Uruzgan:
Niemand telt hoeveelheid burgers die wij doden.
Pang, Au!Verder in het artikel:
- Minister Verhagen (christen):
"De regering ziet het niet als de taak van de militairen om burgerdoden te tellen".
- Het parlement:
"Onze militairen zijn geen rapporteurs of journalisten".
- Stafchef Dick Berlijn naar aanleiding van het incident waarbij twee Nederlandse soldaten sneuvelden:
"Het is van het allergrootste belang dat we vaststellen wat er precies is gebeurd, vooral voor de nabestaanden, maar ook voor ons zelf en onze collega's in Afghanistan".
Geen woord over eventuele burgerslachtoffers.
- Defensieminister Van Middelkoop (christen):
"Nauwkeurige aantal burgerslachtoffers is niet beschikbaar".
- Woordvoerder:
"Wij houden geen lijstje bij. Bovendien kunnen we onmogelijk zeggen hoeveel Afghanen we hebben gedood".
- Tweede kamerlid Hans van Balen:
"Body count, is geen prioriteit".
- Minister Verhagen:
"Naar mijn mening is het niet de taak van de Nederlandse militairen om te tellen hoeveel slachtoffers er zijn".
Ik val stil en heb het een dag laten bezinken.
Misschien had ik dat beter niet kunnen doen want ik word steeds meer opgewonden.
Hoe kan het dat er zo eenvoudig en gevoelloos wordt geredeneerd?
Natuurlijk is het moeilijk en waarschijnlijk soms onmogelijk om het aantal burgerslachtoffers te tellen.
Dat begrijp ik, maar ik begrijp niet dat er zo gemakkelijk en onvoorschillig over wordt gedaan.
Is het leven van een Nederlandse soldaat belangrijker dan dat van een Afghaan?
Is het verdriet van de Nederlandse nabestaanden groter dan dat van de Afghaan?
Ik ben verbijsterd en vraag me af wat het verschil is tussen militairen en hen die ze de ellende in sturen en ik.
Ik zeg niet dat ik een beter mens ben, daar gaat het niet om en dat is niet mijn opzet.
Zie fouten genoeg van mezelf.
Ik zou alleen zo graag willen dat iemand mij het verschil rustig uit kan leggen.
Rustig, zodat ik niet bijna wanhopig word.
Men stuurt jonge jongens, kinderen bijna nog, de oorlog in.
Ze staan onder druk van angst en spanning.
Zij doden!
Ook onschuldigen
Kennelijk is het niet belangrijk dat een groot gedeelte van hen wordt getraumatiseerd en voor het leven getekend.
Wat een verantwoordelijkheid.
Hoe kunnen christenen, die hier weer een belangrijke rol in spelen, dit allemaal tegenover hun god en geweten verantwoorden?
Lezers zullen wel denken, daar heb je hem weer met z'n gekat op christenen.
Ze vergissen zich, degenen die je het naast staan doen je het meeste pijn.
Dát is het!
Ik stop er mee.
Dit stukje schrijven is een last en het is beter om, voorlopig, even te zwijgen.
DQ
.
