Belangrijk?

Het is al weer enige tijd geleden dat deze kolommen door mij werden gevuld.
Daar waren enkele redenen voor zoals bijv.: bezigheden rondom en in het huis, kinderoppas, verjaardagen en effe geen zin.....
Eigenlijk nooit door gebrek aan inspiratie.
Wel vind ik dat de uitkomsten van die inspiratie niet altijd geschikt zijn om de wereld kond te doen.
Dus houd ik het maar voor mezelf of zoek naar een bruikbare publicatie vorm.

Door mijn vele interesses lees ik veel.
De gebieden waarin ik geïnteresseerd ben lopen van muziek, fotografie, filmen, lezen, elektronica, archeologie, astrologie, computers via filosofie en geschiedenis tot sociale vraagstukken, cultuur, politiek, natuurbeheer en religie.
En dan heb ik nog niet alles vermeld.
Valt het zo nu en dan bezoeken (of meerdere malen bezoeken) van een café ook onder cultuur?
Vast!

Het is natuurlijk prachtig om zo'n ruime belangstelling te hebben maar er zijn meer en nog belangrijker zaken in het leven zoals kleinkinderen, de rest van de familie, vrienden en kennissen.

Door die grote hoeveelheid van interesses is het niet altijd gemakkelijk om zich te concentreren op één onderdeel.
Alles raakt wat gefragmenteerd.
Niet zo erg.
Verveling zit er niet in.
Wel is het zo dat de kans er in zit zich vast te bijten in iets waarvan het de vraag is of het daar belangrijk genoeg voor is.
Bijt men zich niet te vast in de minder belangrijke zaken gewoon omdat het zo leuk is om te doen?
Dat werpt de vraag op of dat zo erg is en ook, wat is eigenlijk belangrijk?

Vroeger tekende ik veel.
Nu al jaren niet meer.
Ik heb de gitaar weer ter hand genomen en tokkel elke dag een half uurtje.
Het zou allemaal veel en veel beter kunnen als ik daar veel meer tijd in had gestoken en steek.
Dat zelfde geldt voor Spaans.
Daar doe ik ook veel te weinig aan terwijl ik het toch erg leuk vind.

En daar heb je het weer:
Alles is zo leuk.
Alles is zo interessant.

Dat brengt me terug bij die vraag aan mezelf.
Wat is het belangrijkste?
Dat wat ik het leukste vind?

Vroeger kwam ik heel vaak op hobbyclubs.
Daar genoot ik van.
Totdat het me plotseling ging tegenstaan dat de gesprekken eigenlijk bijna uitsluitend over de hobby gingen.
Logisch natuurlijk.
Daar zijn dit soort clubs immers voor?
Geen kritiek mijnerzijds.
Ben blij met dit soort evenementen.
Alleen voor mij was het op dat moment niet voldoende ondanks mijn blijvende interesse in die hobby en de bedrijvers er van.
Zo kom ik geleidelijk bij de vraag: "Wat is echt belangrijk in het leven?"

Laatst was ik op een verjaardag.
Mijn 95 jarige vader was er ook.
De lezers van dit log weten inmiddels dat hij evangelist is geweest.
Dat is niet alleen een beroep maar kennelijk ook een roeping.
Naast hem zat een jong meisje van een jaar of 17.
En mijn vader had geen last van zijn roeping.
Integendeel.
Hij was bezig met zijn "bekerings" opdracht.
Daar kan over gelachen worden.
Maar is dat terecht?

Vaak maak ik het mee dat iemand volledig in beslag wordt genomen door hobby of ideeën.
Bijna elk gesprek krijgt zo'n wending dat dit ter sprake komt.
Is dat hetzelfde als dat wat mijn vader doet?
Niet helemaal of helemaal niet, denk ik.
In het eerste geval staat men zelf centraal.
In het tweede geval gaat het om de ander.
Slechts de gedrevenheid is vergelijkbaar.

"Wat is echt belangrijk in het leven?"

DQ
.

Reacties

Ogenschijnlijk gebeurt er niet zoveel op mijn log.
Op de achtergrond is er wel het één en ander aan de hand.
Bekijk daarvoor de verschillende reacties op enkele stukjes die ik schreef.

DQ
.

Waarschuwing!!

Enige tijd geleden sprak over mijn winterse uitrusting als ik mijn kleine maar beboomde stadstuin in ga.
Broekspijpen in de sokken.
Gesloten hals.
Pet op.
Allemaal uit angst voor die kleine beestjes.
Teken!
Een terechte angst.

Ik heb nog geen last (hoop ik) maar onze zoon wel.
Een "teken" bloedtest van enige maanden geleden vertelde niets.
Ondanks zijn chronische vermoeidheid.
De test die deze week werd genomen gaf helaas wel resultaat.
De ziekte van Lyme!
Hij heeft naast die moeheid nu ook last van z'n gewrichten.

Zo'n enorme stoere vent, geveld door zo'n klein beestje.
We maken ons zorgen en leven mee.

Beschouw dit relaas s.v.p. als een waarschuwing.
Kleine beestjes, grote gevolgen.

DQ
.

Hoe kan het? - 2 -

Wiebe reageerde op mijn stukje: Hoe kan het?
Voor het gemak geef ik dat hieronder even weer mét zijn reactie.
Onder die reactie geef ik mijn commentaar.

DQ:
Hoe kan het dat er Christenen zijn die zich het meest betrokken voelen bij een wrekende God?
Hoe kan het dat er Christenen zijn die zich het meest betrokken voelen bij een liefhebbende God?
Hoe kan dat?
Verschil in karakter?

Het is niet zomaar een vraag of opmerking.
Ik denk n.l. dat het eigen karakter voor een groot gedeelte bepaalt hoe men zich als Christen voelt en, mogelijk nog belangrijker, hoe men naar andere Christenen, twijfelaars of ongelovigen kijkt.

Wees voorzichtig met het eigen gelijk.
Jouw gelijk is niet persé Gods gelijk.
Het idee dat dit wel het geval zou zijn is bovendien tamelijk arrogant en zéker betweterig.

DQ
==========================

Wiebe:

Zijn er eventueel ook nog meerdere smaken? Een rechtvaardige God? Een barmhartige God? Een trouwe God?(ik vergeet er een paar)
Kan er ook een combinatie mogelijk zijn? Ik bedoel, een liefhebbende God die zich tegelijkertijd wreekt op de onrechtvaardigen (zij die zich niet bekeren en hun vertrouwen in Jezus stellen) van deze wereld?

Is een God die zegt dat de wraak aan Hem is niet liefhebbend?
Is een God die rechtvaardig oordeelt over deze wereld niet liefhebbend?

Wat zegt het over ons karakter? Ik persoonlijk denk dat wij een zeer, maar dan ook zeer liefhebbend karakter hebben als wij de onbekeerde, ongelovige, twijfelende medemens wijzen op een liefhebbende God die zich zal wreken op het onrecht dat Hem is aangedaan. Als wij dat niet doen dan laten wij het grootste gebod links liggen; Heb uw naaste lief!

Of zou dat arrogant zijn?

Wiebe.
======================

DQ:

Eerder schreef ik over de vele christelijke bladen die me onder ogen komen.
Daarin lees ik zo vaak opmerkingen als:
God heeft me duidelijk gemaakt....
God heeft me gezegd...........
God laat me zien dat ik de juiste beslissing heb genomen........
Enz. enz.
Let op, ik zeg niet dat het niet het geval zou kunnen zijn maar ik weet ook hoe ontzettend gevaarlijk het kan zijn.
Voorbeelden zijn niet zo moeilijk te vinden.
Kerkscheuringen, geloofsvervolgingen en noem maar op.
Dat is de reden waarom ik benadruk dat we op moeten passen.
Als we zeker weten dat God op onze hand is dan heeft dat een zekere arrogantie in zich.
Het betekent n.l. dat de ander, die er oprecht anders over denkt, fout zit.
Ik vind dat eng en ben er echt bang voor.

Een God met verschillende smaken?
Ach, afgezien van het feit dat ik dit niet zo'n leuke opmerking vind (maar dat kan heel persoonlijk zijn) is het zo dat we op die manier allerlei menselijke eigenschappen aan God toekennen.
Omdat we mensen zijn kunnen we waarschijnlijk niet anders maar we grijpen er noodgedwongen naast.

Mijn verhaaltje ging niet over de eigenschappen van God.
Mijn verhaaltje ging over de eigenschappen van mensen.
Ik ben er steeds meer van overtuigd dat de wijze waarmee wij naar God kijken voor een groot gedeelte door ons eigen karakter wordt bepaald.

Soms lijkt het er op dat ik mijn stokpaardje weer aan het berijden ben want ik kom hier geregeld op terug.
Dat vind ik niet zo bezwaarlijk want iedereen berijdt haar/zijn eigen stokpaardje.
En dat paardje voeden we met ons karakter.

Het opvallende is dat ik Christenen zelden of nooit hoor praten over de oprechte twijfelaars.
Mensen die wel willen geloven maar die er kennelijk geen talent voor hebben.
Het is altijd de keuze tussen geloven en niet geloven.
Keuze tussen eeuwig leven en eeuwige straf.
Christenen die uit liefde, en dat wil ik best geloven, die arme twijfelaars op de eeuwige straf wijzen.
Begrijpen zij nou niet dat deze liefdevolle maar knetterharde en begriploze opstelling mensen doodongelukkig maakt?
Waar is in zo'n geval het Christelijk mededogen?

Natuurlijk voelen zij zich gesteund door de Bijbel.
Maar zou Christus alleen voor hen gestorven zijn of ook voor hen die wel willen maar niet volledig kunnen geloven?
Die altijd onzeker blijven.
Die altijd in een worsteling verkeren.
Kortom, mensen die het veel moeilijker hebben dan zij die wel kunnen geloven.

Want beste Christenen, die mensen zijn er.
Die mensen hebben zich niet zelf gemaakt.
Wees blij met de eigen zekerheid, gun het de ander maar heb respect en begrip voor hen die tussen geloven en niet geloven hangen.
Blijven hangen.
Zij hebben misschien wel het meeste liefde en begrip nodig.
Zou God die niet geven?
En jij?

De wijze waarop men over het bovenstaande zal denken wordt gestuurd door het eigen karakter.
Niet met het karakter van God, denk ik.
Hij is te groot.

DQ
.

Vruchten

But the fruit of the Spirit is
love, joy, peace, patience,
kindness, goodness, faithfulness.

Galaten 5:22

.

Haat of barmhartigheid.

De Schotse minister van justitie MacAskill liet gisteren Megrahi (57) vrij omdat hij terminaal ziek is.
Megrahi is veroordeeld voor de aanslag op een vliegtuig boven het Schotse dorpje Lockerbie in 1988.
Daarbij kwamen 270 mensen om.

Megrahi heeft altijd ontkend.
En er zijn velen, ook nabestaanden, die in zijn onschuld geloven.

Minister MacAskill:
„Ons geloof vereist dat de gerechtigheid wordt gediend, maar dat ook barmhartigheid wordt betracht, sommige wonden kunnen nimmer helen, sommige littekens verdwijnen nooit. Echter, meneer Megrahi wacht nu een vonnis dat hem is opgelegd door een hogere macht.”

Opmerkelijk om te zien wat er gebeurt.
Zoveel verontwaardiging.
Zoveel haat.
"Laat hem rotten in z'n cel".

Ik begrijp het wel.
Ben ook niet zeker over mijn eigen reactie als ik nabestaande van de aanslag zou zijn.
Straf is goed.
Wraak nooit.

Jammer dat er internationaal, zie o.a. de reactie van de U.S.A., zo weinig begrip is voor de opmerkingen van minister MacAskill.
Barmhartigheid!

Barmhartigheid, dat is toch de juiste vertaling naar het dagelijks leven toe van het evangelie?


DQ
.

Hoe kan het dat...........? - 1 -

Hoe kan het?
Hoe kan het dat er Christenen zijn die zich het meest betrokken voelen bij een wrekende God?
Hoe kan het dat er Christenen zijn die zich het meest betrokken voelen bij een liefhebbende God?
Hoe kan dat?
Verschil in karakter?

Het is niet zomaar een vraag of opmerking.
Ik denk n.l. dat het eigen karakter voor een groot gedeelte bepaalt hoe men zich als Christen voelt en, mogelijk nog belangrijker, hoe men naar andere Christenen, twijfelaars of ongelovigen kijkt.

Wees voorzichtig met het eigen gelijk.
Jouw gelijk is niet persé Gods gelijk.
Het idee dat dit wel het geval zou zijn is bovendien tamelijk arrogant en zéker betweterig.

DQ
.

Geld stinkt niet (?)

Gonnie reageerde op mijn opmerkingen in het log van Sebo.
Deed dat daar en schreef eveneens in mijn gastenboek.

Ik antwoordde haar ongeveer als volgt:

Ha Gonnie

Fijn om weer iets van je te horen.
Zelf ben ik in deze tijd tamelijk rustig, qua schrijfwerk.

Heb je commentaar op mijn commentaar gelezen.
Bedankt er voor.

De strijd tegen het roken ken ik niet uit eigen beleving.
Thuis rookten ze niet maar net als jij deed ik "stoer" met de anderen mee.
En dat met mijn weinige zakgeld.
Plotseling zei ik tegen mezelf: "waarom doe ik dit eigenlijk?".
Daar had ik geen goed antwoord op en dat was dus tevens het einde van mijn laatste sigaret.
Op tijd gestopt, nog voor de verslaving kon toeslaan.
Gelukkig.
Niet de strijd hoeven te strijden die anderen moeten strijden.

Wat een verantwoordelijkheid nemen de tabaksproducenten op zich.
Maar ja, net als dat voor wapenhandelaren en wapenfabrikanten geldt, geld stinkt niet.
Tenminste niet als je het zelf hebt.
Ook niet als dat levens van anderen kost.


Het ga jullie goed en tot de volgende keer.

Johan

Verslaving

Sebo verteld op zijn log over zijn strijd tegen de rook verslaving.
Het onderstaande stukje schreef ik bij hem als commentaar.

Familieleden en kennissen van mij stopten van de één op de andere dag met roken.
Ik zei dan altijd dat ik dat knap en sterk vond.
Nu zeg ik alleen maar dat ik het een verstandig besluit vind.
Daar zal iedere verstokte roker het in z'n hart mee eens zijn, ondanks de bekende verhalen dat opa 96 is geworden terwijl hij zijn hele leven heeft gerookt.
Dat ik daar eventueel andere voorbeelden tegen over kan zetten is in feite nutteloos want dat beseft men natuurlijk ook.

Buiten de mensen die plotsklaps en praktisch zonder problemen stopten zijn er zoveel voorbeelden van geweldige strijders.
Strijders tegen die afschuwelijke verslaving.
Strijders die de strijd steeds weer verliezen.
Die huilend hun onmacht moeten erkennen.

Het is een feit dat de lichamelijke afhankelijkheid van een bepaalde stof bij de één veel sterker is dan bij de ander.
In de praktijk kom ik het zo vaak tegen dat niet-rokers of ex-rokers niet open (wensen te?) staan voor dit wetenschappelijk bewezen feit.
Ze doen daar velen onrecht mee.
Zij die zo graag van hun verslaving verlost zouden willen zijn hebben het al bepaald niet eenvoudig.
Onbegrip kunnen ze er niet bij hebben.
Al helemaal niet van mensen die hen dierbaar zijn.
Integendeel.
Begrip voor de zware strijd is noodzakelijk.
Mogelijk zal dat ooit mee helpen bij een latere overwinning.

Voor hen die met een roker leven:
Inderdaad.
Het is een walgelijke, smerige en ongezonde gewoonte.
En je kleren beginnen al te stinken als je in de buurt van een roker komt.
Maar.........

Eten is geen verslaving.
Eten moet.
Echter waarom zoveel dat de lichaamsomvang zo toeneemt?
Ook dat is buitengewoon ongezond.
Toch ken je hoogstwaarschijnlijk mensen genoeg of ben je het zelf die, dat wetende, teveel blijven eten.
Wat is minderen moeilijk!

Het stoppen met roken is voor zovelen nog heel veel moeilijker.

Johan (DQ)
.

Alles of niets

Als ik naar mijn vader loop kom ik langs een huis waar in de tuin
een bordje staat met de volgende tekst:

NIETS IS, ALLES WORDT.

Elke keer zet de tekst me weer aan het denken.
Wat doe je er mee?
Hoe leg je het uit?
In eerste instantie klinkt het nogal fatalistisch.

"Het heeft allemaal geen zin.
De zaak gaat toch kapot."

Bij nader inzien is de boodschap, althans voor mij, sterk relativerend.

"Jongens, maak je toch niet zo druk.
Waarom al die zorgen?"

Hoe versta jij die tekst?

DQ
.

Spreuk

Wij krassen in elkanders wezen
en spelen dit venijnig spel
om zo onszelf te genezen
van die voortdurend laffe pijn,
dat het niet lukt onszelf te zijn.

(auteur onbekend)

.

Oud?

Gistermorgen bezocht ik mijn vader.
Hij was bezig met het voorbereiden van zijn preek voor vandaag.
Oud?
Welnee.
Pas vijf en negentig jaar.

DQ
.

Het edele spel

En daar zit ik dan.
In me uppie te zingen.
Oude, bekende christelijke liederen.
Want dat bleek het beste te gaan toen ik terugkeerde naar een oude tijdsinvulling.
Namelijk, het bespelen van een gitaar.
Oude, bekende christelijke liederen.

Ik schrijf bewust tijdsinvulling want ik kan niet van een oude hobby spreken.
Een hobby was het niet.
Hoogstens een beetje plezierig snarengepruts.
Ik kende echter genoeg grepen om de liedjes die in de samenkomsten, waarin mijn vader de voorganger was, mee te kunnen spelen.
Vandaar mijn eenzaam christelijk gezang met eigen gitaarbegeleiding.
Die Christelijke liedjes ken ik nu eenmaal het beste en brengen me ook in een soort van licht nostalgische extase.

In de woonkamer stond wel altijd een gitaar.
Maar zij stond hier eenzaam en ongebruikt te wezen.
Da's wel jammer voor een ZIJ.
Ongebruikt!

Naar mijn opvatting kan een Spaanse gitaar slechts een ZIJ zijn.
Bezie de vrouwelijk vormen!

Slechts sporadisch riedelde ik op het ding.
Maar dat lukte helemaal niet meer toen de kleinkinderen een speelse concurrentie aangingen met het apparaat.
Zij wonnen.

In die tijd waren ze maar een onderdeel van een fractie groter dan mevrouw de gitaar.
Dat hele kleine gaatje aan de zijkant heeft zich uit eigener beweging verlengd tot een grote scheur.
Toen kon ik niet meer met en op haar spelen.
Ook al zou ik dat willen.
Dikke lagen plakband hielden de zijkant bijeen maar droegen zeer negatief bij aan het klankbeeld.
Dat ging me toch wel aan mijn hart.
Vandaar mijn nieuwe Spaanse gitaar en de met zwoele stem door mij gezongen liedekijns.
En, ik vind het leuk.

Zoals ik altijd doe als ik iets nieuws heb zorg ik voor literatuur.
Internet blijkt ook nu weer een geweldige hulp.
Daar staat veel over het edele gitaarspel.
Lessen zijn er eveneens te vinden.

Speel ik nu briljant?
Nee
Speel ik nu goed?
Nee.
Ik speel slecht(s) maar heb er plezier in.
Vergeten grepen komen weer terug.
Maar dat is nog niet het geval met de vingersoepelheid.
Maar ja, wat wil je met zulke oude handjes.........
En de topjes mijner vingertjes doen enigszins zeer.
Maar.........
Ik zet door.
Luctor et Emergo.

DQ
.

Werkverschaffing

Een computer is een apparaat, gemaakt om het werk te verlichten wat u normaal gesproken zonder computer niet gehad zou hebben.

.

Vakantietijd

Klopt.
Je hebt gelijk.
Rust.
Er heerst veel rust op mijn log.
Er valt veel te schrijven.
Natuurlijk.
Maar het is vakantietijd.
Dat betekent én tijd zat om te schrijven maar ook tijd zat voor andere zaken zoals knutselen aan het huis en genieten van het weer.
Lezen in de schaduw bijvoorbeeld.
Daar komt dan nog bij dat ik wat PC problemen heb/had en ook nog narigheidjes door wisseling van Internet provider.

Ik kom terug.
De herfst is weer in het zicht (BAH!)
En daarna die akelige sombere winter.
BAH!

DQ
.