Ik ben er een tijdje niet geweest.
Dat komt door een griepachtige verkoudheid die heel erg gek op me is.
Dat moet wel, anders was hij/zij allang vertrokken.
Verschijnselen zijn, naast hoesten, vermoeidheid en spierpijn.
Deze verschijnselen maken het bespelen van het toetsenbord niet erg aangenaam.
Vandaar dus en tot later,
DQ
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
dinsdag 30 maart 2010
donderdag 25 maart 2010
Karakter
Laatst was ik ergens op visite.
Het was een gemêleerd gezelschap met o.a. meerdere gelovige christenen.
Een van de aanwezigen, een oudere vrouw, vertelde dat zij weinig narigheden in haar leven had gekend.
Een opmerkelijke opmerking.
Opmerkelijk omdat het niet waar was maar kennelijk wel als zodanig werd beleefd.
Ik weet dat het niet waar was want ik ken de omstandigheden vrij goed.
Toch werd er niet gelogen.
De vrouw had echt en oprecht dat gevoel.
Hoe moet je dat nu duiden?
Is de desbetreffende vrouw onverschillig en/of ongevoelig?
Dat is niet het geval want het is best een goed mens.
Zij zal voor iedereen in gebed gaan als dat nodig is.
In ieder geval voelt zij het leven anders aan dan haar familie, waarvan ook meerderen aanwezig waren.
Daarom is het ook een pijnlijke opmerking.
Want, zoals dat in elke familie het geval is, was hier in het verleden ook veel gebeurd.
En er gebeuren nog steeds verdrietige zaken.
Godsvertrouwen is mooi, geeft rust, maar mag je niet minder gevoelig maken.
Ik denk ook niet dat dit het geval is.
Ik denk eerder dat het te maken heeft met het karakter.
Iets waar ik al veel vaker over schreef.
Karakter laat je op een bepaalde manier naar de wereld kijken en die beleven.
Karakter kan iets verklaren maar mag je nooit excuseren.
Dat zou te gemakkelijk zijn.
Er is ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid en eigen keuzes die je in het leven maakt.
Ook op mijn weblog heb ik mensen ontmoet met dusdanige andere instellingen (karakters) dan ik dat diepgaande gesprekken in feite onmogelijk zijn.
Let op, ik heb het niet over beter of slechter.
Nee, anders.
Daar zou over te praten moeten kunnen zijn maar ik heb gemerkt dat dit maar zeer zelden mogelijk is.
Jammer.
Het zou je mogelijk dichter bij elkaar kunnen brengen omdat begrip de scherpe kantjes kan afronden.
DQ
.
Het was een gemêleerd gezelschap met o.a. meerdere gelovige christenen.
Een van de aanwezigen, een oudere vrouw, vertelde dat zij weinig narigheden in haar leven had gekend.
Een opmerkelijke opmerking.
Opmerkelijk omdat het niet waar was maar kennelijk wel als zodanig werd beleefd.
Ik weet dat het niet waar was want ik ken de omstandigheden vrij goed.
Toch werd er niet gelogen.
De vrouw had echt en oprecht dat gevoel.
Hoe moet je dat nu duiden?
Is de desbetreffende vrouw onverschillig en/of ongevoelig?
Dat is niet het geval want het is best een goed mens.
Zij zal voor iedereen in gebed gaan als dat nodig is.
In ieder geval voelt zij het leven anders aan dan haar familie, waarvan ook meerderen aanwezig waren.
Daarom is het ook een pijnlijke opmerking.
Want, zoals dat in elke familie het geval is, was hier in het verleden ook veel gebeurd.
En er gebeuren nog steeds verdrietige zaken.
Godsvertrouwen is mooi, geeft rust, maar mag je niet minder gevoelig maken.
Ik denk ook niet dat dit het geval is.
Ik denk eerder dat het te maken heeft met het karakter.
Iets waar ik al veel vaker over schreef.
Karakter laat je op een bepaalde manier naar de wereld kijken en die beleven.
Karakter kan iets verklaren maar mag je nooit excuseren.
Dat zou te gemakkelijk zijn.
Er is ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid en eigen keuzes die je in het leven maakt.
Ook op mijn weblog heb ik mensen ontmoet met dusdanige andere instellingen (karakters) dan ik dat diepgaande gesprekken in feite onmogelijk zijn.
Let op, ik heb het niet over beter of slechter.
Nee, anders.
Daar zou over te praten moeten kunnen zijn maar ik heb gemerkt dat dit maar zeer zelden mogelijk is.
Jammer.
Het zou je mogelijk dichter bij elkaar kunnen brengen omdat begrip de scherpe kantjes kan afronden.
DQ
.
maandag 22 maart 2010
Agnost
Van de pas overleden politicus Hans van Mierlo las ik de volgende uitspraak:
"Ik ben agnost maar doe er niets aan".
Een humoristische uitspraak maar een die je ook aan het denken kan zetten.
Kan je agnost zijn uit eigen keuze?
Kan je atheïst zijn uit eigen keuze?
Kan je gelovig zijn uit eigen keuze?
Kan je onverschillig of ongeïnteresseerd zijn uit eigen keuze?
Heeft dat wat je bent niet veel meer met eigen instelling en karakter te maken?
Vragen waar ik al geruime tijd mee bezig ben.
Er zijn immers ook agnosten (in het kort mensen die zeggen dat je niet kunt WETEN of er een God bestaat) die helemaal niet ongelukkig zouden zijn met Zijn bestaan maar zonder het bewijs van dat bestaan niet kunnen geloven.
Ik kan goed met ze meevoelen.
DQ
.
"Ik ben agnost maar doe er niets aan".
Een humoristische uitspraak maar een die je ook aan het denken kan zetten.
Kan je agnost zijn uit eigen keuze?
Kan je atheïst zijn uit eigen keuze?
Kan je gelovig zijn uit eigen keuze?
Kan je onverschillig of ongeïnteresseerd zijn uit eigen keuze?
Heeft dat wat je bent niet veel meer met eigen instelling en karakter te maken?
Vragen waar ik al geruime tijd mee bezig ben.
Er zijn immers ook agnosten (in het kort mensen die zeggen dat je niet kunt WETEN of er een God bestaat) die helemaal niet ongelukkig zouden zijn met Zijn bestaan maar zonder het bewijs van dat bestaan niet kunnen geloven.
Ik kan goed met ze meevoelen.
DQ
.
zondag 21 maart 2010
Brief aan en van Andries Knevel
Beste Andries.
De aanleiding van mijn schrijven is het volgende.
Onder het hoofdje Knevel van 'Uitdaging' nr 364 schreef je een stukje over het wel willen geloven maar niet kunnen.
Nu is dat iets dat me al jaren bezig houdt.
En het is tevens iets dat christenen kennelijk niet begrijpen.
Ik lees er nooit over, ik hoor er nooit over en gelovigen die ik spreek weten er geen raad mee.
De opmerking: "Men hoeft alleen maar Christus aan te nemen en men is gered" is iets dat al jaren wordt gezegd maar hoe kan men iets aannemen waarvan men niet zeker weet dat het bestaat?
Kortom......, hoe krijgt men die zekerheid?
Je zegt in je artikeltje dat je je moedeloos en machteloos voelt bij de vraag van de zoekers.
Dat begrijp ik en ik verwacht ook geen overtuigend antwoord van je.
Je bent echter in de positie om een programma te wijden aan dit, denk ik, belangrijke onderwerp.
Ik denk ook dat je voldoende medewerkers hebt bij de E.O. die research kunnen doen.
Zou het maken van zo'n programma een idee kunnen zijn?
Hartelijke groet,
Johan
========================
Beste Johan,
Dank voor het mailtje dat ik via ‘Uitdaging’ kreeg.
Ik heb meer reacties gekregen op deze column, overigens wel begrijpende reacties.
Er zijn meer mensen, kennelijk, die in hun omgeving mensen kennen die wel zouden willen geloven, maar het gewoon niet kunnen.
In mijn achterhoofd ben ik bezig met een (radio) programma hierover.
Het is nog te vroeg om daarover te schrijven, maar weet dat het mijn aandacht heeft.
Met hartelijke groet,
Andries Knevel
De aanleiding van mijn schrijven is het volgende.
Onder het hoofdje Knevel van 'Uitdaging' nr 364 schreef je een stukje over het wel willen geloven maar niet kunnen.
Nu is dat iets dat me al jaren bezig houdt.
En het is tevens iets dat christenen kennelijk niet begrijpen.
Ik lees er nooit over, ik hoor er nooit over en gelovigen die ik spreek weten er geen raad mee.
De opmerking: "Men hoeft alleen maar Christus aan te nemen en men is gered" is iets dat al jaren wordt gezegd maar hoe kan men iets aannemen waarvan men niet zeker weet dat het bestaat?
Kortom......, hoe krijgt men die zekerheid?
Je zegt in je artikeltje dat je je moedeloos en machteloos voelt bij de vraag van de zoekers.
Dat begrijp ik en ik verwacht ook geen overtuigend antwoord van je.
Je bent echter in de positie om een programma te wijden aan dit, denk ik, belangrijke onderwerp.
Ik denk ook dat je voldoende medewerkers hebt bij de E.O. die research kunnen doen.
Zou het maken van zo'n programma een idee kunnen zijn?
Hartelijke groet,
Johan
========================
Beste Johan,
Dank voor het mailtje dat ik via ‘Uitdaging’ kreeg.
Ik heb meer reacties gekregen op deze column, overigens wel begrijpende reacties.
Er zijn meer mensen, kennelijk, die in hun omgeving mensen kennen die wel zouden willen geloven, maar het gewoon niet kunnen.
In mijn achterhoofd ben ik bezig met een (radio) programma hierover.
Het is nog te vroeg om daarover te schrijven, maar weet dat het mijn aandacht heeft.
Met hartelijke groet,
Andries Knevel
zaterdag 20 maart 2010
Laat de kinderkens tot mij komen....
Laat de kinderkens tot mij komen en verhindert ze het hen niet.
Een lievelings Bijbeltekst van mijn moeder.
Mijn weblog ben ik gestart met als enige bedoeling dat het me wel leuk leek om zo af en toe wat te schrijven.
Het blijkt echter ook voor mezelf een leerzaam proces.
Zo langzamerhand tekent zich af dat wat mij kennelijk het meest bezig houdt.
Dat blijkt het thema LIEFDE te zijn.
Niet de liefde tussen geliefden maar de liefde als antwoord op vele problemen.
Niet slechts als antwoord maar ook als oplossing en voorkoming van problemen.
Degenen van wie ik LIEFDE het meest verwacht, hoort te verwachten naar mijn idee, zijn christenen.
Zij zijn toch christen omdat ze geloven in iemand die uit liefde voor hen persoonlijk is gestorven?
Ik had er beter niet aan kunnen beginnen.
Wat een liefdeloosheid kom je tegen.
Je ziet het overal.
Je ziet het in de kerk.
Je ziet het in de politiek.
Waar niet?
Balkenende, christen en fatsoensrakker, die beloftes aan het Nederlandse volk gewoon naast zich neerlegt.
Van Middelkoop, christen, die hetzelfde doet.
Hoe passen ze hun geweten aan?
Of is christelijke liefde niet belangrijk genoeg voor hen?
Bestaan er christelijke oorlogen?
Je ziet dat ik het begrip LIEFDE heel ruim neem.
En ik ben me er van bewust dat het een dusdanig moeilijk begrip is dat ik ook geregeld faal.
Ondanks dat vind ik dat ik er over mag, en zelfs moet, schrijven.
De onderstaande brief kreeg ik toegestuurd en mag ik plaatsen.
Ik heb er over nagedacht of ik dat zou moeten doen.
Ook of ik de naam van de kerkgemeenschap zou moeten noemen.
Ik heb besloten om het toch te doen.
Bedenk daar bij dat het gebeuren niet exemplarisch is voor dit kerkgenootschap.
Ik ken ook hele goede gemeenschappen.
Wel is het, helaas, exemplarisch voor vele christenen.
Als LIEFDE centraal staat, staat ook begrip voor de ander centraal.
DQ
============================
Hoi Johan,
Ik zal je nog wat vertellen,
Ik heb je wel eens geschreven dat ik sinds een jaar regelmatig naar een Baptistenkerk ging, ik dacht lekker dicht in de buurt.
Vijf minuutjes lopen i.p.v. altijd maar reizen, omdat er bij ons in de buurt niet veel meer aan kerk is overgebleven.
De preken daar spraken me wel aan, maar vanaf het begin aan al voelde ik me daar een vreemdeling.
Ik dacht niet zo gauw de moed opgeven, en eens beleven hoe baptisten zijn.
(Al die stomme namen, hervormd/pinkster/hervormd en weet ik wat er allemaal nog bestaat, ik heb het licht gezien, en heb zelf de liefde van Christus ervaren en ook wel door wat andere Christenen, maar voor mij hoeft dat allemaal niet zo gescheiden en dan elke kerk ook nog eens met z’n eigen wetten, kijk wat er nu in de katholieke branche gebeurt terwijl we allemaal mensen zijn met fouten, gebreken, zonden).
Met div. mensen wel wat leuke contacten gekregen, maar het overgrote gedeelte was een vastgeroeste kliek, die vanaf de wieg al baptist zijn.
Je weet mijn zoon is een autistische jongen die zich niet zo kan concentreren op een preek of gezang.
Al jaar en dag neem ik al wat voor hem mee tijdens de dienst, heel vroeger ging ie kleuren en tekenen achter in de kerk, later werd het z’n spelcomputertje, en de laatste paar jaar is ie gek op het lezen van Donald Duck strips.
Dus tijdens de dienst, je hoort 'm niet, is ie altijd helemaal verdiept in z’n stripboek, tijdens het bidden kijkt ie wel eens om zich heen, of kijkt wel eens naar hele overdreven mensen, en zegt daar dan wel eens wat van, in de trend van, wat doet of kijkt u raar of zoiets in die trend, maar over het algemeen is ie in z’n eigen wereld.
Ik voelde al vaak, de vaste kern voelt zich heel wat, de rest durft nooit zo voor z’n mening uit te komen.
Net een religieus gevangenisje, of een kerk die wordt geregeerd door farizeeën en schriftgeleerden.
Een boom zonder vrucht.
Maar goed, ik ging vooral voor de preek en heb geluisterd en geobserveerd.
In het begin werd ons gevraagd of we wel zeker geloofden en dat we dat voor heel de kerk staand moesten belijden, ik ben niet zo bang, dus ik zei, oké, maar vond het wel een beetje vreemd.
Tot ca. een maand geleden, vroeg een oudste (of hoe je ook iemand noemt, een soort hulp in de kerk) mag ik even met je spreken, ik had al vaak gemerkt dat die vent zich groen en geel aan ons ergerde, ik zat daar altijd gewoon relaxed in de kerk te luisteren en mijn zoon las z’n stripboek, soms nam ie z’n vriendje mee, ook die las dan een stripboek want dat is ook een soort van autist.
Hij zei, ik wil u namens wat mensen in de kerk zeggen dat jullie een stoorzender zijn.
Uw zoon zit naar mensen te kijken als ze zitten te bidden en hij gedraagt zich niet geïnteresseerd, ik zei, ik heb aan de mensen om me heen verteld dat hij een ander mens is, uiterlijk zie je het niet maar hij is verstandelijk gehandicapt en autistisch.
Of we voortaan boven konden gaan zitten, dan had niemand last van ons.
Ik wist niet wat ik hoorde, ik stond helemaal paf, dit had ik nog nooit meegemaakt, ik zei, laat maar, we zullen jullie niet meer tot last zijn, en boven alleen gaan wij niet zitten, dan kan ik wel een dienst op de tv zien.
Daar stoort zich ook niemand aan ons.
Ik heb die vent daar flink de waarheid gezegd, dat ie het evangelie van Jezus niet goed begrepen had, en dat Jezus met hoeren en tollenaars at en op aarde was gekomen vooral voor zondaren, zieken, armen etc. etc.
Ik heb ook een e-mail in die trend gestuurd, en div. mensen die ons ineens niet meer in de kerk zagen zitten en die ik weer tegen kwam heb ik openlijk gezegd dat ik me niet meer welkom voelde,
De meeste waren geschokt: "Tja wat een liefde he".
Nu ga ik zo af en toe eens naar de kerkdienst in het verpleeghuis waar m’n oma zit, en wat een liefde is daar.
Die mensen kunnen niets meer, dus daar tref je geen hoogmoed, en een dominee die vol liefde is voor deze mensen en m’n zoon, zodat m’n zoon ook veel vrolijker reageert.
Je verhaal op je log maak ik dus ook in de praktijk mee,
N.
.
Een lievelings Bijbeltekst van mijn moeder.
Mijn weblog ben ik gestart met als enige bedoeling dat het me wel leuk leek om zo af en toe wat te schrijven.
Het blijkt echter ook voor mezelf een leerzaam proces.
Zo langzamerhand tekent zich af dat wat mij kennelijk het meest bezig houdt.
Dat blijkt het thema LIEFDE te zijn.
Niet de liefde tussen geliefden maar de liefde als antwoord op vele problemen.
Niet slechts als antwoord maar ook als oplossing en voorkoming van problemen.
Degenen van wie ik LIEFDE het meest verwacht, hoort te verwachten naar mijn idee, zijn christenen.
Zij zijn toch christen omdat ze geloven in iemand die uit liefde voor hen persoonlijk is gestorven?
Ik had er beter niet aan kunnen beginnen.
Wat een liefdeloosheid kom je tegen.
Je ziet het overal.
Je ziet het in de kerk.
Je ziet het in de politiek.
Waar niet?
Balkenende, christen en fatsoensrakker, die beloftes aan het Nederlandse volk gewoon naast zich neerlegt.
Van Middelkoop, christen, die hetzelfde doet.
Hoe passen ze hun geweten aan?
Of is christelijke liefde niet belangrijk genoeg voor hen?
Bestaan er christelijke oorlogen?
Je ziet dat ik het begrip LIEFDE heel ruim neem.
En ik ben me er van bewust dat het een dusdanig moeilijk begrip is dat ik ook geregeld faal.
Ondanks dat vind ik dat ik er over mag, en zelfs moet, schrijven.
De onderstaande brief kreeg ik toegestuurd en mag ik plaatsen.
Ik heb er over nagedacht of ik dat zou moeten doen.
Ook of ik de naam van de kerkgemeenschap zou moeten noemen.
Ik heb besloten om het toch te doen.
Bedenk daar bij dat het gebeuren niet exemplarisch is voor dit kerkgenootschap.
Ik ken ook hele goede gemeenschappen.
Wel is het, helaas, exemplarisch voor vele christenen.
Als LIEFDE centraal staat, staat ook begrip voor de ander centraal.
DQ
============================
Hoi Johan,
Ik zal je nog wat vertellen,
Ik heb je wel eens geschreven dat ik sinds een jaar regelmatig naar een Baptistenkerk ging, ik dacht lekker dicht in de buurt.
Vijf minuutjes lopen i.p.v. altijd maar reizen, omdat er bij ons in de buurt niet veel meer aan kerk is overgebleven.
De preken daar spraken me wel aan, maar vanaf het begin aan al voelde ik me daar een vreemdeling.
Ik dacht niet zo gauw de moed opgeven, en eens beleven hoe baptisten zijn.
(Al die stomme namen, hervormd/pinkster/hervormd en weet ik wat er allemaal nog bestaat, ik heb het licht gezien, en heb zelf de liefde van Christus ervaren en ook wel door wat andere Christenen, maar voor mij hoeft dat allemaal niet zo gescheiden en dan elke kerk ook nog eens met z’n eigen wetten, kijk wat er nu in de katholieke branche gebeurt terwijl we allemaal mensen zijn met fouten, gebreken, zonden).
Met div. mensen wel wat leuke contacten gekregen, maar het overgrote gedeelte was een vastgeroeste kliek, die vanaf de wieg al baptist zijn.
Je weet mijn zoon is een autistische jongen die zich niet zo kan concentreren op een preek of gezang.
Al jaar en dag neem ik al wat voor hem mee tijdens de dienst, heel vroeger ging ie kleuren en tekenen achter in de kerk, later werd het z’n spelcomputertje, en de laatste paar jaar is ie gek op het lezen van Donald Duck strips.
Dus tijdens de dienst, je hoort 'm niet, is ie altijd helemaal verdiept in z’n stripboek, tijdens het bidden kijkt ie wel eens om zich heen, of kijkt wel eens naar hele overdreven mensen, en zegt daar dan wel eens wat van, in de trend van, wat doet of kijkt u raar of zoiets in die trend, maar over het algemeen is ie in z’n eigen wereld.
Ik voelde al vaak, de vaste kern voelt zich heel wat, de rest durft nooit zo voor z’n mening uit te komen.
Net een religieus gevangenisje, of een kerk die wordt geregeerd door farizeeën en schriftgeleerden.
Een boom zonder vrucht.
Maar goed, ik ging vooral voor de preek en heb geluisterd en geobserveerd.
In het begin werd ons gevraagd of we wel zeker geloofden en dat we dat voor heel de kerk staand moesten belijden, ik ben niet zo bang, dus ik zei, oké, maar vond het wel een beetje vreemd.
Tot ca. een maand geleden, vroeg een oudste (of hoe je ook iemand noemt, een soort hulp in de kerk) mag ik even met je spreken, ik had al vaak gemerkt dat die vent zich groen en geel aan ons ergerde, ik zat daar altijd gewoon relaxed in de kerk te luisteren en mijn zoon las z’n stripboek, soms nam ie z’n vriendje mee, ook die las dan een stripboek want dat is ook een soort van autist.
Hij zei, ik wil u namens wat mensen in de kerk zeggen dat jullie een stoorzender zijn.
Uw zoon zit naar mensen te kijken als ze zitten te bidden en hij gedraagt zich niet geïnteresseerd, ik zei, ik heb aan de mensen om me heen verteld dat hij een ander mens is, uiterlijk zie je het niet maar hij is verstandelijk gehandicapt en autistisch.
Of we voortaan boven konden gaan zitten, dan had niemand last van ons.
Ik wist niet wat ik hoorde, ik stond helemaal paf, dit had ik nog nooit meegemaakt, ik zei, laat maar, we zullen jullie niet meer tot last zijn, en boven alleen gaan wij niet zitten, dan kan ik wel een dienst op de tv zien.
Daar stoort zich ook niemand aan ons.
Ik heb die vent daar flink de waarheid gezegd, dat ie het evangelie van Jezus niet goed begrepen had, en dat Jezus met hoeren en tollenaars at en op aarde was gekomen vooral voor zondaren, zieken, armen etc. etc.
Ik heb ook een e-mail in die trend gestuurd, en div. mensen die ons ineens niet meer in de kerk zagen zitten en die ik weer tegen kwam heb ik openlijk gezegd dat ik me niet meer welkom voelde,
De meeste waren geschokt: "Tja wat een liefde he".
Nu ga ik zo af en toe eens naar de kerkdienst in het verpleeghuis waar m’n oma zit, en wat een liefde is daar.
Die mensen kunnen niets meer, dus daar tref je geen hoogmoed, en een dominee die vol liefde is voor deze mensen en m’n zoon, zodat m’n zoon ook veel vrolijker reageert.
Je verhaal op je log maak ik dus ook in de praktijk mee,
N.
.
Ik klaag nooit
Omdat ik nooit klaag, geen klagend type ben maar wel lijd aan zware verkoudheid, met als o.a. de kenmerken:
Koorts, zere spieren, zere borst, koppijn, niezen, hoesten en het gebruik van anderhalve rol wc papier als vervanging van zakdoekjes kon ik slechts de telefonische vraag van mijn dochter:
"Hoe gaat het er mee?" beantwoorden met de dooddoener:
"Ik voel me zoals je je voelt als je je voelt zoals ik me voel".
Een tamelijk briljante opmerking voor iemand die vreselijk lijdt, maar nooit klaagt, aan:
Koorts, zere spieren, zere borst, koppijn, niezen, hoesten en het gebruik van anderhalve rol wc papier als vervanging van zakdoekjes.
DQ
.
Koorts, zere spieren, zere borst, koppijn, niezen, hoesten en het gebruik van anderhalve rol wc papier als vervanging van zakdoekjes kon ik slechts de telefonische vraag van mijn dochter:
"Hoe gaat het er mee?" beantwoorden met de dooddoener:
"Ik voel me zoals je je voelt als je je voelt zoals ik me voel".
Een tamelijk briljante opmerking voor iemand die vreselijk lijdt, maar nooit klaagt, aan:
Koorts, zere spieren, zere borst, koppijn, niezen, hoesten en het gebruik van anderhalve rol wc papier als vervanging van zakdoekjes.
DQ
.
donderdag 18 maart 2010
Aanvulling vorig bericht.
De computer had ik reeds afgesloten toen ik, al paracetamollend, tot de conclusie kwam dat het vorige bericht enige aanvulling behoeft.
Graag wil ik melden dat ik meerdere bemoedigende mailtjes heb gekregen en gesprekken heb gehad ná die negatieve belevenis.
Het is fijn te constateren dat ik in ieder geval door hen wel werd begrepen.
DQ
.
Graag wil ik melden dat ik meerdere bemoedigende mailtjes heb gekregen en gesprekken heb gehad ná die negatieve belevenis.
Het is fijn te constateren dat ik in ieder geval door hen wel werd begrepen.
DQ
.
Weblog, vliegen, reageren en hoesten
Ik kreeg een mailtje van iemand die veronderstelde dat ik minder op mijn weblog schreef wegens een pijnlijke reactie die ik van een christen kreeg.
Nu is dat niet de hoofdreden, die ligt in de privé sfeer, maar wel is het zo dat hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik tot de overtuiging kom dat het zeker een rol speelt.
Het is n.l. zo dat de onsympathieke reactie precies paste in het beeld dat ik van sommige christenen heb.
Gelukkig past het beeld niet op de meerderheid van de christenen.
Nee, gelukkig niet.
Toch versterkt het, of ik wil of niet, de mening die ik al had.
Ik heb geen zin om verder op de bijzonderheden van de bedoelde reactie in te gaan.
Dat is ook niet nodig want de geinteresseerde lezer is op de hoogte van de hoed en de rand.
Maar ik blijf met het raadsel zitten hoe het mogelijk is dat iemand die zich een evangeliserende rol aanmatigt de kracht hiervan zomaar door eigen opstelling onderuit kan halen.
Het is niet zo dat ik het de desbetreffende figuur kwalijk blijf nemen.
Nee, het is alleen zo dat ik er geen bal van begrijp.
Liefdeloosheid hoort niet bij een christen.
Althans, zo begrijp ik het christendom.
Ik kwam moe bij de kinderen in Italië vandaan.
Een moeheid waarvan de oorzaak niet echt aan te wijzen was.
Zo druk was het daar niet.
Drie weken slecht weer zorgt er wel voor dat je thuis blijft.
Wel is het natuurlijk zo dat je gemakkelijker moe wordt met drie kleine kinderen om je heen dan wanneer je thuis rustig op de bank zit, je eigen leventje te leiden.
De boosdoener meldde zich gister in de vorm van een zere keel en hevige niesbuien.
Bij mij de gebruikelijke voorbode van een stevige verkoudheid.
Zo zit ik dan op deze heerlijke lentedag bibberend naast een stomende kachel met een deken op me heen gewikkeld op de bank.
Paracetamol als grote vriend.
Zielig, he?
De reacties op mijn weblog heb ik inmiddels beantwoord.
Degene die reageerde op Glorieklokken enz. heb ik mogelijk een tip kunnen geven.
Hoop dat de desbetreffende mevrouw dat op tijd zal zien.
Nu ga ik me even lekker terugtrekken en gezellig corresponderen met mijn hoofdpijn.
O ja, op mijn youtube kanaal heb ik enkele recente Italië filmpjes gezet.
Mogelijk komen er nog meer.
Voor de luchtvaartliefhebber plaatste ik ook een filmpje.
Bij nadering van Schiphol laat een hevige wind de vleugels behoorlijk op en neer gaan.
DQ
woensdag 17 maart 2010
Sebo
Voor allen die op de hoogte willen zijn van de laatste ontwikkelingen rond Sebo het volgende:
Vanmiddag, woensdag 17 maart, is hij weer thuis gekomen.
Na een zware hartoperatie en het implanteren van een pacemaker.
De laatste handeling was onvoorzien en pijnlijk.
Hij moet nu aan dat vreemde ding in zijn lichaam gaan wennen.
Uiteraard is hij nog zwak en vermoeid.
Maar de oude Sebo zal vernieuwd weer terug keren en ongetwijfeld verslag van alles gaan doen op zijn weblog.
DQ
maandag 15 maart 2010
Reacties
Hoi beste mensen
Ik heb diverse reacties gekregen op mijn weblog.
Door drukte ben ik even niet in staat er op terug te komen.
Ik ben enkele weken in het buitenland geweest en dat leverde bij thuiskomst nogal wat werk op.
Maar zodra ik dat alles onder controle heb, ben ik er weer.
Heb in het buitenland zeer veel regen gezien.
Behalve de laatste dag natuurlijk.
Toen stralende zonneschijn.
Nu regen in Nederland.
Zou het mijn schuld zijn?
Tot later,
DQ
Ik heb diverse reacties gekregen op mijn weblog.
Door drukte ben ik even niet in staat er op terug te komen.
Ik ben enkele weken in het buitenland geweest en dat leverde bij thuiskomst nogal wat werk op.
Maar zodra ik dat alles onder controle heb, ben ik er weer.
Heb in het buitenland zeer veel regen gezien.
Behalve de laatste dag natuurlijk.
Toen stralende zonneschijn.
Nu regen in Nederland.
Zou het mijn schuld zijn?
Tot later,
DQ
maandag 8 maart 2010
Operatie Sebo
Sebo ligt op dit moment onder het mes.
Hij krijgt een nieuwe hartklep.
Voor zijn verslag voorafgaande aan de operatie verwijs ik maar Dagboek 97 op:
http://thelordismyshepherd.punt.nl/
DQ
Hij krijgt een nieuwe hartklep.
Voor zijn verslag voorafgaande aan de operatie verwijs ik maar Dagboek 97 op:
http://thelordismyshepherd.punt.nl/
DQ
Abonneren op:
Posts (Atom)
