Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
donderdag 26 februari 2009
Stellingen en pantsers
In sommige van mijn stukjes ben ik tamelijk absoluut.
In de meesten spelen er echter vragen op de achtergrond.
Dat is te merken aan de hoeveelheid vraagtekens die ik gebruik.
Ook probeer ik te achterhalen waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen.
Zo goed als dat mogelijk is, poog ik me in de ander te verplaatsen.
Deze benadering heb ik nodig om het gedrag van mensen te begrijpen.
Om mezelf te begrijpen.
Iets dat natuurlijk lang niet altijd lukt.
Zo wordt het me steeds duidelijker dat ik niet tegen zwart/wit denken kan.
Dat wist ik wel maar ik merk dat het soms tot grote frustraties bij me leidt.
Ik kan best begrijpen dat men zijn stelling betrekt maar bedenk wel, of houd er op z'n minst rekening mee, dat de ander, net als jij, eveneens met oprechte bedoelingen een stelling heeft betrokken.
Soms voel je dat je eigen stelling niet van gewapend beton is en dat je van de ander staal nodig hebt om je eigen stelling te verstevigen.
Het kan helpen als die ander een rotsvaste overtuiging heeft.
Dat kan enorme steun geven.
Maar als die ander je aanvallend probeert te overtuigen werkt dat niet.
Brengt alleen maar pijn en verdriet.
De frustraties nemen toe als de ander ongevoelig blijkt voor jouw moeilijkheden.
Die de vraagtekens als uitroeptekens ziet.
Niet ziet dat de vraagtekens geen schietgaten zijn maar zwakke plekken in het beton.
Hoe kom je in Godsnaam (bewust gebruikt) tot een gedachtewisseling als het zwart/witte pantser van de ander zo dik is dat er zelfs geen klein gaatje in te smelten is?
Een gaatje dat je nodig hebt om de ander te bereiken, niet om hem/haar te beschadigen.
Als diegene zo overtuigd is van het eigen gelijk dat er voor de mening van de ander geen plaats is?
Is dat karakter?
Of is het angst dat de eigen overtuiging gaat wankelen?
En wat blijft er dan over?
Ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik er niet mee om kan gaan.
Ik houd erg van een goed gesprek, vraag maar aan mijn vrienden, maar sla dicht als dit gesprek onmogelijk blijkt.
Mijn mening wil ik graag geven, ook over zaken waar ik onzeker over ben maar het is meestal niet mijn bedoeling de ander te overtuigen dat hij/zij fout zit.
Hoogstens te overtuigen van de manier waarop ik tot iets ben gekomen.
Wat die ander er mee doet is diens eigen verantwoordelijkheid.
Wat is fout?
In ieder geval dat ik gefrustreerd kan reageren op een wijze welke niet bij me past.
DQ
.
In de meesten spelen er echter vragen op de achtergrond.
Dat is te merken aan de hoeveelheid vraagtekens die ik gebruik.
Ook probeer ik te achterhalen waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen.
Zo goed als dat mogelijk is, poog ik me in de ander te verplaatsen.
Deze benadering heb ik nodig om het gedrag van mensen te begrijpen.
Om mezelf te begrijpen.
Iets dat natuurlijk lang niet altijd lukt.
Zo wordt het me steeds duidelijker dat ik niet tegen zwart/wit denken kan.
Dat wist ik wel maar ik merk dat het soms tot grote frustraties bij me leidt.
Ik kan best begrijpen dat men zijn stelling betrekt maar bedenk wel, of houd er op z'n minst rekening mee, dat de ander, net als jij, eveneens met oprechte bedoelingen een stelling heeft betrokken.
Soms voel je dat je eigen stelling niet van gewapend beton is en dat je van de ander staal nodig hebt om je eigen stelling te verstevigen.
Het kan helpen als die ander een rotsvaste overtuiging heeft.
Dat kan enorme steun geven.
Maar als die ander je aanvallend probeert te overtuigen werkt dat niet.
Brengt alleen maar pijn en verdriet.
De frustraties nemen toe als de ander ongevoelig blijkt voor jouw moeilijkheden.
Die de vraagtekens als uitroeptekens ziet.
Niet ziet dat de vraagtekens geen schietgaten zijn maar zwakke plekken in het beton.
Hoe kom je in Godsnaam (bewust gebruikt) tot een gedachtewisseling als het zwart/witte pantser van de ander zo dik is dat er zelfs geen klein gaatje in te smelten is?
Een gaatje dat je nodig hebt om de ander te bereiken, niet om hem/haar te beschadigen.
Als diegene zo overtuigd is van het eigen gelijk dat er voor de mening van de ander geen plaats is?
Is dat karakter?
Of is het angst dat de eigen overtuiging gaat wankelen?
En wat blijft er dan over?
Ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik er niet mee om kan gaan.
Ik houd erg van een goed gesprek, vraag maar aan mijn vrienden, maar sla dicht als dit gesprek onmogelijk blijkt.
Mijn mening wil ik graag geven, ook over zaken waar ik onzeker over ben maar het is meestal niet mijn bedoeling de ander te overtuigen dat hij/zij fout zit.
Hoogstens te overtuigen van de manier waarop ik tot iets ben gekomen.
Wat die ander er mee doet is diens eigen verantwoordelijkheid.
Wat is fout?
In ieder geval dat ik gefrustreerd kan reageren op een wijze welke niet bij me past.
DQ
.
Abonneren op:
Posts (Atom)
