Nederlands Indië

Dit kwam ik tegen toen ik naar iets anders zocht.
Ik laat het hieronder zien zonder verder veel commentaar al heb ik er zelf natuurlijk wel ideeën bij en kreeg ik, naast een gevoel van wanhoop, ook vochtige ogen.
Nee, het is vaak gezegd, de geschiedenis daar leren we niets van.
Arme krachteloos van "kracht" blèrende mensheid.
Hoe lang nog?

=======================================

ZANDVOORTS NIEUWSBLAD -  1946

WALGELIJK !

Vrijdagavond zal de „Bond van Militairen" in 'Zandvoort een protestvergadering tegen het zenden van dienstplichtigen naar Ned. Indië beleggen. Uit het feit, dat de aanplakbiljetten voor deze bijeenkomst reeds zijn opgeplakt (wij schrijven Woensdag) leiden wij af dat deze gezagsondermijnende zogenaamde protestvergadering wel zal doorgaan. Het hangt echter van de bevolking van Zandvoort af of deze vergadering een succes zal worden en we zouden ons niet verwonderen wanneer deze bijeenkomst slechts zou worden bijgewoond door communisten, want zo iets is koren op hun molen. Het zou ons zelfs niet verwonderen, wanneer deze ondemocratische groep de eigenlijke aandrijvers zouden zijn van deze en dergelijke soort van bijeenkomsten. De in-troebel- water-vissers proberen ook hier hun hengels uit te gooien. Wij zouden het betreuren, wanneer ook enkele misleiden in dit aas zouden bijten. En het valt ons bitter tegen dat de plaats der bijeenkomst aan deze misleiding nog medewerkt want een ingewijde trekt uit het feit dat men zijn protesten zal doen horen in een der lokaliteiten van „Ons Huis" de gevolgtrekking, dat dus de zaak in orde is. Wij verwachten in dat gebouw geen vergaderingen als deze. Het feit dat de aanplakbiljetten niet verhielden wie de spreker of sprekers zijn moet reeds achterdocht wekken. Wij vinden de bijeenkomst een ernstige aangelegenheid. Een zeer ernstige aangelegenheid ! Hier verzet men zich tegen maatregelen die door een democratische meerderheid onzer volksvertegenwoordiging zijn goedgekeurd. Hier wordt van overbekende zijde in troebel water gevist, daarbij misbruik makend van onwetendheid van het grote publiek en schermend met phrases, die er bij dat juist onder de Duitse laars vrijgekomen publiek grif in moeten gaan. Ieder volk heeft recht op vrijheid" enz.
Het communistische woekerplantje gedijt, evenals het nationaalsocialistische, het best tussen puin en op mesthopen. Hier wordt gespeculeerd op de angst van onze moeders om het leven van hun zonen" — en van onze vrouwen om het leven van hun mannen — " om zo tweedracht te zaaien. Wij riskeren het gaarne voor "reactionnairen" en „neo-fascisten" versleten te worden. Wij weten immers te goed hoe iedere andersdenkende daarvoor wordt uitgekreten in het rode kamp. Het Zandvoortse publiek dient deze bijeenkomst te schuwen als een vreselijke infectieziekte ! Laat ze in hun eigen sop gaarkoken! Maar ga er niet uit nieuwsgierigheid heen.

Herinneringen

Er zijn soms van die momenten dat alles lijkt te kloppen.
Het leven is dan de moeite waard geleefd te worden.
Het zijn díe momenten die een geluksgevoel geven.
Daar blijven herinneringen aan kleven.
Vaak zijn het slechts hele kleine momenten, zonder grootse gebeurtenissen.

Vóór ons in de oude haven waren mensen bezig met hun boot.
Plezierboten en oude opgeknapte sleepboten lagen te dobberen in het groene water.
Van de oude beroepsvaart was niets meer te zien.
Hiervoor moet je naar een andere, nieuwe, haven.
Slechts enkele vissersboten zijn in deze haven nog te vinden.
Hoe anders was het in mijn jeugd.
De haven lag toen vol met botters.
Er werd volop gevist.
Manden met krioelende palingen.
De beroepsvaart wordt nu voornamelijk uitgeoefend door liefhebbers die met prachtig gerestaureerde oude meermasters vakanties aanbieden.

Wij zaten buiten op een terras in Enkhuizen.
Binnen rammelden borden onder een plafond waaraan oude scheepsmodellen en verweerde scheepsbenodigdheden hingen.
Bij elkaar gezochte nostalgie-opwekkers.
Maar dat gaf niets.
De sfeer klopte.

Vlak bij ons hipte een musje bij ons op de tafel.
Een brutaal beestje die zich waagde op enkele centimeters van ons en onze koffiekopjes.
Steeds dichter bij komend, naarmate we meer gebaksrestje naar hem toeschoven.
Het stelde allemaal niks voor maar wat was het prachtig.
Natuurlijk niet alleen dat heen en weer trippelende beestje maar alles wat zich rondom ons afspeelde.
En dat was eveneens weinig indrukwekkend.

Wij zijn sfeergevoelig.
Voor mij komen er dan nog allemaal herinneringen uit mijn jeugdjaren voorbij.
Zo bedacht ik dat ik slechts enkele meters verwijderd was van de plaats waar mijn opa en ik ooit op de koningin stonden te wachten.
Meer dan zestig jaar geleden.
Het stond er vol met mensen die allemaal niet in de gaten hadden dat 1 april een gevaarlijke dag is voor dit soort evenementen.
Ik geloof me te herinneren dat mijn opa niet erg te spreken was.
Waarschijnlijk bozer op zich zelf wegens zijn goedgelovigheid dan op de krant die de komst van Hare Majesteit had aangekondigd.

Enkele honderden meters verderop, links, de Sint Janstraat.
Een straat boordevol  herinneringen aan de schoenmakerij van mijn opa en het geboortehuis van mijn moeder.
Nog iets verderop lag, eveneens links, de Breedstraat.
In de Breedstraat staat, schuin tegenover het stadhuis, nog steeds mijn geboortehuis.
Een honderden jaren oud huis.
Overigens zonder een bordje met de mededeling :

Hier is op 25 september 1942,
Midden in de oorlogstijd,
De wereldburger
P. Johan Dammuller
Geboren.

Waarschijnlijk was er na de restauratie van het eeuwenoude pand geen geld meer beschikbaar voor zo'n plaquette.....

Enfin, op de achtergrond speelden al de herinneringen, met de daardoor opgeroepen gevoelens, een rol tijdens ons genoeglijk samenzijn daar op het terras.
Sebo zat daar zonder deze herinneringen maar begreep wel de gevoelens die ze bij me opriepen.
Bovendien is Enkhuizen een plaats die iets met je doet als je daar gevoel voor hebt en er open voor wilt staan.
En dat was bij mijn mede koffiedrinker zeker het geval.

We logeerden in Het Ankertje.
Althans in het huis dat aan dit café grenst en toentertijd voor bed en breakfast was ingericht.
Het Ankertje, een bijzonder sfeervol oud café.
Er tegenover staat de oude stadspoort "de Drommedaris".
Een massief gebouw maar met een zekere sierlijkheid wegens de ronde vormen.
(Lijkt wel iets op mij.)
De Drommedaris, de toegang tot de oude  havens en de rest van Enkhuizen is bereikbaar via een houten ophaalbrug.

Ooit dirigeerde Sebo een compleet terras met mensen vlak tegenover Het Ankertje met achter zich de kloeke vormen van de Drommedaris.

Tja, mooie tijden.
Oude tijden.
Verleden tijden.

Hoteltochtje Noord Holland

Zomer 2014

Vandaar waar de wieg heeft gestaan blijft bekoring uit gaan.

Ik kocht een voordeelkaart van een hotelketen.
Door omstandigheden was ik bijna te laat om er gebruik van te kunnen maken.
De keuze voor Wijk aan Zee was daardoor een vrij willekeurige keuze.
Een willekeurige keuze met zee en N-Holland in het achterhoofd.

Voor mij is het al geruime tijd geleden dat ik de zee heb gezien.
Dat wil zeggen, de Noordzee.
De Adriatische zee heb ik de laatste jaren heel wat vaker gezien.
Als we de kleinkinderen in Italië naar school brachten bijvoorbeeld.

Wijk aan Zee.
Ik hoop niet dat ik de bewoners erg beledig als ik zeg dat ik er niet veel aan vond.
Met veel moeite vond ik er een supermarkt.
Maar ik moet zeggen, het eten was goed en de zee was nat en zout.
Net zo nat en net zo zout als ik me kon herinneren van de zee uit Bergen aan Zee of Egmond aan Zee.
De zee uit mijn kinderjaren.
En het hotel was prima.

Voor ik naar Wijk aan Zee ging besloot ik om eerst wat weemoed op te snuiven in de stad waar ik ben opgegroeid:
Alkmaar.
Ooit in Alkmaar geweest?
Doen!
Alkmaar is een leuke, mooie en oude stad.
Wat wil je nog meer?
Ja, misschien Enkhuizen.
Maar dat komt later.

Het was al weer geruime tijd geleden dat ik in de stad waar de victorie begon ben geweest.
Ik woonde toen pal achter het station zodat mijn eerste Alkmaarse schreden me nu weer naar mijn oude omgeving brachten.
Via de spoortunnel.
Een tunnel die er in mijn kinderjaren nog niet was.
Een tunnel die mijn moeder daar zo graag wilde hebben en voorzag dat die er ooit zou komen.
De buurt zelf is niet erg veranderd, behalve dan de rommelige dakkapellen en tuintjes.
Maar de omgeving is enorm veranderd.
Als je echter voorzichtig filmde en fotografeerde lukte het redelijk om een beeld "als vroeger" te krijgen.
Nee......
Het verleden is niet dood.
Het heden is er door het verleden.
Staat er niet los van.

Om een uur of zes moest ik me inchecken in het hotel in Wijk aan Zee.
Dat beperkte de tijd van mijn verblijf in Alkmaar een beetje.
Maar het was een aangenaam en dus plezierig bezoek.
Als vanouds.
Nostalgia.

De trein bracht me de volgende dag, na mijn Wijk aan Zee ervaring, in Amsterdam.
Amsterdam een plaats om wederom nostalgie te snuiven.
Mooie en boeiende stad.
Stad om in te wonen (mits je het geluk hebt om een leuke woning op een leuke plaats te hebben).
Op een hoek van de Prins Hendrikkade is een leuk klein Spaans cafeetje.
Met Spaanse muziek op de achtergrond smaakt een Spaans pilsje (San Miquel) prima.
En weer herinneringen.
Nu Spaanse c.q. Andalusische.
In Amsterdam bleek er nog tijd genoeg over te zijn om de trein naar Enkhuizen te pakken.

Ooit in Enhuizen geweest?
Doen!
Enkhuizen is een leuk, mooi en oud stadje.
Wat wil je nog meer?
De grandeur van de oude V.O.C tijd is nog overal te proeven.
Hier liggen voor mij ook vele herinneringen.
Ik ben er geboren en we brachten als kinderen onze vakanties door bij opa en oma in Enkhuizen.
Elke keer als ik er ben loop ik langs hun oude huis.
Eigenlijk twee aan elkaar gebouwde huisjes.
In het linker huis had mijn opa zijn schoenmakerij en in het andere woonden ze.
Het huis van opa en oma.
Tevens het geboortehuis van mijn moeder.
Tot mijn geluk was men het huis aan het opknappen.
Daarom waren er geen gordijnen voor de ramen en kon ik naar binnen gluren.
Behalve dat het veel witter geschilderd was dan vroeger leek er weinig veranderd.
Zelfs de hoekkast was er nog.
Wederom aanstormende herinneringen.
Wauw.

Voor mij bestaat Enkhuizen voor een groot gedeelte uit herinneringen.
Ik ga niet alles van mijn verblijf vermelden.
Wel dat dit verblijf van de oorspronkelijk geplande paar uur uitgroeide tot een nacht.
Want er bleek het jaarlijkse JAZZ festival te zijn.
Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Gelukkig bleek de "torenkamer" in het hotelletje waar ik vaker ben geweest beschikbaar.
Ik heb er weer gebruik van kunnen maken.
Al eerder logeerde ik er,
De kamer heet: het Hemeltje.
Daar valt over na te denken.

Helaas viel het festival min of meer in het water.
Daarom heb ik een groot gedeelte van de avond in de Drommedaris doorgebracht.
Daar was een prima muziekgroep uit Denver, USA.
En wat een embiance.
De kwaliteit van de film die ik met mijn fotocamera maakte is niet geweldig maar ik zal zien of ik er iets van op youtube kan krijgen.
De volgende morgen weer het nodige gefilmd, nu met de echte videocamera.

Die goeie ouwe, zij het wat minder betrouwbare, NS bracht me 's middags keurig in Hengelo.
Zaterdag om ongeveer half vier weer thuis.
Al had ik sterk het gevoel "thuis" achter me gelaten te hebben.

Kikkerslootje

Tussen ons huis in Alkmaar lag in volgorde van beschrijving:
Een tuintje, een stoep, een straat, een stoep, een soort van struikgewas, een kikkerslootje, terrein van de spoorwegen en het station.

Interessant voor alle kinderen was het slootje.
Daarin gonsde het van leven.
Stekelbaarsjes, kevertjes, torretjes, vliegjes, kikkers en het mooist van al...... salamanders.
Prachtige beestjes waarvan het mannetje een soort kam had en een rood borstje.
Veel heb ik er gevangen.
Dat ging niet zo gemakkelijk zodat elke vangst een overwinnaarsgevoel teweeg bracht.

Kees was mijn buurjongen.
Hij was niet direct een vriendje van me maar soms trokken we samen op.
Zonder overdrijving was ik de betere salamandervanger.
Maar dit keer was Keesie in vorm.
Dat kan natuurlijk.
En ik gunde het hem van harte maar toch........

Toen hij zo voorover gebukt, hangend aan een takje, boven het slootje hing...........
Verleiding was groot en een duwtje zomaar geschied.
Plons!
Aangezien ik van nature een aardig, vriendelijk en vredelievend mens ben, kan ik me de exacte feiten niet meer herinneren.

Gillend en poedelnaakt werd hij scheldend door z'n moeder voor het huis afgeborsteld.
Nogal ruw veronderstelde ik.

Aan het begin van de Fabrieksweg, verderop stond een conservenfabriek, was de kolenhandel  van Wokke.
Moeilijk over milieuvervuiling deed men toen nog niet zodat er een dikke laag kolenstof over de omgeving en dus ook over het water lag.
Het eerder vermelde slootje eindigde bij dit bedrijf.
"Wokke heeft meer werkruimte nodig en heeft daarom het einde van het slootje ingekort, gedempt met zand en kolen" vertelde Kees.
Dat kwam mooi uit want daardoor kon je makkelijker en sneller naar de overkant van het slootje.
"Ga jij maar voor" zei Kees.
Plons.

"Nou, kijk daar nou Gré",
zei mijn oom, hoofdonderwijzer op een lager school in Haarlem die samen met mijn tante op bezoek was:
"Dat lijkt Johan wel".
Zo bleek ik ondanks de vieze, vuile smerigheid toch nog enigszins herkenbaar.

De wereld was toen al erg onrechtvaardig.

Geschreven boek.

Eindelijk.
Mijn wereldschokkende roman is af.
In tegenstelling met alle andere gewone auteurs ben ik met de laatste regel begonnen.
Die alleen was al zo schokkend dat ik er na maanden nog steeds overstuur van ben.
Daarom leek het me beter om die te wissen.
Er is al genoeg treurnis in de wereld.
Toch?
De punt heb ik laten staan.
Uiteindelijk is daar alles mee gezegd.

Het boek is nu naar de drukker.
.

KB

Ken je dat kleine café aan de Wetstraat,
waar iedereen met veel plezier naar toe gaat?
Waar bij bier en wijn
de klanten gasten zijn
en de sfeer niets te wensen overlaat.

DQ

Sint Maarten en opa.

De elfde van de elfde.
Sint Maarten.
In onze kindertijd veel gevierd in Alkmaar.

SintereSintereMaarten.
De koeien dragen staarten....

Ook in Enkhuizen was het een gebruikelijk festijn.
Mijn opa was een gulle man.
Zeker als het kinderen betrof.
Maar ja, de goede man moest ook wel eens naar "het huisje".
Zo kwam het dus dat een stelletje zingende kindertjes wat langer moesten wachten.
Té lang?
Toen mijn opa broekhijsend naar de deur rende veranderde het lieve lied in een andere:
" Hier woont een kikkerbil.
De niets geven wil".

Mijn opa was beledigd, want nette man.
Zeer.
Reden waarschijnlijk waarom ik het nooit vergeten ben en waarom ik er nog steeds pret om heb.

Ontmoeting

Hij zei: "Hoi, ik ben Piet".
Zij zei: "Hoi, ik ben Griet ".
Een korte ontmoeting.
Verder kwam het niet.

Gescheiden

Na het splitsen van hun wegen.
Kwamen ze elkaar na jaren tegen.
                 "Hoi" zei zij.
                 "Hoi" zei hij.
Dat was alles wat ze zeiden.
Ze waren niet voor niets gescheiden.
.

Delete

Ik delete.
Ik delete geregeld.
Aan deleten heb ik mij gewend.
Het deleten heeft mij verwend.
Maar die verkeerd geplaatste opmerking.....
Ja, die had ik graag willen deleten.
Maar die staat.
Als een rots.
.

Herinneringen

Als ik geld over zou hebben, zou ik in Enkhuizen mijn geboortehuis kopen evenals het huis van mijn opa en oma aldaar wat tevens het geboortehuis van mijn moeder is.
In Alkmaar zou ik het huis kopen waar ik opgroeide.
Waarom?
Eigenlijk weet ik dat niet precies.
Nostalgie speelt mee maar is niet het complete antwoord.
Heb slechts drie jaar in mijn geboortehuis gewoond.
Kan me slechts een lange, wat aflopende, gang herinneren.
Uit de oorlogstijd kan ik me in het huis van opa en oma zwart papieren verdonkeringsgordijnen herinneren.
Beide herinneringen zijn niet absoluut en zouden me aangepraat kunnen zijn.
Ik was zo jong.
Andere herinneringen aan dat huis zijn zeker juist.
Vanuit Alkmaar kwamen we daar tijdens vakanties.
Ik herinner me de geur van een brouwerijtje tegenover het huis.
Geluid van trappelende paardenhoeven en rammelende karren.
Klinkende melkbussen.
Loeiende misthoorns over het onstuimige water van een brullend IJsselmeer.
Ik herinner me al die geluiden die ik waarnam vanuit mijn warme bed.
Ik herinner me de geur van drogende zoete appels die achter een schot onder het schuine dak lagen.
Ik herinner me "struinen".
Het spannend zoeken naar geheime dingen in krakende donkere kasten.
Ik herinner me het beeld van mijn opa die als schoenmaker spijkertjes tussen zijn lippen had.
Lippen als derde handje.
Ik herinner me zijn zware gietijzeren machines.
Ik zie ze nu zelfs voor me.
Ik herinner me een ijskoud hokje buiten in de tuin.
Daar waar behoeften in een houten tonnetje gedaan moesten worden.
Ik herinner me de geur......

Alkmaar, waar ik opgroeide.
Een huis in een bijzondere wijk pal achter het station.
Een bijzondere wijk, in eerste instantie gebouwd voor oorlogsvluchtelingen uit Den Helder.
Ons huis, wit geverfd  om te verhullen dat het met verschillende soorten stenen was gebouwd.
Stenen die kwamen uit huizen die niet meer bestonden.
Dit in een gebied waar veel vroeger de Spanjaarden tijdens het beleg gelegen hadden.
80 jarige oorlog.
Alkmaar Ontzet.
Ach ja.
Ik herinner me het huis als een plek voor velen.
Een huis waar velen zich welkom voelden.
Een huis waar de jeugd zich prettig voelde.
Een huis waar ook bijzondere dingen gebeurden.
Een huis waar o.a. Anne van der Bijl een huisvriend was.
Hij, voor velen onbekend.
Voor velen wel bekend.
(Wikipedia)
Een huis waar ook anderen kwamen die later de zending in gingen.
Zowel naar het verre Oosten als naar het verre Westen.
Alkmaar, de stad waar ik mijn vrouw ontmoette.
De stad die er daardoor mede voor zorgde dat ik nu in het bezit ben van 6 fantastische kleinkinderen.
Toevallig de mooiste van de wereld.

Ja, ik zou deze huizen willen kopen.
Ik weet niet waarom.

Sterren?

Nooit heb ik begrepen waarom "sterren" zo ontzettend belangrijk zijn.
Waarom hun privé leven zo geweldig interessant is.
Mij interesseert het geen bal.
Ik ben niet jaloers op hen of hun miljoenen.
Soms is hun leven een goudglanzend voorbeeld maar van de meesten heeft het leven slechts de glans van klatergoud.
Dat alles wil niet zeggen dat ik geen respect heb voor prestaties waar men wat aan heeft of waar ze velen een uitermate groot plezier mee doen.
Daar kan ik best jaloers op ziin.
Jaloers op het talent.
Maar nooit afgunstig.
De wereld staat in de fik.
En de media staat vol van de huwelijks perikelen van ster Jantje met Marietje.
Die bovendien net een kind hebben gekregen.
Spannend!

Mijn stralende sterren zijn mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden.
Goud.
Puur goud.
.

De muur

Er zijn muren en er zijn muren.
Er zijn muren die je buitensluiten.
En er zijn muren die het gevaarlijke buiten, buitensluiten.
De oude zeemuur in Enkhuizen is er zo een.
Voor dat het meer een meer was, was het meer een zee.
Een soms woeste binnenzee.
Een zee die hongerig zijn natte vingers uitstrekte naar het land.
Het land achter de muur.
Een zee waar men rijkdom uithaalde  en waarmee men rijkdom binnenhaalde.
Rijkdom uit verre, verre streken.
Toen ik jong was voelde ik romantiek als ik langs die muur liep.
Een romantisch gevoel bij oude praktijken die bepaald niet erg romantisch waren.
Maar ja, ik was klein en jong.
Zonder ervaring en met gebrekkige kennis.
De muur was hoog en oud.
Met veel historie aan zijn kant.
Als die kon spreken?
Hij zou spreken over afscheid, over verdriet, over pijn en verlies.
Over harde en gevaarlijke arbeid.
Maar ook over winst en blijdschap.
Ik was een beetje een boos jongetje.
Water aan de ene kant.
En land aan mijn kant.
Een boos jongetje want ik kon niet over de muur heen kijken.
Ja daar waar klimijzers waren aangebracht.
Daar wel.
Dat klimmen, brrr best eng.
Zo diep aan de andere kant.
Zo veel water.
Nu kijk ik over die muur heen.
Ouder, mogelijk iets wijzer, en met iets meer ervaring maar nog steeds gevoelig voor de historie van de muur.
Nu ik er met gemak overheen kan kijken zie ik land.
Land waar toen water was.
Een dijk waar toen water was.
Ach ja....
De vooruitgang nietwaar?
.

Synagoge

Cornelis Drebbel geboren in Alkmaar 1572.
Belangrijke uitvinder en wetenschapper.
Ontwerper van de eerste duikboot,
drie uur onder water in de Theems, Londen.
Geboren op de plaats waar later een Synagoge werd gebouwd.
De Synagoge is later verbouwd tot Baptistenkerk maar is nu weer een Synagoge.
Wij zijn, lang geleden, getrouwd in deze Baptistenkerk.
Leuk om zo'n connectie met het verleden te hebben.

Zie voor Cornelis Drebbel bijv. Wikipedia.

Verleden

In aansluiting op mijn vorig berichtje ben ik nog eens na gaan denken over geschiedenis en mijn gevoel er bij.
Ik ben geboren in een huis uit de 17e eeuw in Enkhuizen.
Een huis dat gebouwd werd in een tijd dat Enkhuizen hoorde bij de belangrijkste steden van Nederland.
Ik ben opgegroeid in een huis in Alkmaar.
Een na-oorlogs huis gebouwd met sloopstenen uit de oorlog.
Het huis is gesitueerd op de plaats waar in de 80 jarige oorlog de Spanjaarden lagen tijdens hun beleg van Alkmaar.
En, zoals bekend, in Alkmaar begon de victorie op 8 oktober 1573.

Grappig zoals je je, mits je er gevoel voor hebt, verbonden kunt voelen met het verleden, ook al heb je er zelfs niets aan bijgedragen.

Hengelo na de oorlog

Net terug uit Alkmaar en Enkhuizen, de plaatsen waar ik opgroeide.
Door de geschiedenis die van zoveel panden afdruipt hebben deze oude steden  vanuit zichzelf veel te bieden.

Hengelo, de plaats waar mijn kinderen en ik volwassen werden, mist de geschiedenis.
Hengelo is jong vergeleken bij Alkmaar en Enkhuizen.
Dan heeft het ook nog de pech dat de binnenstad in de oorlog is gebombardeerd.
En de ongelooflijke pech dat elkaar opvolgende gemeentebesturen nog een stevig partijtje meegeblazen hebben bij de sloop van overblijvende panden.
Hengelo moet het hebben van gezelligheid.
Niet van de ooit geplande chique.

De binnenstad is helaas niet echt kneuterig gezellig.
De pech is dat vanuit de markt alle straten binnen enkele honderden meters het centrum verlaten.
Dat lijkt me moeilijk te veranderen.

Ik woon bij het centrum.
Als ik even de stad in wil dan ben ik in 20 minuten uit en thuis en heb dan het hele centrum bezocht.

Nee, Hengelo moet het voor de gezelligheid hebben van de activiteiten.
En daarin geef ik Hengelo een groot compliment.
Dat doen de organisatoren van de evenementen goed.
Gefeliciteerd.

En ach......
Over 300 jaar heeft Hengelo eveneens een oud centrum.
(Tenminste, oei, die gemeentebesturen, hé?)
.
.

Hengelo

Net terug uit Alkmaar en Enkhuizen, de plaatsen waar ik opgroeide.
Door de geschiedenis die van zoveel panden afdruipt hebben deze oude steden  vanuit zichzelf veel te bieden.

Hengelo, de plaats waar mijn kinderen en ik volwassen werden, mist de geschiedenis.
Hengelo is jong vergeleken bij Alkmaar en Enkhuizen.
Dan heeft het ook nog de pech dat de binnenstad in de oorlog is gebombardeerd.
En de ongelooflijke pech dat elkaar opvolgende gemeentebesturen nog een stevig partijtje meegeblazen hebben bij de sloop van overblijvende panden.
Hengelo moet het hebben van gezelligheid.
Niet van de ooit geplande chique.

De binnenstad is helaas niet echt kneuterig gezellig.
De pech is dat vanuit de markt alle straten binnen enkele honderden meters het centrum verlaten.
Dat lijkt me moeilijk te veranderen.

Ik woon bij het centrum.
Als ik even de stad in wil dan ben ik in 20 minuten uit en thuis en heb dan het hele centrum bezocht.

Nee, Hengelo moet het voor de gezelligheid hebben van de activiteiten.
En daarin geef ik Hengelo een groot compliment.
Dat doen de organisatoren van de evenementen goed.
Gefeliciteerd.

En ach......
Over 300 jaar heeft Hengelo eveneens een oud centrum.
(Tenminste, oei, die gemeentebesturen, hé?)
.
.

Duitse voorouders

Mijn verre voorouders komen uit Duitsland.
En daarvoor?
Geen flauw idee.
Ik ben een allochtoon.
Net als de meeste Nederlanders.
Welkom in de club.

Allochtoon betekent letterlijk;
                       Van een andere aarde.

Andere aarde?
Deze aarde.
Hier.
Niet jouw aarde.
Niet mijn aarde.
ONZE aarde.

Welkom in de club!

De overkant

IJsselmeer.
De dijk naar Lelystad was er niet.
Nog niet.
Het IJsselmeer was groot.
Zo groot voor een jochie als ik.
Aan de andere kant lag Canada.
Had gehoord van Canada.
Gehoord van dat grote land waar Nederlanders naar toe gingen om het beter te krijgen.
Nederlanders hadden daar recht op.
Zij wel.
Dat ik nog weet dat ik dacht dat Canada daar lag?
Ik was nog klein.
Zo klein.
Ik weet dat nog omdat ik door die volwassenen werd uitgelachen toen ik dat zei.
Diep gegriefd was ik.
Dat kan.
Ook als je klein bent.
Nee, die overkant is geen Canada.
Daar niet.
Maar een overkant is er.
Altijd.
Voor iedereen die daar naar zoekt.
.

Verhuizing 2

Binnenkort weer een paar dagen naar
Alkmaar en Enkhuizen.
Onze respectievelijke geboorteplaatsen.

Toen ik net 16 jaar was geworden sleepten mijn ouders mij mee naar Hengelo.
Ik woonde toen in Alkmaar.
Dat betekende vele moeilijke jaren voor mij.
Lag niet zozeer aan Hengelo als wel aan mijn langdurige heimwee naar Noord Holland.
En eerlijk gezegd, is dat nog steeds niet echt verdwenen.

Hoe ouder ik word hoe meer het verleden aan mij gaat sjorren.
Dus kom ik vaker in Noord Holland.

Ken je Enkhuizen?
Ken je het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen?
Het Openluchtmuseum?
Hou je van schilderachtige plaatsen?
Hou je van fotograferen?
Ga er heen en maak bijzondere foto's.
Maak ze niet slechts daar maar vergeet niet ze ook in Enkhuizen zelf te maken.
Al vele, vele jaren ben ik lid van de
Vrienden van het Zuiderzeemuseum.
Kom er té weinig, helaas.
(Vers gerookte vis, ook lekker....)

Mijn geboortehuis in Enkhuizen eveneens bewoond door "vreemdelingen".
Valt niet mee....
En dan het huis van mijn opa en oma?
Daar geldt hetzelfde voor.

Alkmaar.
Ken je Alkmaar?
Neem ook deze fraaie en gezellige stad mee in je trip naar Noord Holland.
En ook daar "vreemdelingen" in mijn huis.

Maar.....
Twente is prachtig.
.

Verhuizing

We zijn een paar dagen naar onze geboorteplaatsen geweest.
Alkmaar en Enkhuizen.
Toen ik net 16 jaar was geworden sleepten mijn ouders mij mee naar Hengelo.
Ik woonde toen in Alkmaar.
Dat betekende vele moeilijke jaren voor mij.
Lag niet zozeer aan Hengelo als wel aan mijn langdurige heimwee naar Noord Holland.
En eerlijk gezegd, is dat nog steeds niet helemaal verdwenen.
Nog steeds vind ik het lichtelijk ergerlijk dat er vreemden in "mijn" huis wonen.

Hoe ouder ik word hoe meer het verleden aan mij gaat sjorren.
Dus kom ik vaker in Noord Holland.
Ik overnacht dan in
                          Hotel Stad en Land.
Schuin tegenover het Station Alkmaar.
Een gelegenheid die ik ieder kan aanraden.
Prima kamers, goed eten en geweldige medewerkers.
Dank nogmaals bij deze.
En tot ziens.

De middag brachten we door in het openluchtmuseum in Enkhuizen.
Hou je van schilderachtige foto's?
Gaan en maak ze.
Al vele, vele jaren behoor ik bij de vrienden van het Zuiderzee museum.
Kom er té weinig, helaas.
(Vers gerookte vis, ook lekker....)

Mijn geboortehuis in Enkhuizen eveneens bewoond door "vreemdelingen".
Valt niet mee....

De dag daarvoor bezochten we lezing en receptie van Oud Alkmaar in de Grote Kerk.

Al met al, een paar leuke ontspannen dagen.
En nu weer thuis.
.

De steen in Enkhuizen

Stenen zijn neutraal.
Sommigen stenen zijn stenen des aanstoots.
Sommige stenen krijgen een betekenis.
Een betekenis die, hoewel op zichzelf neutraal, er door de beschouwer aan gegeven wordt.

Geschiedenis is vaak en bijna altijd een wreed en bloederig verhaal.
Dat komt natuurlijk omdat het anders de geschiedenisboekjes niet haalt.
De geschiedenis is echter ook een verhaal van gewone mensen.
Mensen die woonden in totaal andere omstandigheden dan de onze maar verder waren de mensen net zo menselijk als wij nu.

Mensen werden geboren.
Logisch, zonder dat geen geschiedenis.
Ze werden verliefd.
Ze gingen met elkaar naar bed.
Ze werkten.
Ze aten.
Ze dronken.
Ze hadden armoe.
Ze hadden ruzies.
Ze hadden vriendschappen.
Ze hadden verdriet.
Ze werden ziek.
Ze gingen dood.
Een ononderbroken cyclus die zich tot nu voortzet en voort zal blijven zetten.
Totdat de mens er door eigen egoïsme een eind aan maakt en de natuur het heft in eigen hand neemt.

Nee.
Zo'n geschiedenis is niet uitzonderlijk interessant maar komt daardoor wel heel dichtbij.
Mensenlevens, niet veel anders dan die van jou en mij.

Jaren geleden nam ik een oude maar veel jongere (dat kan) kameraad mee naar Enkhuizen.
Trots om mijn geboortestad te laten zien.
We zetten de auto neer in de buurt van Albert Heijn.
Geen idee of die daar nog steeds is.
Tevens in de buurt van mijn ome Henk en tante Dien Kok die daar in een huis voor ouderen woonden.
Ik ging ze gedag zeggen en mijn kameraad wachtte op me.
Mijn bezoek duurde niet zo lang en we gingen op pad.
Lopend.
Al snel was hij onder de indruk van de sfeer van het oude stadje.

En dan.
Een oud huis met een oude verweerde en lichtelijk kromgetrokken muur.
Een afgezakte baksteen die uit de muur stak.
Dé steen.
Geen bijzondere steen.
Nee, maar wel een steen die een flinke schop onder onze romantische zielen gaf.
Ooit is die steen geplaatst.
Geplaatst door iemand die voldeed aan het eerder geschetste profiel.
Als je de steen aanraakt en dat alles tot je door laat dringen is het niet zomaar een steen meer.
Het is een verbinding van vandaag met het verleden.
Met een mens uit het verleden.
Een vergeten mens.
Een mens met mogelijk nazaten die misschien nog in Enkhuizen wonen.
Volledig onbewust van het feit dat ze hun bestaan danken aan hem die díe steen in die muur metselde.

Ik denk niet dat er over 400 jaar nog iets aanraakbaars van mij over is.

Slachthuis

Ik ben in Enkhuizen geboren en in Alkmaar opgegroeid.
Aan het einde van de straat waar ik woonde en tegenover het kanaal was een slachthuis.
Heb daar ooit een wilde stier achter me aan gekregen en zie dat beeld als een toeschouwer voor me.
Werd gered door een man die het beest tot de orde riep.
Grappig, jaren heb ik hier niet aan gedacht en nu wordt de film weer afgespeeld.
Nee, ik wilde het over iets anders hebben.
Dat slachthuis is gesloopt.
Een twintig jaar geleden is de rechtbank verplaats naar een nieuw gebouw op deze plaats.
En nu?
Nu wordt deze rechtbank langzaam de nek omgedraaid.
Dat ondanks andere, nog niet zolang geleden, gemaakte afspraken.
Wat er met het gebouw gaat gebeuren weet ik niet.
Wel weet ik dat gebouwen die miljoenen hebben gekost na enkele tientallen jaren gewoon worden gesloopt.
De overheden mogen dat en hoeven zich niet druk te maken over gemaakte afspraken.
Lang leve de betrouwbare overheid.
.

Oud huis

Ik heb een oud huis.
Ruim 100 jaar oud.
Nog met opkamer.
In gebruik als hobby cq studieruimte.
De kamer is niet groot.

Hoewel ik niet zou oud ben als die kamer, is 38 jaar bewoning toch voldoende om de ruimte waarin ik me vrij kan bewegen steeds krapper te maken.
Vandaar mijn scheppingsdrang.
Ruimtescheppingsdrang!

Die drang is al geruime tijd aanwezig.
Maar mijn scheppendvermogen stond niet in verhouding met de puf die ik voor de schepping kon opbrengen.
Vanmorgen was die er onverwachts.

De PUF.
Bam!
Heb even gewacht of het overging.
Nee.

Zo'n puf kan vrij lang aanhouden.
Dat kost veel, toch wat onrustige, tijd.
Daar had ik geen zin in.
Dus vermengde ik de puf met de moed.
Nam slokken koffie en ging.
Van de ene kamer naar de andere.
Opkamerruimte kost kamerruimte elders

Heb zojuist het zweet van mijn lichaam verwijderd.
Kijk nu met overwinnaarsblik de opkamer in.
Klaar.

.      -    Bijna geen extra vrije ruimte te zien -

.

Twente en Noord Holland

Ik woon nu een kleine zestig jaar in Twente.
Ik woon hier rustig en plezierig.
Twente is prachtig.
Ik tuf er graag met mijn autootje doorheen.
En toch.....
Als ik in Noord Holland kom.
Als ik vanuit de trein verregende natte en trieste polderlandschappen zie.
Als ik denk:
"Twente is mooier, veel mooier."
Dan toch overvalt me ontroering.
Dit is mijn land.
Hier is mijn thuis.
Hier bén ik thuis.

Italiaanse dochter

Mocht je toevallig, net als ik, een dochter hebben die lange jaren in Italië heeft gewoond (zou toch kunnen?) dan zijn er enkele zaken om rekening mee te houden.
Namelijk:
Ben je nog thuis......
- Drink weinig koffie.
- Liever geen.
- Eet weinig.
- Liever niets.
- Neem geen enkele consumptie tot je.
- Wacht geruime tijd voor je de bus neemt.
- Pak de bus.
- Weiger een halte eerder uit te stappen hoewel een wandelingetje goed is voor lijf en leden.
(Zeggen ze.)
Ben je eenmaal in huis des dochters aangeland zet je dan schrap.
Weiger eerst al het aangebodene.
Je hield je niet aan eigen eerste regels.
Dus.
Je bent al vol.
Bedenk dan dat dit onbeleefd is en niet conform het gedrag dat je ooit je dochtertje hebt bijgebracht.
Dus, zoals reeds gezegd, zet je schrap.
Want dan begint het.
- Accepteer de koffie zoals dat in Italië gebruikelijk kan zijn, schuimend met een volle laag schuim.
- Weiger de tweede.
Is een verantwoorde handeling, opvoedtechnisch gezien.
- Accepteer de wijn (rode).
- Verantwoord!
- Accepteer de volle schotel die niet aan je wens tot "kleine schotel alsjeblieft" voldoet.
- Voldoet wel ruimschoots aan olie behoeften. Olijfolie!
- Weiger absoluut een tweede schotel.
Is een verantwoorde handeling,
opvoedtechnisch gezien.
- Accepteer het aangeboden kleine bakje ijs, dat immens, van onbesproken gedrag en onverantwoord groot en vol is.
- Accepteer vervolgens nog een klein bakje ijs, dat immens, van onbesproken gedrag, en onverantwoord vol en groot is.
- Strompel naar de bus.
- Strompel struikelend van het station naar huis en zet je op de bank.
- Doe vervolgens de schoenen uit en de voeten op tafel en vraag je af wat er fout is gegaan.

En dan ben je vijf....

En dan ben je vijf.
Een hele kerel.
Je gaat naar de lagere school.
Beetje bang maar ja, je bent al vijf.
En dan ben je groot want al twaalf.
Twaalf, de middelbare school wenkt.
Eerste klas, je bent niet groot meer.
Dat zijn zij, in die andere klassen.
Zestien.
Wauw, je mag brommer rijden.
Nu begint het leven pas echt.
En wat zijn die enge rok-wezens eigenlijk leuk.
Kom, achterop.....
Twee jaar later.
Achtien, en autorijlessen.
Negentien.
Hebbes, je rijbewijs.
Blij en trots.
Dienstplicht.
De keuring.
Goedgekeurd.
Bah, helemaal geen zin.
Maar het mót!
Hup, naar Eindhoven.
Zes en twintig maanden later.
Werk zoeken.
Werken.
Werken met beetje geld als financiële basis voor een huwelijk.
Want je bent al 23 jaar.
Tweede kerstdag.
Het eerste kind van de drie ziet schreeuwend het daglicht.
Veertig jaar.
Niet echt vrolijk, de helft zit er op.
Vijftig!
Wat een ouwe mensen waren dat, mensen van vijftig.
Kaal of grijs.
Nu ben jij het.
Tien jaar later.
Zestig.
Z E S T I G
Weer vijf jaartjes later.
Goh, wat gaat dat snel.
Erg en eng snel.
Vijf en zestig, en gepensioneerd.
Zeventig, zes kleinkinderen rijker en een keuring voor het rijbewijs achter de rug.
Drie en zeventig.
Verdriet om verlies van familieleden, vrienden en kennissen.
Blijdschap om de vele, vele goede dingen.

Ik kijk naar de kinderen.
Ik kijk naar de kleinkinderen.
Het is weer opnieuw begonnen.

Tijd?
Flauwekul.
Tijd is niets.
Tijd stelt geen bal voor.
Over 100 jaar is er niets meer wat nog aan mij herinnert.
Ben ik vergeten.
Mijn partner is er niet meer.
Mijn kinderen zijn er niet meer.
Mijn kleinkinderen...., weg.
Vrienden..., pleite.
Voorgoed.
Zo hoort het maar een beetje triest word ik er wel van.

En in die kleine spanne tijd die ons mensen gegeven is.
Verminken we.
Moorden we.
Vreten we onze buiken vol ten koste van de ander.
Spekken we onze bankrekening, ten koste van...
Sjoemelen we bonussen bij elkaar, ten koste van...
Plukken we de zorg potten leeg ten koste van....
Enz, enz.

Heeft het allemaal zin?
Zin gehad?
Waarom?

Jeugdherinneringen

Facebook.

Jeugdherinneringen

Schuin tegenover het huis van mijn opa en oma in Enkhuizen lag een steegje.
Het is er nog, evenals het huis.
Wel al heel lang zonder opa en oma.
Wegens smalheid had de zon geen enkel kans de bodem te bereiken.
Daardoor lag er in het hele steegje over de eeuwenoude steentjes een groene waas.
In het midden van dit steegje bevond zich de werkplaats van een Ijsselmeervisser.
Ik zag hem alleen als hij aan het nettenboeten was.
Elke keer als ik een teerlucht ruik, denk ik aan dat steegje, denk ik aan die visser.
De man kan ik me niet meer voor de geest halen.
Wel zie ik in de geestes-spiegel van mijn verleden een door de zon gebruind en verweerd gezicht.

Het kan spoken op het Ijsselmeer.
Als ik in mijn warme bed lag zag ik in mijn verbeelding de worsteling van de vissers tegen de elementen.
Nog behaaglijk enger was het als de mist als een dik, voor het zicht ondoordringbaar, gordijn over het grauwgrijze water hing.
Nog hoor ik de sombere misthoorn zijn naargeestig geluid over het water loeien.
En als ik dan de volgende dag de reddingsboot de haven binnen zag varen was de huivering compleet.
Ik kan me één keer een doodkist herinneren..........
Brrrrrr.
Nu zijn al die redders zelf al jaren dood.

Aan het eind van het steegje was links de muur van een oud kerkje.
Soms kon je zondag's de orgelmuziek bij mijn opa thuis horen.
Klanken die, door afstand en tijd vervormd, de open ramen binnen dreven.
Ook toen werden er kerkdiensten uitgezonden via de radio.
Hilversum I
De verbazing van mijn opa was compleet toen hij via de radio het kerkorgel eerder hoorde dan het geluid van het echte instrument dat van buiten kwam.

Achter het huis van mijn opa en oma stond de hoge massieve kerktoren van de Zuider- of Pancraskerk.
Hij staat er nog.
Uiteraard was er ook de bijbehorende kerk.
Maar die was vanuit de tuin niet te zien.

Ook toen al was ik me bewust van de schilderachtigheid van mijn omgeving.
Merkwaardig dat sommige zaken al vroeg in een mens ingebakken lijken te zijn.
Het viel me toen al op, al begreep ik daar geen bal van, dat mensen niet hetzelfde zijn en niet allemaal hetzelfde voelen.
Een vriendje die ik over het pittoreske uitzicht vertelde keek me aan alsof ik een andere taal sprak.
Wat ik dus ook deed.
Teleurstellende ervaring.

Het was prachtig om in de zonnige tuin, zittend in een krakkemikkige stoel, de toren en omgeving na te tekenen.
Met op de achtergrond de zacht gedempte klanken van een hamer.
De hamer van opa.
Hij was schoenmaker.
Eigenlijk jammer dat ik al jaren niet meer teken.
Filmen en fotograferen hebben het tekenen vervangen.
Ook leuk.

Een 50 meter rechts van het huis lag de werkplaats van de smit.
Zoals ik me de teergeur van de boetende visser nog perfect voor de geest kan halen, zo is dat ook het geval met de geur die ontstond als de smid de hoefijzers onder de paardenbenen bevestigde.
In de buurt van het aambeeld veroorzaakten de loeiende vlammen roodachtige, spookachtige schaduwen die mijn herinneringen versterken.

Tegenover de smid woonde een oude man waarvan ik me niets meer weet te herinneren dan z'n lange witte baard.
Sinterklaas misschien?

In die tijd waren er vele kleine bierbrouwerijen.
Zo'n brouwerij stond er ook tegenover het huis van opa.
Grappig dat bij het schrijven van dit stukje ook díe geur in mijn herinnering terugkeert.
Alle geuren werden niet verpest door de dampen van ronkende vervoersmiddelen.
Hoogstens door een lichte tabaksgeur van sigaar en pijp.
Toen was roken nog niet ongezond.
De geluiden die ik 's morgens heel vroeg hoorde waren van handkarren en paardenwagens.

Zo gruwelijk oud ben ik niet.
Wat is er in die korte tijd veel veranderd.
Verbeterd?

Johan

Roken van wc papier

Aangezien je niet Facebookt hier mijn verhaal van vandaag.

Zoemende insecten rond mijn hoofd.
Dommelende in de zwartafgetekende schaduw die dat slechts kan zijn omdat de zon doet wat hij doen moet.
Schijnen.
Dat alles brengt mij terug naar dat slootje links van de weg van Alkmaar naar Bergen.
Zo ontzettend lang geleden.
Vijftig jaar?
Nee, zeker zestig jaar.
Ruim.
Dat slootje met het groene kroost en net als nu zomerszoemende insecten.
We zaten daar.
Mijn vriendjes en ik.
Beetje bang want we mochten daar vast niet komen.
Toch was de wereld, onze wereld, mooi en vredig.
Zo'n tien jaar na de oorlog.
Vredig maar spannend.
Eén van ons had een rol closetpapier achterover gedrukt.
Inderdaad.
Achterover gedrukt.
Niet iedereen had zo'n rol in huis.
Krantenpapier, dat wel.
Velen hadden zelfs geen w.c.
Een ton.
Een vies stinkende ton.
Een ton, slechts een keer per week geleegd door de tonnenman.
Terug naar de sloot.
Wat moesten we met w.c. papier?
Tja, je verbeeld je dat je al heel groot bent.
Een echte man.
Een echte kerel, en die rookt.
Roken?
Hoe kwam je aan tabak?
Thuis werd er bij meerderen niet gerookt.
Ook bij mij niet.
Vandaar dat w.c. papier.
Dat kon je roken.
Mits stijf opgerold.
Met de eveneens gesnaaide lucifers.
Van belang i.v.m. fikkie stoken.
Wouw, hoe stoer.
En hoe vies.
Zuig je te hard?
Vlam in de keel.
Als ik de geur weer zou ruiken zou ik weer daar zijn.
Links van de Bergerweg.
Tussen de bosjes.
Bij het groenuitgeslagen slootje.
Onder de zoemende insecten.

Carillon klanken

Ik wilde niet.
Ik moest!

Ik groeide op in Alkmaar en bracht de vakanties door bij opa en oma in Enkhuizen.
Dat er een buitenland bestond was me bekend maar dat was zo oneindig ver weg dat het amper in mijn fantasieën een rol speelde.
Ja, Duitsland.
Nog zo vlak na de oorlog kon ik daar niet met grote hunkering aan denken.
Duitsers waren voor mij mensen die bijna met vuur en zwaard hun kuilen op het strand van Bergen- of Egmond aan Zee verdedigden.
Van de Grieken wist ik slechts iets via Homerus en zijn Ilias.
En dat slechts omdat ik een zeer frequent bibliotheek bezoekertje was en de verhalen me mateloos boeiden.
Dat er ook een modern Griekenland bestond leek me zeer waarschijnlijk maar erg ver, niet te overbruggen, ver weg.
Amerika.
Natuurlijk.
Frankrijk.
Natuurlijk.
Spanje.
Natuurlijk.
Japan.
Ach, ach, allemaal zo ver weg.
Onbereikbaar ver weg.
Tuurlijk, vliegtuigen.
Ha....
Onbetaalbaar, en dat zou altijd wel zo blijven.
Vandaar dus Enkhuizen.
Ook ver weg maar met een behapbare treinafstand.

In die tijd bestond een dagje vakantiekindervreugd uit een bezoek aan het Klimduin in Bergen of aan het strand van Bergen aan Zee.
Bereikbaar per fiets.
Ik denk ook aan schoolreisjes met Bello.
Met het bij de overwegen fluitende stoomuitblazende bellende locomotiefje dwars door de prachtige duinen.
(Dat is raar, nu ik het me voor de geest haal hoor ik het geluid.)
Wat eeuwig zonde dat het spoorlijntje er niet meer ligt.
Bello, jaren lang als standbeeld in Bergen gestaan, is door liefhebbers opgeknapt en is weer in bedrijf.
In Hoorn.
Museumspoorlijn.
Houten konten door keiharde houten banken.
Houten banken, ook in de trein naar Enkhuizen.
Met bijbehorende konten.
Mooie herinneringen.
Die nare....., daar denk ik maar niet aan.
Bovendien vallen ze bij nader inzien ook wel mee.
Rustig en overzichtelijk.

Totdat mijn vader zo nodig naar Hengelo moest en wij, uiteraard, mee moesten.
Verschrikkelijk.
Als ik de foto's van de verhuizing zie doet dat me nu nog pijn.
Diep in het verleden.
Dichtbij in mijn geheugen.
In die tijd was Hengelo ver weg.
Heel ver weg.
Dat wil zeggen, heel ver weg van Alkmaar en Enkhuizen.

In Alkmaar woonden we pal achter het station.
Best ver weg van het centrum.
Best ver weg van een carillon of ander soortig klokkenspel.
Maar in Enkhuizen was dat anders.
Daar was het klokkenspel niet ver weg.
Voornamelijk denk ik aan de klokken van de Drommedaris.
Een oude vestingtoren waar ik als kind wel  kwam.
Vlak bij de klokken.
Vlak bij het gordijn van spinrag.
Vlak bij oude vervlogen eeuwen.
Kennelijk heeft mijn onderbewuste, even Sigmund vragen, de klokkenklanken verbonden aan die simpele vakantievreugd in mijn geboortestad, Enkhuizen.

Hier in Hengelo bouwde men een nieuw gemeentehuis.
Waarna men gemakshalve het oude karakteristieke gemeentehuis maar met de grond gelijk maakte.
Iets waar Hengelo patent op had.
Heeft?
Er gebeurde iets met mij toen het nieuwe carillon zijn klanken over de stad en over mij uitstrooide.
Nee, ik was me daar eerst niet zo bewust van.
Later begreep ik dat het thuisgevoel enigszins terug kwam door dat gebeier van grote hoogte.

Kennelijk moet mijn thuisgevoel van boven komen.
.

Dansende kinderen

En als je dan je zoon en je beide dochters op een feest zie dansen...
Allen zwaar volwassen.
Vader en moeders.
Van mijn kleinkinderen.
Ja dan....
Dan voel je achter je bril iets prikken.
Je ziet plotseling wat minder goed.
Je wrijft wat vocht uit de ogen.
Want dan.
Weet je...
Want dan, dan ben je ontroerd.
.

Verjaardag buurjongen

Het is laat.
Tijd voor rust.
Maar....
Herrie buiten.
Ramen open.
Dus herrie binnen.
Buurjongen wordt 17 jaar.
Aankomende mannenstemmen zingen luidkeels onverstaanbare liederen.
Ze houden mij wakker.
Zij genieten.
Het leven lacht hen toe.
Geniet knapen.
Geniet met volle teugen.
Het lachend toelachende leven zal niet altijd blijven lachen.
Ooit zal het in huilen uitbarsten.
Ook voor jullie.
Geniet van het nu.
En ik?
Ik geniet met jullie jonge en harde gezang in mijn eigen stilte mee.
Al kan ik door de herrie niet slapen.

Bretels

Als kind droeg ik bretels.
Velen van het mannelijk geslacht droegen bretels.
Bretels met knoopjes.
Enige tijd geleden zag ik die apparaten weer bengelen.
Zwaaiend in de wind en hangend in een marktkraam.
Dat maakte me draagnieuwsgierig.
Riemen zijn ook niet alles.
Vandaar dat ik zo'n zwiebelend zwaaiend elastieken vierarmig geval aanschafte.
En ik moet zeggen, het bevalt goed.
Prettiger dan zo'n aansnoerende riem.
Geen gezeur.
Gewoon over blouse of/en trui heen.
Prettig in de winter.
Maar nu.
Nu draag ik een loshangende blouse.
Gewoon over de broek heen.
Het elastieken geval op de blote huid.
Geen probleem.
Tot de wc roept.
Kijk dan, dan ontstaat er een probleem.
Uit die blouse.
Waar hang je dat ding zo gauw?
De situatie wordt dringend.
Uit dat elastiek.
En dan zit je.
Eindelijk.
Broek op de knieën.
Met een blote borst.

Fijne dingen die bretels.
Maar met een nadeel.
.

Games en oorlog

Reclame:

-  Nieuw, uiterst realistisch en spannend oorlogsspel -

" Nee.
Natuurlijk is dit niet immoreel.
Natuurlijk heeft dit geen negatieve invloed."

Oh?

"En de reclame voor zo'n product dan?
Heeft die wel invloed?
Ook niet?
Waarom doen ze het dan?
Waarom wervende kreten bedenken?"

En dat allemaal, terwijl de wereld door mensen in de fik wordt gestoken.
Kijk eens aan.
Wat een prachtige reclame voor zo'n realistisch rot spel.
Wat een heerlijk verdien model.

Aan een game dat speelt in de concentratiekampen zal wel te weinig te verdienen zijn.
Of niet?
Of breng ik de lijkenpikkende game ontwerpers op een idee?
Begin dan even bij de verdrinkende vluchtelingen en de overvolle vluchtelingenkampen.
Met flink veel leed valt er vast iets te verdienen.

Bah!
.

Schrik en verdriet.

Hij was een jaar of 13.
Ik was een jaar of 13.
Hij logeerde in het hoekhuis naast ons.
Bij familie.
Ik was buiten voor ons huis.
Ook een hoekhuis.
Hij woonde in Enkhuizen.
Ik kwam uit Enkhuizen maar woonde hier.
Hij kwam aangefietst op zijn nieuwe fiets.
Glunderend.
Trots.
Ik keek naar hem.
Ik keek naar zijn fiets.
Hij glunderde nog steeds.
Tot een vrachtauto daar een eind aan maakte.
En tevens een einde aan zijn leven.

Als ik in Alkmaar kom.
Als ik naar mijn oude buurt loop.
Dan kan ik binnen enkele meters de deadspot aanwijzen.
Nu, na al die lange jaren droom ik er soms nog van.
De klap.
Het bloed.
Een fiets waar niet veel aan mankeerde.

Het verklaart misschien mijn bezorgdheid voor mijn fietsende familieleden.
Het zou zelfs kunnen verklaren waarom ik geen liefhebber van fietsen ben.

Een deadspot.
Een hotspot.
Nog steeds.
.

Internationale trein

Weet je, zo'n internationale trein, ja zo'n licht gekleurde Duits geval, ja die..., weet je dat is een onding.
Ja, ik weet het, ze zijn best comfortabel.
Tenminste als je uitgestapt bent.
Hoe zo?
Nou er zijn gereserveerde stoelen.
En erg duidelijk aangegeven zijn die niet.
Als je dan eindelijk zit in zo'n overvolle trein dan kan je gaan staan als zo'n gereserveerde figuur zijn/haar zetel opeist.
Omdat je dat weet, aangezien het je al een paar keer is overkomen, dan ben je bij elk station gespannen.
Oh jee, het zal toch niet.
En zo ja, wat dan?
Veel vrije plaatsen zijn er niet en daar kan je bovendien hetzelfde overkomen.
Mij werd vroeger geleerd dat ik voor ouderen of gehandicapten moest opstaan.
Nu is een beetje extra geld voldoende om hen de gang op te jagen.
Heb je geluk.
En kan je blijven zitten.
Ja dan, dan kun je thuis zeggen:
Weet je, zo'n internationale trein.
Zo'n Duitse.

Weet je, die is best comfortabel.

Reünie

Ruim 60 jaar geleden bezocht ik in Alkmaar een christelijke jeugdclub.
Mijn vader was tot ons vertrek naar Hengelo de leider.
Ik hoorde bij de jongeren.
We zijn nu meerdere reünies verder en er staat een nieuwe bijeenkomst in Alkmaar voor de deur.
Aangezien ik zelf al een enigszins gevorderde leeftijd bezit en beheer,   is het uit te rekenen dat de grote club van toen steeds kleiner wordt.
Toch worden de reünies nog steeds goed bezocht.
Op youtube staan twee toespraakjes die mijn vader op vorige reünies nog kon houden.
Zij het steeds moeizamer.
Tja.
Dat lukt niet meer.
Daar is hij inmiddels te dood voor.
Uit één van de organisatoren kwam de vraag of ik nog dia's uit die tijd had.
Ja, die heb ik.
Maakte er velen zelf.
Of ik ze dan uit wilde zoeken.
Ja, dat wilde ik.
Heb dat zojuist gedaan.
Veel werk.
En lastig werk.
Want er was geen gelegenheid om ze vergroot te zien en mijn ogen zijn van dezelfde leeftijd als ik.
De dia's zijn stiekem door elkaar gekropen.
Vonden ze gezelliger, denk ik.
Zo saai steeds op dezelfde plaats.
Zou ik ook niet willen als ik een dia was.
Wel hoop ik met een grote hoop dat het uitzoeken een beetje gelukt is.
De uitverkoren plaatjes moeten het zonder datum of volgorde doen.
Dat zal geen probleem zijn want de kleine prentjes die ik zag maakten herinneringen tot leven en brachten een lichte natte ontroering in mijn ogen.
Mede door andere dia's die ik lang niet had gezien.
Naast vele andere foto's reeds lang overleden familieleden en oude bekenden.
Een foto van mijn vader met Johannes de Heer.
De samensteller van de, voor ingewijden bekende, Johannes de Heer zangbundel.
Een nog jonge Anne van der Bijl.
Wiens huwelijksinzegening door mijn vader in de Baptistenkerk in Alkmaar, ik op de bandrecorder vastlegde.
Ons huis in Alkmaar.
Met enkele blikken in de kamer.
Openlucht bijeenkomsten
Ziekenhuis bezoeken.
Jeugdkampen.
Herinneringen.

Lang geleden maar nog zo verschrikkelijk dicht bij.
.

Klein en groots

Ik liep op straat.
Het schemerde.
Ik keek naar beneden.
Ik zag de tegels.
Ik keek voor me uit.
Ik zag de gesloten winkels, de huizen, de straatlantaarns.
Ik keek omhoog.
De toren van de Lambertus scherp afgetekend tegen de donker wordende hemel.
Respect voor hen die de tegels maakten.
Die de winkels en huizen bouwden waardoor een straat mogelijk was geworden.
Tevreden met hen die de Lambertskerk bouwden.
Zij die nu reeds lang dood zijn.
Tevreden met het kunnen en het kennen van de mens.
Groots.
Ik keek naar de punt van de toren.
Hoog daar boven de lichten van een verkeersvliegtuig.
Ik zag een ster.
Ik zag nog een ster.
Ik zag meerdere sterren.
Ik bevind me in een melkweg.
Onze Melkweg.
Bezaaid met miljoenen sterren.
Eén van de melkwegen in een heelal
Collega van miljoenen andere melkwegen.
Groots in hun eindeloze grootheid.
Hoezo tevreden?
Hoezo trots?
Hoezo de mens en zijn grootheid?
Grootheidswaanzin!
Wij, hele kleine ruzie makende speldeknopjes.
Nietig in tijd en ruimte.
De mens groot?
De mens groots?
Ach kom.
Na ons kleine bestaan weer ruziemakende en moordende generaties.
Groots in hun kleinzielige kleinheid.

Met gelukkig, helaas in klein verband, veel liefde.
.

Licht

Een pen.
Op de grond.
Mijn pen?
Ik buk.
Ik grijp.
Mis.
Geen pen
Streepje licht.
Zonlicht.
Ik zet mijn leesbril af.
En mijn gewone bril op.

Aarzel

Het lijkt
Zo schijnt
Dat ik wijfel
Nee, ik twijfel.

Auto

Dochter

Ik zit voor het raam en ik kijk naar buiten. Er staat een auto geparkeerd. Een blauwe. Nee, je hebt gelijk. Dat is niet bijzonder. Er staan bijna altijd auto's voor mijn raam geparkeerd. En vaak blauwe. Maar deze auto betekent iets. De auto betekent iets voor mij. Mijn dochter heeft in Italië gewoond. Vijftien lange jaren lang. Daar heeft ze samen met haar Italiaanse man een gezin opgebouwd met drie kinderen. Drie zonen. Mijn kleinzonen. Italië, een prachtig maar ook merkwaardig land. Italië, een Europees land. Op een afstand die te overbruggen is. Maar dat doe je niet elke week. De kinderen worden groter en van de ontwikkelingen krijg je maar beperkt wat mee. Dat is nu anders. Sinds twee jaar woont het gezin in Nederland. En nog mooier. In Hengelo. En daarom geeft deze auto mij een warm gevoel. Hun auto. Hij staat geparkeerd. Voor mijn raam. Het is een blauwe.

Gedicht

De dichter
Dichtte onvoltooide gaten.
In zijn vers gedichte vers.

Ik

Kwam laatst mezelf tegen.
Was er op voorbereid.
Viel niet tegen.
Goede voorbereiding.
Dat is het halve werk.
Aan de andere helft zal worden gewerkt.
Ooit.

Wij

Samen met mezelf vorm ik een team waarin ik de baas ben..
Hoewel ik binnen dit team een natuurlijk gezag, dus overwicht, bezit, valt het lang niet altijd mee de stemming binnen de groep goed te houden.
Dat komt ook omdat er niemand gemist kan worden.
Dat is wel eens lastig natuurlijk.
Zo lekker loopt het niet altijd.
Maar weet je, je bent erg op elkaar aangewezen.
Als de ego dan gekwetst is wil je die liever kwijt dan rijk zijn.
Dat kan echter nooit want dit heeft onmiddellijk effect op het functioneren van het complete team.
Dus blijven we bij elkaar.
Noodgedwongen.
Maar om eerlijk te zijn, er is ook wel zoiets als een band ontstaan.
Dat sleept ons door de schermutselingen heen.
Tot nu toe in ieder geval nog wel.

Hagel

Hagel

En als je dan in je leven eindelijk zover bent gekomen dat je chocoladehagelslag op je brood wenst te gebruiken.
Wees opgepast.
Want heb je de boterham bekleed, onderschat het gevaar dan niet.
Bedenk, de vier sneetje zijn niet vastgeplakt, geschroefd, gespijkerd, gelast, gesoldeerd of anderszins vast geklonken.
Nee, ze liggen los op het bord.
Die hele combinatie moet vervolgens vervoerd worden naar de tafel, de
ronde in dit geval, om aldaar te worden neder gevleid.
Als dat gelukt is, zonder ongelukken, dan heb je geluk.
Zoals bekend echter, duurt geluk niet lang wat bewezen wordt door een glijpartij van de te consumeren artikelen vanaf de tafel richting tapijt.
Als eigenaar van het geheel grijp je in, en tevens er tegenaan, hetgeen de zaak van richting doet veranderen.
Brood blijft in zo'n geval redelijk bij elkaar, zij het ondersteboven met de boter op het tapijt.
De chocolade, goede kwaliteit, kiest er voor zich in alle denkbare richtingen te begeven.
Als je dan jezelf tot de orde hebt geroepen, raap je de sneden op, rust even uit om tot kalmte te komen, loopt vervolgens naar de keuken, pakt een vochtige doek, teneinde boter van de vloer te verwijderen en, na deze handeling, de handstofzuiger.
Met dit instrument in de handen begeef je je naar de plaats des onheils, daal je ter aarde, trek je je moedig niets aan van een reeds maandenlang aanwezige rugsmart en zuig.
Helaas ga je dan constateren dat geleidelijk aan de zuigkracht afneemt.
Waarschijnlijk door een chocoladeversmelting in de zuigmond.
Dat los je dan met enige tact en toenemend geweld op.
Het helpt.
Veel komt los en met een stevige zwaai verspreidt alle hagel zich door de kamer en nestelt zich overal, op ongeziene en vooral op onvoorziene plaatsen
Je zult dan waarschijnlijk nog zeer lang kleine en duur betaalde dingetjes tegen komen.
Deze hebben sterk de neiging om, na zich verstopt te hebben, later spontaan onder rokken en pantalons te kruipen waar het zich omvormt tot vlekken die men pas ziet als anderen dat reeds veel eerder opgemerkt hebben.

Doe bijvoorbeeld kaas op brood.
Nooit hagels of vlokken.
Levensgevaarlijk i.v.m. hartklachten.