Grootvaders klok

Ik bezit meerdere oude klokken

Geen kostbare slechts simpele.

Al jaren geleden nam ik het besluit om niet meer aan de gewichten te trekken. 

Ook met opwinden ben ik gestopt. 

Voor de ene klok moest ik daartoe op een krukje klimmen en dat wond me meer op dan de klok. 

De gongen overdreven. 

De tijden die ze aangaven waren fantasie tijden. 

De klokken staan stil.. 

Al geruime tijd. 

En op mijn eigen besluit. 

Dat is eigenlijk heel verstandig want zo ben ik de laatste regel van onderstaand liedje voor. 

Lekker puh!

******************

Mijn grootvaders klok was een zeer groote klok, daarom hing ze ook niet an de muur

Doch ze stond op den grond meer dan negentig jaar, ze wees ons nauwkeurig het uur.

Omdat hij werd verwacht, werd de klok reeds gebracht, die men zachtkens naar binnen toe droeg.

Maar opeens, ze staat stil om nooit meer te gaan, toen grootvaders laatste uur sloeg.

Haarroos

Ik ben een rozig type. 

Van nature en dus al heel lang, 

Hoewel, nu ik er eens bankzittend rustig over nadenk, de laatste tijd minder. 

Veel minder. 

Mogelijkerwijs gaat het gelijk op met de minder wordende haardos. 

Lastig. 

Die vlokjes op schouders en kleding. 

Beetje onsmakelijk ook. 

In het verleden veel geëxperimenteerd met shampoos. 

Shampoos die mij de roosloze hemel op aarde beloofden. 

Echter…. 

De rozen bleven bloeien. 

Totdat een kapper mij jaren geleden zei:

Gebruik eens geen shampoo maar gewoon groene zeep. 

De heer Albert heeft zijn winkel hier 7 minuten lopen vandaan. 

Waarom niet geprobeerd?

Al jaren gebruik elke dag groene zeep om mijn haar te wassen. 

Werkt goed en kost geen drol. 

Auto- en rijbewijsloos

Zestig jaar. 

Zo lang heb ik mijn rijbewijs. 

Heb in die tijd vele auto's versleten. 

Dat was niet zo ingewikkeld want wegens geldgebrek waren de auto's die ik kocht oud en reeds versleten. 

Koud, vochtig en oud. 

Wat een combinatie. 

Wat een gedoe om die krengen aan het lopen te krijgen. 

Heb in de eerste 30 jaar redelijk veel gereden. 

Naar mijn werk en daar buiten vooral naar het westen van ons dierbare landje. 

Een echte liefhebber van autorijden ben ik nooit geworden.

Jaren heb ik geen auto gehad of gereden. 

De omstandigheden waren er niet naar. 

Zo'n tien jaar geleden heb ik er weer een aangeschaft. 

Een uitgave waarvan het nut toen al te betwijfelen viel. 

Nog geen duizend kilometer per jaar reed ik er mee. 

En echt leuk vond ik het autorijden nog steeds niet. 

Wel duur. 

Dat wel. 

Het grootste bezwaar in de praktijk was echter dat het verkeer drukker werd en mijn verkeerservaring in verhouding steeds minder. 

Dat is onhandig en kan gevaarlijk zijn. 

De auto verkocht ik. 

En dat was een pijnlijker ervaring dan ik verwachtte. 

Het rijbewijs moet verlengd worden. 

Moet?

Hoe verstandig is dat? 

Ik praatte langdurig met mezelf. 

Onverstandig besloot ik. 

En nu….. 

Autoloos, en na 60 jaar rijbewijsloos. 

En dat laatste doet toch een beetje zeer. 

Niet eens een beetje. 

Gisteren zat ik in mijn oude auto

Naast de bestuurder en nieuwe eigenaar. 

Het schrijnde.