Facebook, wat word ik moe van al die negativiteit, al die scheldpartijen en al die hufterigheid die via jou mijn telefoon binnen druipen.
Terechte en onterechte verontwaardiging.
Waarheid en leugen.
De waarheid?
Moeilijk tot onmogelijk te achterhalen.
Had je maar een afdeling waar slechts menselijkheid en liefde besproken kan worden.
Want ja.....
Die bestaan gelukkig ook nog.
Onder gesneeuwd door roetzwart besmette sneeuw.
Maar ja, zo saai hé?
Die goede dingen.
Bah.
Nee, dan liever wat geweld.
Smeuig gemaakt door smerig, harteloos gescheld.
In onze fatsoenlijke (!) maatschappij mag men beledigen.
Van mijn ouders kreeg ik iets anders mee.
Beledigen en mensen beschadigen mocht niet.
Kon niet.
Nooit.
Waarschijnlijk had ik erg onfatsoenlijke ouders die de fatsoenlijkheids codes niet begrepen.
Sorry, pa en ma dat ik jullie opvoedingsmethoden zo publiekelijk te grabbel gooi.
Ik kan niet anders.
Ik schaam me voor jullie.
Ik ben beschadigd door jullie blik op fatsoen.
Dat fatsoen.
Jullie fatsoen.
Moet ik doen.
En ik, slappeling, probeer dat nog steeds.
Stumper die ik ben.
Slechts geslaagd en geliefd bij mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden.
En geheel niet geslaagd, financieel geslaagd, in dit leven.
Logisch eigenlijk.
.
.
