De schakelaar

Ik moet, ik kan er niet van slapen.
Het is te erg, het is te hard.
Sorry ik moet je stoppen.
Er moet een eind aankomen.
Er zit niets anders op.
Alle rust wordt verstoord
Ik moet je uitschakelen.
Al valt het me zwaar.
Zojuist nog heb je me veel plezier gedaan.
Alles is donker om me heen.

Waar is die schakelaar?
.

Bed stilte

Ik was moe
En aan slapen toe.
De dekens ingestopt
Het kussen opgeklopt.
Mijn oor te luisteren gelegd.
Onnodig, niets werd gezegd.
Mijn oren.
Konden slechts stilte te horen.
Die plots werd onderbroken.
Toen ik, lekker ingedoken.
Ongehoord.
Door sirenes werd gestoord.
Niet de Griekse halfgodinnen.
Die je beroofde van je zinnen.
Maar de politie.
In alarmpositie.
Het bed was warm.
Sloot mijn oren voor het alarm.
Keerde mijn gezicht.
Deed uit het licht.
En gaf me over aan de dromen.
Die zeker zouden komen.
.

Twents

In zijn hart had Willem Wilmink een speciale plek ingeruimd voor de Twentse taal. In het Enschedese stadsplat gaat dat dan zo:

Heftan hattat

Zundag weer verjöarsviseet
en iej weet wa hoo dat geet:

Herman hef zoo zeek ewes,
Graads mut ok weer oonder t mes,
Trui hebt z' alns a vort-enomn,
Kloas is oet de tied ekomn,
Leida hef zon pien in t lief,
oo, dat aarme, aarme wief.
En hoo is t dan noe met Bernard?
Heftan tattat! Heftan tattat!
Hee har völs te völ patat had
en doo hef e t dus an t hart had.

Dat genöal, oo man oo man,
doodzeek goa'j op hoes op an.

- Willem Wilmink (1992)

Maatschappij

De bovenlaag van de maatschappij blijkt vaak het onderliggend probleem.

Geen woorden meer

Ze kwamen elkaar na jaren tegen.
Ze keken
En zwegen.
De woorden waren op.
Weg gestreken.
.