Ik heb er aan gedacht.
Om eerlijk te zijn, ik denk er al jaren aan.
Eerlijk overwogen.
Eerlijk me laten informeren.
Maar ja, je doet zo iets maar enkele keren in je leven.
Mogelijk slechts één keer.
En uiteindelijk weet je het nooit, natuurlijk.
Daarom heb ik toch maar besloten.
Dat wil zeggen, in eerste instantie.
Niet in tweede instantie.
Maar welke instantie dan wel?
Daar raak je de kern en tevens een gevoelige snaar.
Niet eenvoudig, die snaartheorie.
Dat is meer voor violisten en die kom je bij de instantie niet tegen.
Lijkt me vrij logisch.
Hoewel een strikt individuele beslissing, ben ik toch erg benieuwd hoe jouw buurman het doet.
Met een vergrootglas?
Lastig hoor.
