Verslaving

Over roken ga ik geen discussies aan.
Niet met rokers en niet met niet-rokers.
Zinloos.
De standpunt zijn gebeiteld in ruw en hard graniet.

Tegenover de opa van 95 die z'n hele leven een hartstochtelijke roker is geweest staat een kennis van mij, eveneens een hartstochtelijke roker.
Aan longkanker overleden, 39 jaar.
Een lot dat heel wat vaker voorkomt dan dat in het eerste voorbeeld.

Gaat het me niks aan als iemand rookt?
Mogelijk niet.
Maar ik ben begaan met de jonge kinderen die ik op straat aan een sigaret zie lurken.
Gaat dat me echt niet aan?
Natuurlijk kan ik niets aan hun gedrag veranderen.
Zie zien me aankomen, die oude bok.
Maar wat zou ik graag willen dat ik het kon.

Wel acht ik de rookindustrie, in het bijzonder de fabrikanten, moreel schuldig.
Heel schuldig.
Kapitalen worden er verdiend aan het afschuwelijke leed van anderen.
Maar: Eigen schuld, Dikke bult!
Ieder z'n eigen verslaving en mooi als we er aan kunnen verdienen.
Toch?

Deze fabrikanten zijn gewaardeerde leden van de maatschappij.
Ze wonen in huizen die staan op fundamenten gemaakt uit leed en verdriet.
Dat klinkt overtrokken en dramatisch.
Kan wel zijn, ik voel het zo.

Je vraagt je eigenlijk af in wat voor wereld we leven waar dit mogelijk is.
Ach nee, vraag het je maar niet af.
Je blijft dan bezig.

Geld stinkt niet en heel veel geld al helemaal niet.
Met dit smeermiddel van de maatschappij kunnen immers ook wapenfabrikanten hun handen in onschuld wassen?

Pilatus is hen allen voorgegaan.

DQ
.

Twente

Twentse juweeltjes

DQ
.

Broer

Soms denk ik wel eens:
Hoe zou het zijn om een broer te hebben?

DQ
.

Sebo reageerde op mijn "Ontmoetingen" (KLIK HIER) aldus:

Met de regelmaat van de klok gaan Johan en ik er even op uit.

Camera mee, portemonnee mee (we belanden aan het eind altijd ergens op een terrasje) en hups: aan de wandel. Meestal eerst even een kaarsje opsteken voor m'n zus in de Lambertus in Hengelo en daarna verder.

Op één van onze zwerftochten kwamen we op een winterse vooravond in de Paul Krugerstraat terecht. Het begon al te schemeren en hier en daar ontstaken de mensen de lampen al.

Voor een oud huisje zat een man in een dikke jas in een rolstoel. Wij groetten hem en spontaan begon de man te vertellen over zijn jeugd en tienerjaren in diezelfde straat. Hij had er zijn hele leven gewoond. Hij woonde in het huis van z'n ouders en z'n broer woonde naast hem.

"Of hij goed verzorgd werd? Ja hoor, mijn zuster woont hier ook en die kookt altijd voor mij."

Hij vertelde over die ene donkere dag, toen in een oorlogse namiddag het centrum van Hengelo plat gebombardeerd werd. "Ziet u dát huis daarginds? Die met die erker ervoor? Nou, tot aan daar lag alles tegen de vlakte.." We hadden, geloof ik, wel een kwartier, twintig minuten met hem gepraat, voor we verder gingen.

Tijdens weer een andere wandeling kwamen we in gesprek met twee ouwe indonesische mannetjes, die al vrienden waren sinds hun jeugdjaren.

Het was een marktdag en de heertjes zaten op een bankje een visje te eten, terwijl ze ons groetten. Toen we wat later waren neergestreken op een of ander terrasje kwamen ze langsgelopen en besloten spontaan om erbij te komen zitten. Plek zat, maar nee..ze wilden bij ons zitten en begonnen te vertellen over kamp Westerbork, waar ze jaren gewoond hadden als vluchtelingen uit Indonesië. Ze waren beiden bijzonder opgewekt en vrolijk en genoten volop van het leven, ondanks hun hoge leeftijd...

Zo zou ik nóg enkele voorbeelden kunnen noemen.

Eigenlijk lopen de mensen elkaar in rap tempo voorbij, zonder zich iets van elkaar aan te trekken. Heel vaak niet uit gebrek aan belangstelling, maar veel meer omdat men tezeer met zichzelf bezig is om de ander te zien. Misschien stralen Johan en ik het uit dat we best openstaan voor dit soort leuke ontmoetingen, want op de één of andere manier overkomt het ons telkens weer. Misschien ligt het ook wel een beetje aan onze eigen houding.

Beiden zijn we altijd benieuwd naar de achtergrond van iemand. Elke volwassene is ooit een kind geweest. Hoe heeft hij/zij geleefd? Wat heeft hij/zij meegemaakt? Waar komt hij/zij vandaan? En bij een zwerver of dakloze: wat heeft dat kind voor ellende beleefd, dat het als volwassene zo is gaan leven? Zo onverzorgd, aan de zelfkant van de maatschappij, waar hij/zij door niets en niemand meer opgemerkt wordt...

Zelf blijf ik deze toevallige ontmoetingen heel bijzonder vinden. Wat maakt dat mensen ons spontaan hun achtergrond en levensverhaal vertellen? Zo horen we regelmatig de vreemdste verhalen en anekdotes. Soms leuk en grappig, soms erg triest. Verhalen over eenzaamheid, over gestorven partners en verdriet. Verhalen over lang vervlogen tijden, "toen alles nog beter of anders was"

Ik denk er wel eens aan om een goeie mp3 speler mee te nemen en die gewoon vanaf het begin van een wandeling tot aan het moment van naar huis gaan op te laten nemen, zodat ik dat thuis dan kan uitwerken voor de website. Vaak horen we zoveel leuke of bijzondere dingen dat het moeilijk wordt om alles te onthouden.

KLIK HIER voor het log van Sebo.

DQ
.

Cowboy

Zo, ik zit.
Je bent kebooi of niet.

DQ
.

De weggedronken donderdagavond.

Donderdag, een dag die qua weer vrij goed begon.
Maar de voorspellers uit De Bilt kregen gelijk.
Langzamerhand betrok de lucht en daarmee ook mijn stemming.
Ben heel gevoelig voor het weer.
Toen er nog de nodige roering in mijn huis was had ik er geen last van.
Nu ik veel alleen ben heb ik er wel problemen mee.
Daarom kost het me ook zoveel moeite om de herfst en winter redelijk te doorstaan.

Ik kan uitstekend alleen zijn en kan daar best van genieten maar als ik een hele dag geen mensen zie of spreek kan ik erg onrustig worden.
De enige persoon die ik sprak was vannacht rond 1 uur.
Mijn bed was behaaglijk maar de omgeving niet.
Dat wil zeggen, de geluidsomgeving.
In het café naast me brulde de geluidsinstallatie.
Geheel tegen de afspraken in.
Het behaaglijke bed uit, broek en schoenen aan en naar het café.
Met inderdaad als resultaat dat de geluidskraan werd teruggeschroefd.
Toch zijn dat erg vervelende zaken.
Ik ben geen klager maar wil wel kunnen slapen.
Enfin, toch iemand gesproken maar niet op de manier die ik graag wil.

Terug naar de avond en de wat sombere stemming.
Normaal heb ik geen bier in huis, wel wijn maar ik ben niet een echte wijnliefhebber.
Plots bedacht ik me dat er in de badkamer in een kartonnen verpakking nog een paar flesjes bier stonden.
Het was overgebleven van het feestje en ik denk dat Marijke het had gekocht met het idee dat het donker bier was.
Als zodanig heb ik het tot mij genomen al vond ik wel dat het bier wat licht was voor een donker biertje.
Doet er niet toe.
Na een flesje begon ik wel opgewekter te worden.
Na het tweede flesje nog opgewekter.
Dat was wel een beetje verdacht dus het derde lege flesje ter hand genomen en bestudeerd.
Tsja, 11,6%.
Dat tikt aan.

Sombere stemmingen moet je niet verdrinken.
Dat wil zeggen, niet standaard.
Zo min of meer per ongeluk werkt het wel.

De PC weigerde vanmorgen.
Alles werkte behalve het toetsenbord en dat is toch wel belangrijk..........
Na een uur, verloren uur, had ik de zaak weer draaiend, zoals uit dit stukje blijkt.

En nu welgemoed de vrijdag tegemoet.

DQ
.