Cornelis Drebbel geboren in Alkmaar 1572.
Belangrijke uitvinder en wetenschapper.
Ontwerper van de eerste duikboot,
drie uur onder water in de Theems, Londen.
Geboren op de plaats waar later een Synagoge werd gebouwd.
De Synagoge is later verbouwd tot Baptistenkerk maar is nu weer een Synagoge.
Wij zijn, lang geleden, getrouwd in deze Baptistenkerk.
Leuk om zo'n connectie met het verleden te hebben.
Zie voor Cornelis Drebbel bijv. Wikipedia.
In aansluiting op mijn vorig berichtje ben ik nog eens na gaan denken over geschiedenis en mijn gevoel er bij.
Ik ben geboren in een huis uit de 17e eeuw in Enkhuizen.
Een huis dat gebouwd werd in een tijd dat Enkhuizen hoorde bij de belangrijkste steden van Nederland.
Ik ben opgegroeid in een huis in Alkmaar.
Een na-oorlogs huis gebouwd met sloopstenen uit de oorlog.
Het huis is gesitueerd op de plaats waar in de 80 jarige oorlog de Spanjaarden lagen tijdens hun beleg van Alkmaar.
En, zoals bekend, in Alkmaar begon de victorie op 8 oktober 1573.
Grappig zoals je je, mits je er gevoel voor hebt, verbonden kunt voelen met het verleden, ook al heb je er zelfs niets aan bijgedragen.
Net terug uit Alkmaar en Enkhuizen, de plaatsen waar ik opgroeide.
Door de geschiedenis die van zoveel panden afdruipt hebben deze oude steden vanuit zichzelf veel te bieden.
Hengelo, de plaats waar mijn kinderen en ik volwassen werden, mist de geschiedenis.
Hengelo is jong vergeleken bij Alkmaar en Enkhuizen.
Dan heeft het ook nog de pech dat de binnenstad in de oorlog is gebombardeerd.
En de ongelooflijke pech dat elkaar opvolgende gemeentebesturen nog een stevig partijtje meegeblazen hebben bij de sloop van overblijvende panden.
Hengelo moet het hebben van gezelligheid.
Niet van de ooit geplande chique.
De binnenstad is helaas niet echt kneuterig gezellig.
De pech is dat vanuit de markt alle straten binnen enkele honderden meters het centrum verlaten.
Dat lijkt me moeilijk te veranderen.
Ik woon bij het centrum.
Als ik even de stad in wil dan ben ik in 20 minuten uit en thuis en heb dan het hele centrum bezocht.
Nee, Hengelo moet het voor de gezelligheid hebben van de activiteiten.
En daarin geef ik Hengelo een groot compliment.
Dat doen de organisatoren van de evenementen goed.
Gefeliciteerd.
En ach......
Over 300 jaar heeft Hengelo eveneens een oud centrum.
(Tenminste, oei, die gemeentebesturen, hé?)
.
.
Net terug uit Alkmaar en Enkhuizen, de plaatsen waar ik opgroeide.
Door de geschiedenis die van zoveel panden afdruipt hebben deze oude steden vanuit zichzelf veel te bieden.
Hengelo, de plaats waar mijn kinderen en ik volwassen werden, mist de geschiedenis.
Hengelo is jong vergeleken bij Alkmaar en Enkhuizen.
Dan heeft het ook nog de pech dat de binnenstad in de oorlog is gebombardeerd.
En de ongelooflijke pech dat elkaar opvolgende gemeentebesturen nog een stevig partijtje meegeblazen hebben bij de sloop van overblijvende panden.
Hengelo moet het hebben van gezelligheid.
Niet van de ooit geplande chique.
De binnenstad is helaas niet echt kneuterig gezellig.
De pech is dat vanuit de markt alle straten binnen enkele honderden meters het centrum verlaten.
Dat lijkt me moeilijk te veranderen.
Ik woon bij het centrum.
Als ik even de stad in wil dan ben ik in 20 minuten uit en thuis en heb dan het hele centrum bezocht.
Nee, Hengelo moet het voor de gezelligheid hebben van de activiteiten.
En daarin geef ik Hengelo een groot compliment.
Dat doen de organisatoren van de evenementen goed.
Gefeliciteerd.
En ach......
Over 300 jaar heeft Hengelo eveneens een oud centrum.
(Tenminste, oei, die gemeentebesturen, hé?)
.
.
Mijn verre voorouders komen uit Duitsland.
En daarvoor?
Geen flauw idee.
Ik ben een allochtoon.
Net als de meeste Nederlanders.
Welkom in de club.
Allochtoon betekent letterlijk;
Van een andere aarde.
Andere aarde?
Deze aarde.
Hier.
Niet jouw aarde.
Niet mijn aarde.
ONZE aarde.
Welkom in de club!
IJsselmeer.
De dijk naar Lelystad was er niet.
Nog niet.
Het IJsselmeer was groot.
Zo groot voor een jochie als ik.
Aan de andere kant lag Canada.
Had gehoord van Canada.
Gehoord van dat grote land waar Nederlanders naar toe gingen om het beter te krijgen.
Nederlanders hadden daar recht op.
Zij wel.
Dat ik nog weet dat ik dacht dat Canada daar lag?
Ik was nog klein.
Zo klein.
Ik weet dat nog omdat ik door die volwassenen werd uitgelachen toen ik dat zei.
Diep gegriefd was ik.
Dat kan.
Ook als je klein bent.
Nee, die overkant is geen Canada.
Daar niet.
Maar een overkant is er.
Altijd.
Voor iedereen die daar naar zoekt.
.
Binnenkort weer een paar dagen naar
Alkmaar en Enkhuizen.
Onze respectievelijke geboorteplaatsen.
Toen ik net 16 jaar was geworden sleepten mijn ouders mij mee naar Hengelo.
Ik woonde toen in Alkmaar.
Dat betekende vele moeilijke jaren voor mij.
Lag niet zozeer aan Hengelo als wel aan mijn langdurige heimwee naar Noord Holland.
En eerlijk gezegd, is dat nog steeds niet echt verdwenen.
Hoe ouder ik word hoe meer het verleden aan mij gaat sjorren.
Dus kom ik vaker in Noord Holland.
Ken je Enkhuizen?
Ken je het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen?
Het Openluchtmuseum?
Hou je van schilderachtige plaatsen?
Hou je van fotograferen?
Ga er heen en maak bijzondere foto's.
Maak ze niet slechts daar maar vergeet niet ze ook in Enkhuizen zelf te maken.
Al vele, vele jaren ben ik lid van de
Vrienden van het Zuiderzeemuseum.
Kom er té weinig, helaas.
(Vers gerookte vis, ook lekker....)
Mijn geboortehuis in Enkhuizen eveneens bewoond door "vreemdelingen".
Valt niet mee....
En dan het huis van mijn opa en oma?
Daar geldt hetzelfde voor.
Alkmaar.
Ken je Alkmaar?
Neem ook deze fraaie en gezellige stad mee in je trip naar Noord Holland.
En ook daar "vreemdelingen" in mijn huis.
Maar.....
Twente is prachtig.
.
We zijn een paar dagen naar onze geboorteplaatsen geweest.
Alkmaar en Enkhuizen.
Toen ik net 16 jaar was geworden sleepten mijn ouders mij mee naar Hengelo.
Ik woonde toen in Alkmaar.
Dat betekende vele moeilijke jaren voor mij.
Lag niet zozeer aan Hengelo als wel aan mijn langdurige heimwee naar Noord Holland.
En eerlijk gezegd, is dat nog steeds niet helemaal verdwenen.
Nog steeds vind ik het lichtelijk ergerlijk dat er vreemden in "mijn" huis wonen.
Hoe ouder ik word hoe meer het verleden aan mij gaat sjorren.
Dus kom ik vaker in Noord Holland.
Ik overnacht dan in
Hotel Stad en Land.
Schuin tegenover het Station Alkmaar.
Een gelegenheid die ik ieder kan aanraden.
Prima kamers, goed eten en geweldige medewerkers.
Dank nogmaals bij deze.
En tot ziens.
De middag brachten we door in het openluchtmuseum in Enkhuizen.
Hou je van schilderachtige foto's?
Gaan en maak ze.
Al vele, vele jaren behoor ik bij de vrienden van het Zuiderzee museum.
Kom er té weinig, helaas.
(Vers gerookte vis, ook lekker....)
Mijn geboortehuis in Enkhuizen eveneens bewoond door "vreemdelingen".
Valt niet mee....
De dag daarvoor bezochten we lezing en receptie van Oud Alkmaar in de Grote Kerk.
Al met al, een paar leuke ontspannen dagen.
En nu weer thuis.
.
Stenen zijn neutraal.
Sommigen stenen zijn stenen des aanstoots.
Sommige stenen krijgen een betekenis.
Een betekenis die, hoewel op zichzelf neutraal, er door de beschouwer aan gegeven wordt.
Geschiedenis is vaak en bijna altijd een wreed en bloederig verhaal.
Dat komt natuurlijk omdat het anders de geschiedenisboekjes niet haalt.
De geschiedenis is echter ook een verhaal van gewone mensen.
Mensen die woonden in totaal andere omstandigheden dan de onze maar verder waren de mensen net zo menselijk als wij nu.
Mensen werden geboren.
Logisch, zonder dat geen geschiedenis.
Ze werden verliefd.
Ze gingen met elkaar naar bed.
Ze werkten.
Ze aten.
Ze dronken.
Ze hadden armoe.
Ze hadden ruzies.
Ze hadden vriendschappen.
Ze hadden verdriet.
Ze werden ziek.
Ze gingen dood.
Een ononderbroken cyclus die zich tot nu voortzet en voort zal blijven zetten.
Totdat de mens er door eigen egoïsme een eind aan maakt en de natuur het heft in eigen hand neemt.
Nee.
Zo'n geschiedenis is niet uitzonderlijk interessant maar komt daardoor wel heel dichtbij.
Mensenlevens, niet veel anders dan die van jou en mij.
Jaren geleden nam ik een oude maar veel jongere (dat kan) kameraad mee naar Enkhuizen.
Trots om mijn geboortestad te laten zien.
We zetten de auto neer in de buurt van Albert Heijn.
Geen idee of die daar nog steeds is.
Tevens in de buurt van mijn ome Henk en tante Dien Kok die daar in een huis voor ouderen woonden.
Ik ging ze gedag zeggen en mijn kameraad wachtte op me.
Mijn bezoek duurde niet zo lang en we gingen op pad.
Lopend.
Al snel was hij onder de indruk van de sfeer van het oude stadje.
En dan.
Een oud huis met een oude verweerde en lichtelijk kromgetrokken muur.
Een afgezakte baksteen die uit de muur stak.
Dé steen.
Geen bijzondere steen.
Nee, maar wel een steen die een flinke schop onder onze romantische zielen gaf.
Ooit is die steen geplaatst.
Geplaatst door iemand die voldeed aan het eerder geschetste profiel.
Als je de steen aanraakt en dat alles tot je door laat dringen is het niet zomaar een steen meer.
Het is een verbinding van vandaag met het verleden.
Met een mens uit het verleden.
Een vergeten mens.
Een mens met mogelijk nazaten die misschien nog in Enkhuizen wonen.
Volledig onbewust van het feit dat ze hun bestaan danken aan hem die díe steen in die muur metselde.
Ik denk niet dat er over 400 jaar nog iets aanraakbaars van mij over is.
Ik ben in Enkhuizen geboren en in Alkmaar opgegroeid.
Aan het einde van de straat waar ik woonde en tegenover het kanaal was een slachthuis.
Heb daar ooit een wilde stier achter me aan gekregen en zie dat beeld als een toeschouwer voor me.
Werd gered door een man die het beest tot de orde riep.
Grappig, jaren heb ik hier niet aan gedacht en nu wordt de film weer afgespeeld.
Nee, ik wilde het over iets anders hebben.
Dat slachthuis is gesloopt.
Een twintig jaar geleden is de rechtbank verplaats naar een nieuw gebouw op deze plaats.
En nu?
Nu wordt deze rechtbank langzaam de nek omgedraaid.
Dat ondanks andere, nog niet zolang geleden, gemaakte afspraken.
Wat er met het gebouw gaat gebeuren weet ik niet.
Wel weet ik dat gebouwen die miljoenen hebben gekost na enkele tientallen jaren gewoon worden gesloopt.
De overheden mogen dat en hoeven zich niet druk te maken over gemaakte afspraken.
Lang leve de betrouwbare overheid.
.
Ik heb een oud huis.
Ruim 100 jaar oud.
Nog met opkamer.
In gebruik als hobby cq studieruimte.
De kamer is niet groot.
Hoewel ik niet zou oud ben als die kamer, is 38 jaar bewoning toch voldoende om de ruimte waarin ik me vrij kan bewegen steeds krapper te maken.
Vandaar mijn scheppingsdrang.
Ruimtescheppingsdrang!
Die drang is al geruime tijd aanwezig.
Maar mijn scheppendvermogen stond niet in verhouding met de puf die ik voor de schepping kon opbrengen.
Vanmorgen was die er onverwachts.
De PUF.
Bam!
Heb even gewacht of het overging.
Nee.
Zo'n puf kan vrij lang aanhouden.
Dat kost veel, toch wat onrustige, tijd.
Daar had ik geen zin in.
Dus vermengde ik de puf met de moed.
Nam slokken koffie en ging.
Van de ene kamer naar de andere.
Opkamerruimte kost kamerruimte elders
Heb zojuist het zweet van mijn lichaam verwijderd.
Kijk nu met overwinnaarsblik de opkamer in.
Klaar.
. - Bijna geen extra vrije ruimte te zien -
.
Ik woon nu een kleine zestig jaar in Twente.
Ik woon hier rustig en plezierig.
Twente is prachtig.
Ik tuf er graag met mijn autootje doorheen.
En toch.....
Als ik in Noord Holland kom.
Als ik vanuit de trein verregende natte en trieste polderlandschappen zie.
Als ik denk:
"Twente is mooier, veel mooier."
Dan toch overvalt me ontroering.
Dit is mijn land.
Hier is mijn thuis.
Hier bén ik thuis.
Mocht je toevallig, net als ik, een dochter hebben die lange jaren in Italië heeft gewoond (zou toch kunnen?) dan zijn er enkele zaken om rekening mee te houden.
Namelijk:
Ben je nog thuis......
- Drink weinig koffie.
- Liever geen.
- Eet weinig.
- Liever niets.
- Neem geen enkele consumptie tot je.
- Wacht geruime tijd voor je de bus neemt.
- Pak de bus.
- Weiger een halte eerder uit te stappen hoewel een wandelingetje goed is voor lijf en leden.
(Zeggen ze.)
Ben je eenmaal in huis des dochters aangeland zet je dan schrap.
Weiger eerst al het aangebodene.
Je hield je niet aan eigen eerste regels.
Dus.
Je bent al vol.
Bedenk dan dat dit onbeleefd is en niet conform het gedrag dat je ooit je dochtertje hebt bijgebracht.
Dus, zoals reeds gezegd, zet je schrap.
Want dan begint het.
- Accepteer de koffie zoals dat in Italië gebruikelijk kan zijn, schuimend met een volle laag schuim.
- Weiger de tweede.
Is een verantwoorde handeling, opvoedtechnisch gezien.
- Accepteer de wijn (rode).
- Verantwoord!
- Accepteer de volle schotel die niet aan je wens tot "kleine schotel alsjeblieft" voldoet.
- Voldoet wel ruimschoots aan olie behoeften. Olijfolie!
- Weiger absoluut een tweede schotel.
Is een verantwoorde handeling,
opvoedtechnisch gezien.
- Accepteer het aangeboden kleine bakje ijs, dat immens, van onbesproken gedrag en onverantwoord groot en vol is.
- Accepteer vervolgens nog een klein bakje ijs, dat immens, van onbesproken gedrag, en onverantwoord vol en groot is.
- Strompel naar de bus.
- Strompel struikelend van het station naar huis en zet je op de bank.
- Doe vervolgens de schoenen uit en de voeten op tafel en vraag je af wat er fout is gegaan.
En dan ben je vijf.
Een hele kerel.
Je gaat naar de lagere school.
Beetje bang maar ja, je bent al vijf.
En dan ben je groot want al twaalf.
Twaalf, de middelbare school wenkt.
Eerste klas, je bent niet groot meer.
Dat zijn zij, in die andere klassen.
Zestien.
Wauw, je mag brommer rijden.
Nu begint het leven pas echt.
En wat zijn die enge rok-wezens eigenlijk leuk.
Kom, achterop.....
Twee jaar later.
Achtien, en autorijlessen.
Negentien.
Hebbes, je rijbewijs.
Blij en trots.
Dienstplicht.
De keuring.
Goedgekeurd.
Bah, helemaal geen zin.
Maar het mót!
Hup, naar Eindhoven.
Zes en twintig maanden later.
Werk zoeken.
Werken.
Werken met beetje geld als financiële basis voor een huwelijk.
Want je bent al 23 jaar.
Tweede kerstdag.
Het eerste kind van de drie ziet schreeuwend het daglicht.
Veertig jaar.
Niet echt vrolijk, de helft zit er op.
Vijftig!
Wat een ouwe mensen waren dat, mensen van vijftig.
Kaal of grijs.
Nu ben jij het.
Tien jaar later.
Zestig.
Z E S T I G
Weer vijf jaartjes later.
Goh, wat gaat dat snel.
Erg en eng snel.
Vijf en zestig, en gepensioneerd.
Zeventig, zes kleinkinderen rijker en een keuring voor het rijbewijs achter de rug.
Drie en zeventig.
Verdriet om verlies van familieleden, vrienden en kennissen.
Blijdschap om de vele, vele goede dingen.
Ik kijk naar de kinderen.
Ik kijk naar de kleinkinderen.
Het is weer opnieuw begonnen.
Tijd?
Flauwekul.
Tijd is niets.
Tijd stelt geen bal voor.
Over 100 jaar is er niets meer wat nog aan mij herinnert.
Ben ik vergeten.
Mijn partner is er niet meer.
Mijn kinderen zijn er niet meer.
Mijn kleinkinderen...., weg.
Vrienden..., pleite.
Voorgoed.
Zo hoort het maar een beetje triest word ik er wel van.
En in die kleine spanne tijd die ons mensen gegeven is.
Verminken we.
Moorden we.
Vreten we onze buiken vol ten koste van de ander.
Spekken we onze bankrekening, ten koste van...
Sjoemelen we bonussen bij elkaar, ten koste van...
Plukken we de zorg potten leeg ten koste van....
Enz, enz.
Heeft het allemaal zin?
Zin gehad?
Waarom?
