Ja, ik kan erg teleurgesteld zijn.
Teleurgesteld in enkele mensen die zich christen noemen en dat ook zijn.
Hoe hard en onverdraaglijk kunnen ze zich opstellen.
Hoe weinig begrip kunnen ze opbrengen voor anderen.
Hoe weinig kunnen (willen?) ze meevoelen met anderen.
Wat fijn om dan andere christenen te ontmoeten die zich totaal anders opstellen.
Wat fijn om door hen bemoedigd te worden.
Ja, ik heb dat soms nodig.
DQ
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
dinsdag 9 februari 2010
Zon in het hart
Ik heb er genoeg van.
Het hoeft van mij niet meer.
Waar heb ik genoeg van en wat hoeft van mij niet meer?
De WINTER!
Nee, een winter-man ben ik niet.
Bepaald niet.
Oh, vroeger wel.
D.w.z. toen was ik geen winter-man maar een winter-kind.
Lange schaatstochten in Alkmaar.
Als kind merk je de kou niet.
Ik kan het me tenminste niet herinneren en bij mijn kleinzoon zie ik het ook niet.
Ik kijk naar de thermometer: -4,7 graden.
Ik kijk naar buiten en zie het sneeuwen.
Dat wil zeggen iets witachtigs doet z'n best om voor sneeuw door te gaan.
Als ik bibberend op de bus sta te wachten kom ik bibberend in gesprek met andere bibberaars.
Nee, ik ben niet de enige die de winter graag wil weg waaien.
Afscheid nemen doet pijn!
In dit geval niet.
Helemaal niet.
Stel je toch voor.........
Zon, vrolijke mensen, volle terrasjes.
Om de zon dichter bij me te halen op momenten dat de zon het in mijn hart een beetje af laat weten gebruik ik een hulpmiddel.
Ik ben vrij vaak in Andalucía geweest.
Daar kan je van zon spreken.
Soms zelfs een beetje erg veel.
(Vijfenveertig graden in de schaduw is best enigszins warm.)
Maar ik heb er fantastisch fijne herinneringen aan.
Meestal was ik er alleen.
Twee maal met Sebo.
Veel heb ik er gefilmd.
En daarom kan ik grijpen naar het eerder genoemde hulpmiddel.
Als ik een dvd pak, waar ik de film heb opgezet, en er onder het genot van een drankje en een warme kachel naar kijk komen veel dingen weer terug.
Bijna letterlijk.
Ik heb geen idee hoe het gevoelsleven van een ander werkt, per slot van rekening moet je het met je eigen gevoelsleven doen, maar ik beleef het zien van zo'n film zeer intensief.
Steeds weer, wanneer ik er naar kijk.
Momenten waarbij ik toen het gevoel had dat alle stukjes op z'n plaats vielen herbeleef ik op dezelfde wijze.
Heerlijk.
Veel van mijn/onze Spaanse momenten heb ik op youtube gezet.
Uiteraard zullen kijkers er nooit hetzelfde bij ervaren als Sebo en ik.
Zij zijn de kijkers en wij de belevers.
Toch geeft het mogelijk ook aan hen iets weer van de sfeer van toen.
Mocht je er iets van willen proberen mee te beleven ga dan naar mijn youtube kanaal.
www.youtube.com/donqueso
Zoek op Spanje of op het dorp Valverde del Camino.
Overigens meldde mijn zwager dat hij nu heerlijk in het zonnetje een kop koffie aan het nuttigen is op de plaza in Valverde del Camino.
Hij wel.
Het sneeuwt!
DQ
.
Het hoeft van mij niet meer.
Waar heb ik genoeg van en wat hoeft van mij niet meer?
De WINTER!
Nee, een winter-man ben ik niet.
Bepaald niet.
Oh, vroeger wel.
D.w.z. toen was ik geen winter-man maar een winter-kind.
Lange schaatstochten in Alkmaar.
Als kind merk je de kou niet.
Ik kan het me tenminste niet herinneren en bij mijn kleinzoon zie ik het ook niet.
Ik kijk naar de thermometer: -4,7 graden.
Ik kijk naar buiten en zie het sneeuwen.
Dat wil zeggen iets witachtigs doet z'n best om voor sneeuw door te gaan.
Als ik bibberend op de bus sta te wachten kom ik bibberend in gesprek met andere bibberaars.
Nee, ik ben niet de enige die de winter graag wil weg waaien.
Afscheid nemen doet pijn!
In dit geval niet.
Helemaal niet.
Stel je toch voor.........
Zon, vrolijke mensen, volle terrasjes.
Om de zon dichter bij me te halen op momenten dat de zon het in mijn hart een beetje af laat weten gebruik ik een hulpmiddel.
Ik ben vrij vaak in Andalucía geweest.
Daar kan je van zon spreken.
Soms zelfs een beetje erg veel.
(Vijfenveertig graden in de schaduw is best enigszins warm.)
Maar ik heb er fantastisch fijne herinneringen aan.
Meestal was ik er alleen.
Twee maal met Sebo.
Veel heb ik er gefilmd.
En daarom kan ik grijpen naar het eerder genoemde hulpmiddel.
Als ik een dvd pak, waar ik de film heb opgezet, en er onder het genot van een drankje en een warme kachel naar kijk komen veel dingen weer terug.
Bijna letterlijk.
Ik heb geen idee hoe het gevoelsleven van een ander werkt, per slot van rekening moet je het met je eigen gevoelsleven doen, maar ik beleef het zien van zo'n film zeer intensief.
Steeds weer, wanneer ik er naar kijk.
Momenten waarbij ik toen het gevoel had dat alle stukjes op z'n plaats vielen herbeleef ik op dezelfde wijze.
Heerlijk.
Veel van mijn/onze Spaanse momenten heb ik op youtube gezet.
Uiteraard zullen kijkers er nooit hetzelfde bij ervaren als Sebo en ik.
Zij zijn de kijkers en wij de belevers.
Toch geeft het mogelijk ook aan hen iets weer van de sfeer van toen.
Mocht je er iets van willen proberen mee te beleven ga dan naar mijn youtube kanaal.
www.youtube.com/donqueso
Zoek op Spanje of op het dorp Valverde del Camino.
Overigens meldde mijn zwager dat hij nu heerlijk in het zonnetje een kop koffie aan het nuttigen is op de plaza in Valverde del Camino.
Hij wel.
Het sneeuwt!
DQ
.
Reageren?
Voor mensen die ooit willen reageren op mijn proza verwijs ik bijvoorbeeld naar de reacties op het stukje "Marktwerking" van 4 februari 2010.
DQ
.
DQ
.
Abonneren op:
Posts (Atom)
