Grafsteen beweegt uit zichzelf
Voor Volkskrant artikel:
KLIK HIER
DQ
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
donderdag 19 februari 2009
Palestijnen en Israël
Zoals inmiddels bekend, heb ik buitengewoon veel kritiek op de manier waarop Israël omgaat met de Palestijnen.
Dat wordt geregeld uitgelegd alsof ik tegen Israël of tegen de joden ben.
Het tegendeel is waar.
Overigens blijkt dat voor de goede lezer ook uit mijn vorige schrijfsels.
Niet elke lezer begrijpt dat echter.
Verblind door de eigen opstelling.
Een gevaar dat mij natuurlijk ook bedreigt.
Ik weet echter zeker dat ik mijn best doe om het conflict eerlijk te bezien.
Doe dat met een oog op de geschiedenis en de wetenschap dat ik er op een afstand naar kan kijken.
Dat is niet verkeerd.
Afstand nemen is goed.
Het is altijd beter om van een afstand problemen te bezien.
In dit geval gemakkelijker vanwege de letterlijke, geografische afstand.
Ik las:
Zeker 22.000 gebouwen in de Gazastrook zijn beschadigd of verwoest.
Honderdduizenden Palestijnen hebben geen stroom en tienduizenden zijn dakloos.
In drie weken tijd zou Israël voor 1,5 miljard euro hebben kapotgeschoten in de Gazastrook.
Dat vind ik buitensporig.
Buitenproportioneel!
Over de meer dan duizend doden en de vele, vele gewonden heb ik het dan nog niet eens.
Wat denken de Israëlieten en zij die zich, bijna kritiekloos, aan hun zijde scharen dat dit betekent voor de toekomst?
Hoe zouden mijn lezers reageren als zij hun geliefden en hun huizen kwijt zijn?
Kapot gebombardeerd door de buren.
Kan je dan nog zoiets zeggen als: de waarheid ligt in het midden?
Onmogelijk toch?
Haat is het enige antwoord.
Ik ben niet haatdragend, geloof ik.
Ooit heb ik iets meegemaakt waarbij er een gloeiende haat ontstaan zou kunnen zijn.
Het is niet gebeurd, ook al omdat ik me er tegen heb verweerd.
Haat slaat op jezelf terug, vermorzelt en vernietigt je.
Toch ben ik bang dat ik, als ik Palestijn was, zou haten.
Zou gaan haten!
Israël, ik gun je het bestaansrecht.
Maar ik ben bang dat dit door jezelf wordt ondergraven.
Van Christenen en van Joden hoor ik weinig genuanceerde geluiden.
Des te gelukkiger voel ik me als ik die geluiden wel tegen kom.
Bijv. bij "Een ander Joods geluid".
Verschrikkelijk dat ze vaak als verraders van het eigen volk worden gezien.
Hoe is het mogelijk.
Voor de site: KLIK HIER
Ik ben zo bang dat haat zo verblindt dat oplossingen, echte wegen naar oplossingen niet worden gezien.
Ook mij is het duidelijk dat ik in een klein stukje als dit, de problemen slechts kan versimpelen.
Ook ik weet van de rol van Hamas binnen en buiten het eigen gebied.
Toch moet haat niet worden versterkt maar moet worden doorbroken.
Moeilijk voor Joden en voor Palestijnen.
Niet onmogelijk voor Christenen.
Mits ze de Christelijke naastenliefde als "wapen(!)" gebruiken.
Dat zie ik helaas zelden, in ieder geval TE weinig.
Inderdaad.
Duivelse middelen veroorzaken duivelse "oplossingen".
(Geen dus!)
DQ
.
Dat wordt geregeld uitgelegd alsof ik tegen Israël of tegen de joden ben.
Het tegendeel is waar.
Overigens blijkt dat voor de goede lezer ook uit mijn vorige schrijfsels.
Niet elke lezer begrijpt dat echter.
Verblind door de eigen opstelling.
Een gevaar dat mij natuurlijk ook bedreigt.
Ik weet echter zeker dat ik mijn best doe om het conflict eerlijk te bezien.
Doe dat met een oog op de geschiedenis en de wetenschap dat ik er op een afstand naar kan kijken.
Dat is niet verkeerd.
Afstand nemen is goed.
Het is altijd beter om van een afstand problemen te bezien.
In dit geval gemakkelijker vanwege de letterlijke, geografische afstand.
Ik las:
Zeker 22.000 gebouwen in de Gazastrook zijn beschadigd of verwoest.
Honderdduizenden Palestijnen hebben geen stroom en tienduizenden zijn dakloos.
In drie weken tijd zou Israël voor 1,5 miljard euro hebben kapotgeschoten in de Gazastrook.
Dat vind ik buitensporig.
Buitenproportioneel!
Over de meer dan duizend doden en de vele, vele gewonden heb ik het dan nog niet eens.
Wat denken de Israëlieten en zij die zich, bijna kritiekloos, aan hun zijde scharen dat dit betekent voor de toekomst?
Hoe zouden mijn lezers reageren als zij hun geliefden en hun huizen kwijt zijn?
Kapot gebombardeerd door de buren.
Kan je dan nog zoiets zeggen als: de waarheid ligt in het midden?
Onmogelijk toch?
Haat is het enige antwoord.
Ik ben niet haatdragend, geloof ik.
Ooit heb ik iets meegemaakt waarbij er een gloeiende haat ontstaan zou kunnen zijn.
Het is niet gebeurd, ook al omdat ik me er tegen heb verweerd.
Haat slaat op jezelf terug, vermorzelt en vernietigt je.
Toch ben ik bang dat ik, als ik Palestijn was, zou haten.
Zou gaan haten!
Israël, ik gun je het bestaansrecht.
Maar ik ben bang dat dit door jezelf wordt ondergraven.
Van Christenen en van Joden hoor ik weinig genuanceerde geluiden.
Des te gelukkiger voel ik me als ik die geluiden wel tegen kom.
Bijv. bij "Een ander Joods geluid".
Verschrikkelijk dat ze vaak als verraders van het eigen volk worden gezien.
Hoe is het mogelijk.
Voor de site: KLIK HIER
Ik ben zo bang dat haat zo verblindt dat oplossingen, echte wegen naar oplossingen niet worden gezien.
Ook mij is het duidelijk dat ik in een klein stukje als dit, de problemen slechts kan versimpelen.
Ook ik weet van de rol van Hamas binnen en buiten het eigen gebied.
Toch moet haat niet worden versterkt maar moet worden doorbroken.
Moeilijk voor Joden en voor Palestijnen.
Niet onmogelijk voor Christenen.
Mits ze de Christelijke naastenliefde als "wapen(!)" gebruiken.
Dat zie ik helaas zelden, in ieder geval TE weinig.
Inderdaad.
Duivelse middelen veroorzaken duivelse "oplossingen".
(Geen dus!)
DQ
.
Gij zult niet doden.
Gij zult niet doden.
Deze wet komt meerdere malen in de Bijbel voor.
Deze wet wordt zowel door gelovige joden als christenen aanvaard.
Toch wordt de uitleg en de kracht van deze, voor hen Goddelijke, wet door hen beiden uitgelegd op de manier die hen het beste uitkomt.
Dat is in het verleden gebeurd en in het heden te zien.
Op z'n minst is dat opvallend.
Kennelijk is deze wet niet meer van toepassing zodra er besloten is dat iemand niet deugd of een vijand is.
Dit ondanks die andere hoofdwet: Hebt uw vijanden lief.
Gemakkelijk wordt er voorbij gegaan aan het feit dat die ander wel eens een vijand geworden zou kunnen zijn door eigen gedrag of gedrag van de maatschappij waar men onderdeel van is.
Natuurlijk is dat niet altijd het geval maar hoogmoed is in ieder geval een slechte raadgever.
Christenen blijken ook vaak niet stil te staan bij hun verantwoordelijkheid in deze.
Zij geloven in een leven ná dit leven.
Een hemel en een hel.
Hoe kan het dan dat ze geloven in rechtvaardige oorlogen en in de doodstraf?
In het eerste geval knallen ze hun vijand zo de hel in en in het tweede geval doen ze dat op een andere manier.
Met hetzelfde effect.
Op basis van de beide aangehaalde wetten heb ik ooit dienst geweigerd.
Toen was ik jong en het was het erg duidelijk voor me.
Nu zou ik daar waarschijnlijk iets voorzichtiger mee omgaan.
Het is allemaal minder absoluut.
Al blijf ik er geweldige problemen mee hebben dat anderen uitmaken wie mijn vijanden zijn.
Rechtvaardig kan geweld niet zijn.
Het is negatief in zichzelf.
Rechtvaardige oorlogen bestaan niet.
Noodzakelijk, verdedigingsoorlogen mogelijk wel.
Maar zodra je dat zegt bevind je je op een hellend vlak.
Een hellend vlak waarbij je afzakt van moreel naar immoreel.
Een vlak waarbij Christus steeds verder van je af komt staan.
Het is voor mij onmogelijk te bevatten dat men in de ene hand een wapen koestert en in de andere hand de Bijbel heeft.
Ik besef dat er christenen (en joden) zijn die het helemaal niet met me eens zijn.
Maar het is geen discussiepunt.
Ik heb de waarheid niet in pacht, gelukkig maar.
Als ik zeg dat ik het niet kan bevatten, is dat gewoon een feit.
Daar zit ook geen veroordeling van de ander in.
Natuurlijk niet.
Als ik in een ander gezin geboren zou zijn zou ik waarschijnlijk anders denken.
Bovendien begrijp ik sommige argumenten van andersdenkende wel.
Als men zelf in een situatie van oorlog en geweld en onrechtvaardigheid verkeerd is het erg veel gevraagd om de eerder vermelde wetten te respecteren.
Ik beweer ook niet dat ik het zou kunnen.
Toch zijn er voorbeelden van mensen met een geweldig Godsvertrouwen die het wel kunnen.
Daar zeg ik zo iets.
Mogelijk gaat het daar mis.
Hoe ver gaat dit vertrouwen?
Als het er op aan komt zullen de meeste christenen, en joden, meer op hun duivelse wapens dan op God vertrouwen.
Het blijft een geweldig moeilijk probleem.
Geweld is zelden een oplossing van de problemen.
Toch kan je soms niet zonder.
Denk bijv. aan politiegeweld.
Er is geen absoluut ja of nee.
Met in het hoofd de beide eerder aangehaalde wetten en de zekerheid dat geweld negatief is in zichzelf, met zelfkennis en zonder hoogmoed is het misschien mogelijk om voor je zelf keuzes te maken.
Hoogmoed komt voor de val.
DQ
.
Deze wet komt meerdere malen in de Bijbel voor.
Deze wet wordt zowel door gelovige joden als christenen aanvaard.
Toch wordt de uitleg en de kracht van deze, voor hen Goddelijke, wet door hen beiden uitgelegd op de manier die hen het beste uitkomt.
Dat is in het verleden gebeurd en in het heden te zien.
Op z'n minst is dat opvallend.
Kennelijk is deze wet niet meer van toepassing zodra er besloten is dat iemand niet deugd of een vijand is.
Dit ondanks die andere hoofdwet: Hebt uw vijanden lief.
Gemakkelijk wordt er voorbij gegaan aan het feit dat die ander wel eens een vijand geworden zou kunnen zijn door eigen gedrag of gedrag van de maatschappij waar men onderdeel van is.
Natuurlijk is dat niet altijd het geval maar hoogmoed is in ieder geval een slechte raadgever.
Christenen blijken ook vaak niet stil te staan bij hun verantwoordelijkheid in deze.
Zij geloven in een leven ná dit leven.
Een hemel en een hel.
Hoe kan het dan dat ze geloven in rechtvaardige oorlogen en in de doodstraf?
In het eerste geval knallen ze hun vijand zo de hel in en in het tweede geval doen ze dat op een andere manier.
Met hetzelfde effect.
Op basis van de beide aangehaalde wetten heb ik ooit dienst geweigerd.
Toen was ik jong en het was het erg duidelijk voor me.
Nu zou ik daar waarschijnlijk iets voorzichtiger mee omgaan.
Het is allemaal minder absoluut.
Al blijf ik er geweldige problemen mee hebben dat anderen uitmaken wie mijn vijanden zijn.
Rechtvaardig kan geweld niet zijn.
Het is negatief in zichzelf.
Rechtvaardige oorlogen bestaan niet.
Noodzakelijk, verdedigingsoorlogen mogelijk wel.
Maar zodra je dat zegt bevind je je op een hellend vlak.
Een hellend vlak waarbij je afzakt van moreel naar immoreel.
Een vlak waarbij Christus steeds verder van je af komt staan.
Het is voor mij onmogelijk te bevatten dat men in de ene hand een wapen koestert en in de andere hand de Bijbel heeft.
Ik besef dat er christenen (en joden) zijn die het helemaal niet met me eens zijn.
Maar het is geen discussiepunt.
Ik heb de waarheid niet in pacht, gelukkig maar.
Als ik zeg dat ik het niet kan bevatten, is dat gewoon een feit.
Daar zit ook geen veroordeling van de ander in.
Natuurlijk niet.
Als ik in een ander gezin geboren zou zijn zou ik waarschijnlijk anders denken.
Bovendien begrijp ik sommige argumenten van andersdenkende wel.
Als men zelf in een situatie van oorlog en geweld en onrechtvaardigheid verkeerd is het erg veel gevraagd om de eerder vermelde wetten te respecteren.
Ik beweer ook niet dat ik het zou kunnen.
Toch zijn er voorbeelden van mensen met een geweldig Godsvertrouwen die het wel kunnen.
Daar zeg ik zo iets.
Mogelijk gaat het daar mis.
Hoe ver gaat dit vertrouwen?
Als het er op aan komt zullen de meeste christenen, en joden, meer op hun duivelse wapens dan op God vertrouwen.
Het blijft een geweldig moeilijk probleem.
Geweld is zelden een oplossing van de problemen.
Toch kan je soms niet zonder.
Denk bijv. aan politiegeweld.
Er is geen absoluut ja of nee.
Met in het hoofd de beide eerder aangehaalde wetten en de zekerheid dat geweld negatief is in zichzelf, met zelfkennis en zonder hoogmoed is het misschien mogelijk om voor je zelf keuzes te maken.
Hoogmoed komt voor de val.
DQ
.
Abonneren op:
Posts (Atom)
