Stille tocht

20 oktober 2018

Donker, koud, nat.
Lichte sneeuw.
Lichte regen.
Fakkels.
Mijn eerste stille tocht.
En hopelijk mijn laatste.

27 jaar.
Sinds enkele jaren eigenaar van een nieuw Mexicaans restaurant.
'Caballero'
Sinds enkele jaren getrouwd.
Sinds enkele maanden vader.
Dood.
Vermoord!

Een stille tocht.
Op de dag dat Maijkel 28 jaar zou worden.
Honderden mensen.
Gestopt bij het restaurant.
Bloemen bij de gevel.
Gekleurd vuurwerk.
Stilte.

Een schuifelende stoet van stille mensen.
Verlicht door het flakkerende en sissende vuur van de vele fakkels.
Mislukte pogingen van wind en water om het vuur te doven.

Op weg naar de verre Syrisch Orthodoxe kerk.
Op het plein een toespraak door de priester.
In het Aramees met een summiere vertaling.
Gevolgd door vuurwerk.

We wilden weg.
Maar bleven op verzoek van een jonge vrouw.

Binnen koffie gedronken.
Fraaie kerk.

Voor ons onverstaanbare toespraak.
Korte vertaling:

"Wij zijn allen Nederlanders.
Wij hebben allen een Nederlands paspoort.
Wij houden van dit land.
Dit is ons land.
Hou van elkaar.
Pas op elkaar.
Wees verantwoordelijk voor elkaar"

Handen gegeven.
Door jongelui met de auto thuis gebracht.

Bijzondere belevenis.
Prachtig belevenis.
Ontroerende belevenis.
Eens maar nooit weer, hoop ik.

Aramees.
De taal niet verstaan.
Maar wel begrepen.
.