Vroeger toen ik nog jong en groen was had ik een step.
Ook wel autoped genoemd.
Ik pedde graag auto.
Iets groter gegroeid kreeg ik een fiets van mijn opa.
Dat maakte mij trots, ook vanwege het merk.
- Locomotief -
Mijn vriendjes bereden ook fiets.
Te grote fietsen.
Fietsen voor volwassenen.
Fietsen met dikke houten blokken op de trappers.
Het was de tijd dat fietsen niet meegroeiden met hun bestuurdertjes.
Eén fiets voor altijd.
Hoe groter de eigenaar, hoe kleiner de blokken op de trappers.
Het was de tijd zonder gaten in de broeken.
Gaten werden door moeders gedicht met lapjes stof, liefst in de zelfde kleur.
Het was niet nodig dat de buren merkten dat er geen geld was voor nieuwe broeken en fietsen.
Buren met kinderen met soortgelijk gedichte gaten in de broeken en blokken op de trappers.
Nee het was een andere tijd.
Een tijd waar liefst niet gesproken werd over tweedehands kleding.
Een tijd vlak na een pandemie zonder virus maar met de geur van oorlogskruit en dood.
Een pandemie met als vaccins en medicijnen gruwelijke moordwapens.
Zoals gezegd, een andere tijd dan nu.
Een tijd met duur gekochte gaten in dure broeken.
De tijd met fietsen zonder blokken.
De tijd met de step.
De autoped.
Nu voor volwassenen.
En in de Kringloopwinkels tweedehandskleding.
