem verslaan.
Over een weekje of zo.
Even de volgende bui afwachten.
Maar eerst de tweede rol toiletpapier aanbreken.
De gewone zakdoeken periode ligt immers diep in het verleden van vorige week.

Dag slaap.
Dag zoete lieve slaap.
Fijn je ooit ontmoet te hebben.
Ooit treffen we elkaar weer.
Hoop doet leven.

Mijn stem klinkt een octaaf lager.
Best mooi eigenlijk.

Goh, wat ben ik moe.
.

Ik hou van jou

Rozengeur en maneschijn.
Kan in een zomernacht verrukkelijk zijn.
Onnodig om daar op te wachten.
Het kan in alle nachten.
Zelfs overdag bij winterkou.
Zeg gewoon: "ik hou van jou".
.

Wat is humor?

Humor.
Vele deskundige (?) verhandeling zijn er over geschreven.
Laatst werd mij gillend van plezier een mop vertelt.
Een mop die ik best begreep maar in de verste verte niet leuk vond.
Dat gebeurt, de ander had plezier.
In zo'n geval lach ik als de bekende boer met kiespijn.
Je moet toch wat.

Ik ben bij mezelf te rade gegaan.
Waar hou ik van?
Dat is o.a. zelfspot en op het verkeerde been gezet worden.
Enige weken geleden plaatste ik een filmpje van een sappig Twentssprekende conferancier.
Ik kreeg er geen commentaar op dus kennelijk hoor ik bij de andere lachenden.

In het kort:
- In het westen (daar kom ik vandaan) noemt men iemand die zes flessen bier per dag drinkt een alcoholist.
Bij ons in Twente (zelfspot) zijn dat gewoon buschauffeurs. (Op het verkeerde been gezet).

En ja, dat vind ik leuk.
Zeker als ik dit in het Twents hoor en merk dat de mensen in de zaal er de grootste schik om hebben.
Meerderen uit deze omgeving liet ik het filmpje zien maar geen lach toverde het te voorschijn.
Humor, zo verschillend.

Iets anders dat ik zelf leuk vind, bedacht en plaatste is:
- Er schijnen landen te zijn waar men rauwe dieren eet.
Nog erger ze eten zelfs levende dieren.
Nee, geef mij dan maar een nieuwe haring of een oester.

Mensen reageerden met:
Dat is toch hetzelfde.
Dan denk ik, maar juist omdat dit hetzelfde is moet ik er iets mee bedoelen.
En dat is onze arrogantie en dedain waarmee we de neiging hebben over anderen en andere landen te praten terwijl wij, mogelijk in andere vorm, exact hetzelfde doen.

Beschaafd

Het kan nog.
Het bestaat nog.
Ik heb het enige tijd geleden zelf aan den lijve ondervonden.
Zoals ik dat vroeger zelf aan den lijve ondervond.
Zij het aan de andere kant van mijn leeftijd.

Wat zult gij zeggen, uw begrijpelijke nieuwsgierigheid nauwelijks kunnende bedwingen?
Dat begrijp ik.
Immers mij in u verplaatsende zou ik eveneens pijnlijk rillen van een bulkende nieuwsgierigheid.
Zou ik dan uw honger laten voortduren?
Zou ik dat kunnen?
Zou ik zo in elkaar steken?
Nee ik steek niet.
En zeker niet in elkaar.
Het zoude mij niet goed bekomen.
En u, geacht mogelijk slachtoffer, eveneens niet.
Slechts de rechterlijke macht zou er beter van worden.
En die hebben het net als bankenbonsen verzekeringsmaatschappijenbonsen en bonzende overheden al goed genoeg.
Daarom, en bij deze, zal ik uw gierigheid naar nieuws bevredigen.
En wel nu meteen en direct bovendien.
Dat gij u vasthoude aan onwankelbare objecten.
Zoals daar zijn pilaren en bij ontstentenis daarvan huizen.
Mogelijk zelfs kerken.
Dan geven zij tenminste nog wat houvast.
Hier komt het.....

In de trein waren geen zitplaatsen meer beschikbaar.
Een beschaafde jongere bood mij de zijne aan.
.

Zak gegraai

"Meneer, mag ik u iets vragen?"
Ach ja, denk je, waarom niet.
Iedereen mag me iets vragen.
Zelfs Trump.
Ze keek me aan en zei:
"Wilt u iets voor me doen?"
Kijk, bij het beantwoorden van zo'n vraag ben ik altijd wat voorzichtig.
"Wilt u even in mijn rechterzak graaien?"
Tja, als zo'n vraag je gesteld wordt door een volstrekt vreemde en lieftallige jongedame dan aarzel je niet lang.
Je bent dan wel oud maar nog niet der dagen zat en gebouwd van eerlijk vuursteen.
"Daarin zit mijn sleutel, wilt u de klep van de auto openen dan kan ik mijn handen legen?"
Ik graaide.
Toch wel vreemd dat graaien in een onbekende zak van een onbekende dame.
Ik voelde.
Ik pakte.
En met een soepele jeugdige handbeweging opende ik de klep.
Met een wijdsgebaar smeet ze haar boodschappen in de bak.
Ik kon nog net zeggen dat ze voorzichtig moest zijn met de eieren.
Met mijn:
"Lang geleden dat ik in de zak van een dame heb gegraaid" namen we afscheid.
Lachend.

De markt was dichtbij.
Ik kocht een haring.
Hij glibberde.

Kinder- en volwassen leed

Jaren geleden werd ik geschokt door de volgende gebeurtenis waar ik de afloop niet meer van weet maar dat mijn houding naar mijn kleinkinderen en andere kinderen zeker beïnvloedde.

In een drukke wijk met veel kinderen speelde een klein meisje.
Zoals dat gaat met kinderen die spelen hielden ze zich niet bezig met zulke onbelangrijke zaken als kleding.
Die werd vies of zakte af.
Zo ook bij dit meisje.
De broek en luier hingen op half elf.
De buurman die voorbij liep vond dat maar niks liep op kind af zei: "Kom meid, zo kan dat niet." en trok de zaak omhoog.
Prompt werd er door een toeschouwer de politie gebeld en de man werd opgepakt.

"Opa, ik moet plassen" zei mijn kleindochtertje.
We liepen in de nieuwbouw wijk langs een grote vijver met veel huizen er omheen.
Kinderplasgelegenheden zat.
Het bovenstaande gebeuren schoot me te binnen.
Ik nam het kind bij de hand, dat durfde ik nog net, en deelde haar mee dat we naar huis gingen en als ze het niet meer op kon houden dat ze dan in haar broek mocht plassen.

Een jaar of 18 geleden.
Ben het nooit vergeten.
.

Lijmrijm

Op lijm kan je rijmen.
Maar hierop rijmt "auto" niet.
Met lijm kan je lijmen.
Maar met een auto niet.

Humor

Humor.
Wat is humor?

Humor is lastig, waarschijnlijk onmogelijk, te definiëren.
Je kunt slechts naar de schaterende ander kijken en je verbaasd afvragen wat er leuk is.
Sommigen lachen zich kapot bij pies en poep grappen.
Ik snap niet waarom.
Wel weet ik dat dit in sommige landen bijna de hoogste vorm van humor is.
Mij overkomt het wel een enkele keer dat ik bij een grap over een onderwerp waar ik vind dat er geen grappen over gemaakt mogen worden plotseling zo op het verkeerde been word gezet dat ik ondanks mezelf in de lach schiet.
Zo zie je maar.

Wat is het?
Humor.

De laatste bladzijden

Een kennis las een beduimeld doch spannend boek.
Dat weet ik want ik had er ook van genoten.
Bezig met het laatste hoofdstuk werd de spanning zo groot dat er even een ontlading op de wc plaats moest vinden.
In die tijd hebben mijn dochter en ik bijna onzichtbaar de laatste bladzijden kunnen verwijderen.
Dat leverde een prachtig plaatje op en de verblufte zucht:
"Nou, dat eindigt wel raar hoor".
.

Kinderwagen weg....

Het weer was niet best.
Tegen regenen aan en met keiharde wind.
Dat was ongetwijfeld de reden waarom er maar weinig auto's geparkeerd stonden  op het parkeerterrein achter de Hema.
Ook ik was veel liever thuis gebleven maar de plicht riep me naar de supermarkt.
Laten roepen was verleidelijk maar was tevens slechts uitstel van executie.
Ik was niet helemaal de enige die last had van plichtsbesef.
Maar was op dat moment wel de enige die manhaftig de elementen te voet te lijf ging.

De auto werd eenzaam op het bijna lege terrein geparkeerd.
Uit het vehikel stapte een jonge vrouw.
Ze liep naar de achterkant van de auto en sleepte moeizaam een kinderwagen uit het ruim.
Zette het achter de auto en opende het achterportier teneinde vulling te gaan geven aan de nog lege kinderwagen.

Ik stond op enige afstand strategisch opgesteld  en keek met belangstelling de strijd met kind, wagentje en wind aan.
Wapperende lange haren.
Blérend kind.
Ach, ach.
Hoe mooi is kindervreugd en moederliefde.

Moeizaam werd het kind opgepakt en de strijd met de wind hervat.
Hoe groot was de verbijstering en, het is slecht van me, mijn vreugde toen de plaats waar de kinderwagen was geplaatst een lege plaats bleek te zijn.
Volle armen.
Blérend kind.
Lege wagen die bovendien een verdwenen wagen was.

Ik had het aan zien komen.
Had het niet kunnen voorkomen omdat ik iets te ver weg stond.
Weet ook niet zeker of ik het had willen voorkomen.
Het was te leuk.
Een wagen die er hoorde te zijn maar er niet was.
Meegesleurd door de woedende wind.
Weg.

Daar stond ze, behalve met het kind, verder moederziel alleen.
Zonder wagentje maar met verbijstering en verwarring.
Verdwenen.
Compleet opgelost.
Ik schiet nog steeds in de lach als ik aan haar gezicht denk.

Toen was het tijd om op te treden.
En als redder in de nood riep ik het wagentje halt toe en bracht het naar de hulpeloze moeder.