Karikatuur

Christenen voelen zich heel vaak snel beledigd.
Dat is eigenlijk wel vreemd.
Want waarom?

Als ongelovigen rottige dingen zeggen over Christenen, Christus of God staan ze op de achterste benen.
Waarom?
Is het dan zo verschrikkelijk om beledigd te worden?

Ik besef best dat sommige opmerkingen een gelovige pijn kan doen en grievend kan zijn.
Dat besef ik best, voel ik ook vaak mee maar ik zeg toch: "NOU EN?".
Dit soort dingen zijn in de Bijbel voorzegt.
Laat maar eens zien dat je in staat bent om anders te zijn; anders te reageren dan de beledigers.
Laat maar eens zien dat je iets bezit dat die ander niet heeft.
Draag de beledigingen maar en bedenkt dat Diegene waar je in gelooft heel goed voor zichzelf kan opkomen.

Hoe was het ook weer?
Hebt uw vijanden lief?
Laat je reactie hier door leiden.
Is bidden niet beter dan strijden?

Helaas is het ook wel eens zo dat christenen door hun veroordelend en vaak liefdeloos gedrag acties uitlokken.
Kijk maar eens hoe in sommige kringen met homoseksualiteit en bijv. ongehuwd samenwonen wordt omgegaan.
Verdrietig.

Ik denk in staat te zijn een karikatuur te tekenen van Christus met in plaats van een kruis een vlammenwerper over de schouder.
Als die tekening verspreid en bekend zou worden zou het christelijke huis te klein zijn.
Daarmee zou men echter vergeten dat men als volger van Christus vaak zelf een karikatuur is.
Velen, gelukkig lang niet allen, vertrouwen immers meer op het wapen dan op het kruis.

DQ
.

Gaza

‘Het herhaaldelijk gebruik op deze manier van witte fosfor in dichtbevolkte burgergebieden is een vorm van een blinde aanval, en staat gelijk aan een oorlogsmisdaad’,
schrijft Amnesty International in het maandag verschenen rapport
Conflict voeden – Buitenlandse wapenleveranties aan Israël en de Gazastrook.

.

PTS e.a.

Oorlog en geweld is immoreel.

De lezer zal wel denken: daar heb je hem weer.
Het zij zo.
Ik ben er nou eenmaal al jaren mee bezig en het geeft me zo'n machteloos gevoel.

Sommigen vinden het eenvoudiger om schouderophalend aan de immoraliteit van geweld voorbij te gaan.
Best begrijpelijk, je kunt er toch niets aan veranderen.
Daar waar mensen zijn is er nou eenmaal, naast genegenheid, geweld.
Onverschilligheid is echter nooit goed.

Ik ga er vanuit dat Defensie een goede organisatie wenst te zijn.
Maar is dat echt goed mogelijk als je gereedschap bestaat uit wapens en de scholing er uit bestaat om hier mee om te gaan?
Tast dit niet haast per definitie de moraliteit aan?
Is het mogelijk om je hier tegen te wapenen (om dit beladen woord eens te gebruiken)?
Misschien als men van de gevaren bewust is.
Misschien!

Natuurlijk begrijp ik best dat een land er voor kiest een leger te hebben.
Maar men moet er wel bewust van zijn dat het een moreel gevaarlijk bezit is.
Zaken als eerlijkheid en openheid, eigenschappen waar iedereen met een goede opvoeding in wordt getraind gelden niet, of anders.
Geheimhouding en verdraaiing van de feiten, omdat dit in het belang van de organisatie is, wordt gezien als moreel juist.
Ik kan dat begrijpem maar, nogmaals, beseft men wel waar men mee bezig is en wat de gevolgen in moreel opzicht kunnen zijn?

Er zijn voorbeelden te vinden van volstrekt verwerpelijk gedrag.
Zie o.a. de behandeling van een klokkenluider, schreef daar eerder over.
Kijk naar de wervingscampagnes waar het avontuur en scholing wordt benadrukt.
Daar gaat het natuurlijk niet om.

Vele militairen die uitgezonden zijn komen geestelijk verminkt terug.
Zij zijn geschokt door de ellende die ze hebben gezien.
En waar ze mede verantwoordelijk voor zijn.
Zo geschokt dat ze er zelf kapot aan gaan.
Verminkte jonge levens.

Volgens recente cijfers zijn 10% van de veteranen slachtoffer.
Het post traumatisch stress syndroom (PTS) heeft hen bij de geestelijke benen gehad.
Daarvan is een behoorlijk percentage ongeneeslijk ziek.
Wat een verantwoordelijkheid voor een regering dat hen uitzendt.

Ondanks beloften om de PTS-ers te blijven begeleiden wordt hen rustig meegedeeld dat het contract afgelopen is.
Over en uit.
Zoek het verder zelf maar uit.

Scheidingen en zelfmoord kunnen het gevolg zijn van het dienen van het vaderland.
Elk fatsoenlijk land hoort zich garant te stellen voor slachtoffers die in hun dienst worden gemaakt.

Wat betekenen deze mensen voor gezin en maatschappij?
Daar moet bij stil gestaan worden.

Wat een ellende wordt er gezien bij de in de steek gelaten Vietnam veteranen in de U.S.A.
Mogelijk kan je van een land dat bezig is met onmenselijke zaken niet verwachten dat er menselijk wordt omgegaan met de slachtoffers van hun systeem.
Oh, en dan die arme gebroken veteranen uit de oorlogen in Irak en Afghanistan.
Wat een toekomst.

Het fatsoen van een land kan ook afgemeten worden aan de wijze waarop het met deze mensen omgaat.
Geweld blijkt zelfdestructief.
Voor de gebruiker en voor het land dat hen gebruikt.

Ik kan me dus voorstellen dat landen legers hebben.
Het geeft echter wel de kleinheid en het onvermogen van de mensheid aan.
Niet de grootsheid zoals landen kunnen beweren.

Een leger blijft een wapen in het groot.
Elk wapen is een moordtuig en dus in zichzelf immoreel.
Hoe belangrijk is het om daar van bewust te zijn.
Maar in plaats ervan wordt er vaak kwijlend gekeken naar het meest geavanceerd oorlogs(moord)tuig.
Hoe kan dat toch?
Wat een ramp.

Ook hier liggen taken voor Christenen.

DQ
.