Stap op de plaats

Met pas op de plaats kom je soms vele stappen verder.

Wild geraas

Van wild geraas word je moe.

Ik doe er niet meer aan.

Het doet er niet meer toe.

En geef de ander ruime baan.

De put

De put.

In een overkapte ruimte.

Een ruimte behorend bij twee huizen.

Oude huizen.

Witgekalkt om de warmte van de zon terug te kaatsen.

Een put door de Moren gebouwd

Een put die de tijd verslagen heeft.

Eeuwenoud.

Gevuld met geheimen.

Geheimen van leven en dood.

Van liefde en haat.

Van vreugde en verdriet.

Stenen spreken niet.

Zij omvatten en beschermen.

Beschermen leven brengend water.

Toen.

Nu.

De put waar wij met weemoed en verlangen naar keken.

Sebo en ik.

Die put is er nog steeds.

Die put verzamelt nog geheimen.

Ik denk er aan en kijk naar buiten.

Het regent.

.

Iets in mijn schoentje

Vanavond ga ik mijn schoen(en) zetten.

Pal naast de verwarmingsketel.

Komt eigenlijk het meest in de buurt van de vroegere schoorsteen.

Mijn geloof in de Goed Heiligman brandt op een zeer laag pitje.

Daar ik onze koning laatst nog op de tv zag verschijnen zoek ik het meer in die richting.

Dus ga ik NIET "Sinterklaas kapoentje" zingen, wat ik sowieso een merkwaardige tekst vind, maar brul uit volle borst het Wilhelmus.

Zeker en vast maak ik dan meer kans op een "Gooi iets in mijn schoentje".

Toch?

Tweejarige flauwekul

Omdat ik het in deze zo hectische tijd belangrijk vind om eens het waargebeurde en leerzame verhaal van Phi de Griek neer te zetten (niet te sabelen) de volgende story.

Op zijn 8e werd hij geboren.

Op zijn 10e voltooide hij zijn basisopleiding.

Op zijn 12 voltooide hij zijn eerste universitaire studie.

Op zijn 14e kon hij Dr. voor zijn naam zetten.

Op zijn 16e had hij tijd om te trouwen.

Op zijn 18e  had hij vier kinderen.

Twee meisjes en twee jongens.

Op zijn 20e stond zijn eerste miljoen op de bank.

Op zijn 22e was hij gepensioneerd en 

werd ook zijn eerste AOW overgemaakt.

Op zijn 24e stierf hij.

Wat je noemt een welbesteed leven.

Ik besef het, een volkomen normaal leven.

Maar wat het zo bijzonder en waarschijnlijk uniek maakt is dat de hoogtepunten zich om de twee jaar voordeden.

Even getallen!

Zelfs met het aantal en de gender van zijn kinderen is dat het geval.

Kijk, en dat vind ik buitengewoon opvallend.

.

Couperus

Ik lees.

Ik lees Couperus.

Geschreven ongeveer 115 jaar geleden.

Niet zo eenvoudig te lezen.

Ouderwets.

Ouderwetse woorden.

Ouderwetse zinnen.

Oude tijden.

Zelfde soort mensen als nu.

Zelfde soort menselijke liefdes als nu.

Zelfde soort menselijke vriendschappen als nu.

Zelfde soort menselijke eigenschappen als nu.

Zelfde soort menselijke problemen als nu.

Ouderwets?

Zo modern!

Ik lees.

Ik lees verder.

.

Oud

Bejaard.

Verjaard?

Haat en egoïsme

Ik ben niet iemand die graag en veel scheld.

Echter, als ik de krant lees of andere media volg betrap ik me er op dat ik in mezelf mopper en, inderdaad, scheld.

Zoveel egoïsme, zoveel graaiwerk, zoveel achterdocht, zoveel misbruik, zoveel moorden, zoveel aangebracht leed.

Zoveel machteloosheid bij mij en anderen.

Zoveel.....

Dat is de wereld waarop ik leef zoals die door mensen werd, is en wordt gemaakt.

Gelukkig zijn er ook postieve zaken te ontdekken.

Gelukkig zijn er mensen die wel iets willen en kunnen betekenen voor anderen.

Valt hun aandeel in het niet bij de daden van andere mensen?

Ja, ik mopper.

Ja, ik scheld.

En ben verdrietig.

Alles is al gedacht

Alles is al gedacht.

Alles is al beschreven.

Bedacht ik deze nacht.

Daar kon ik best mee leven.

Het bed was warm, het kussen zacht.

Ik draaide me om.

Tevreden.

Huizen uit mijn jeugd

Mijmeringen.

Als ik geld over zou hebben, zou ik in Enkhuizen mijn geboortehuis kopen evenals het huis van mijn opa en oma aldaar wat tevens het geboortehuis van mijn moeder is.

In Alkmaar zou ik het huis kopen waar ik opgroeide.

Waarom?

Eigenlijk weet ik dat niet precies.

Nostalgie speelt mee maar is niet het complete antwoord.

Heb slechts drie jaar in mijn geboortehuis gewoond.

Kan me slechts een lange, wat aflopende, gang herinneren.

Uit de oorlogstijd kan ik me in het huis van opa en oma zwart papieren verdonkeringsgordijnen herinneren.

Beide herinneringen zijn niet absoluut en zouden me aangepraat kunnen zijn.

Ik was zo jong.

Andere herinneringen aan dat huis zijn zeker juist.

Vanuit Alkmaar kwamen we daar tijdens vakanties.

Ik herinner me de geur van een brouwerijtje tegenover het huis.

Geluid van trappelende paardenhoeven en rammelende karren.

Klinkende melkbussen.

Loeiende misthoorns over het onstuimige water van een brullend IJsselmeer.

Ik herinner me al die geluiden die ik waarnam vanuit mijn warme bed.

Ik herinner me de geur van drogende zoete appels die achter een schot onder het schuine dak lagen.

Ik herinner me "struinen".

Het spannend zoeken naar geheime dingen in krakende donkere kasten.

Ik herinner me het beeld van mijn opa die als schoenmaker spijkertjes tussen zijn lippen had.

Lippen als derde handje.

Ik herinner me zijn zware gietijzeren machines.

Ik zie ze nu zelfs voor me.

Ik herinner me een ijskoud hokje buiten in de tuin.

Daar waar behoeften in een houten tonnetje gedaan moesten worden.

Ik herinner me de geur......

Alkmaar, waar ik opgroeide.

Een huis in een bijzondere wijk pal achter het station.

Een bijzondere wijk, in eerste instantie gebouwd voor oorlogsvluchtelingen uit Den Helder.

Ons huis, wit geverfd  om te verhullen dat het met verschillende soorten stenen was gebouwd.

Stenen die kwamen uit huizen die niet meer bestonden.

Dit in een gebied waar veel vroeger de Spanjaarden tijdens het beleg gelegen hadden.

80 jarige oorlog.

Alkmaar Ontzet.

Ach ja.

Ik herinner me het huis als een plek voor velen.

Een huis waar velen zich welkom voelden.

Een huis waar de jeugd zich prettig voelde.

Een huis waar ook bijzondere dingen gebeurden.

Een huis waar o.a. Anne van der Bijl een huisvriend was.

Hij, voor velen onbekend.

Voor velen wel bekend.

(Wikipedia)

Een huis waar ook anderen kwamen die later de zending in gingen.

Zowel naar het verre Oosten als naar het verre Westen.

Alkmaar, de stad waar ik mijn vrouw ontmoette.

De stad die er daardoor mede voor zorgde dat ik nu in het bezit ben van 6 fantastische kleinkinderen.

Toevallig de mooiste van de wereld.

Ja, ik zou deze huizen willen kopen.

Ik weet niet waarom.

de Hik

Een brave borst uit Twente.

Huppelend in de lente.

Kreeg tot zijn grote schrik.

Plotseling de hik.

Benauwd sprak hij: "Ik stik".

Waarop een mooie assistente.

Hem de rug beklopte

En het hikken stopte.

Haar blik.

Bezorgde hem een kick.

Weg was hik.

"Verliefd ben ik.'

Dacht verschrikt.

Door dit gevoel verplicht.

Er totaal niet aan gewend.

De Twent.

Zo was.

Alras.

De hikkende verstikkende ergenis.

Start van een gelukkige verbintenis.

Schrik dus nooit van pech.

Naderend geluk ligt op je weg.

Beiden lopen dit pad nu samen.

                         Amen.

.

Bejaard

Bejaard maar niet verjaard