De Smit

Hoe heter.
Hoe beter.
Zei de smid.
Verhit.
En hij blies.
Zwart en vies.
Met handen als hammen.
Zuurstof in de vlammen.
.

Horizon

Letters in de juiste volgorde leggen dat maakt woorden.
Woorden in de juiste volgorde leggen  dat maakt zinnen.
Zinnen in de juiste volgorde leggen dat maakt verhalen.
Verhalen in de juiste volgorde leggen  dat maakt boeken.
Boeken in de juiste volgorde leggen dat maakt bibliotheken.

En daar de juiste zin in ontdekken....
                             Dát is kunst.

Schuddebuiken

Nog geschuddebuikt vandaag?
Kan me voorstellen van niet.
Het is niet echt een tijd waarin men zegt; kom laat ik eens wat gaan schuddebuiken.
Dit ondanks het feit dat er buiken genoeg zijn waaraan geschud zou kunnen worden.
Ik zie ze geregeld als ik mij ter terras begeef.
Maar om er dan zomaar aan te schudden.
Ik doe dat toch niet zo snel.
Eigenlijk gewoon uit lafheid.
Ik durf niet.
Jij wel?
Vandaar mijn belangstellende vraag, hoewel iets anders gesteld:
"Nog buiken geschud vandaag?"
.

Tijd en leeftijd

En dan ben je vijf.
Een hele kerel.
Je gaat naar de lagere school.
Beetje bang maar ja, je bent al vijf.
En dan ben je groot want al twaalf.
Twaalf, de middelbare school wenkt.
Eerste klas, je bent niet groot meer.
Dat zijn zij, in die andere klassen.
Zestien.
Wauw, je mag brommer rijden.
Nu begint het leven pas echt.
En wat zijn die enge rok-wezens eigenlijk leuk.
Kom, achterop.....
Twee jaar later.
Achtien, en autorijlessen.
Negentien.
Hebbes, je rijbewijs.
Blij en trots.
Dienstplicht.
De keuring.
Goedgekeurd.
Bah, helemaal geen zin.
Maar het mót!
Hup, naar Eindhoven.
Zes en twintig maanden later.
Werk zoeken.
Werken.
Werken met beetje geld als financiële basis voor een huwelijk.
Want je bent al 23 jaar.
Tweede kerstdag.
Het eerste kind van de drie ziet schreeuwend het daglicht.
Veertig jaar.
Niet echt vrolijk, de helft zit er op.
Vijftig!
Wat een ouwe mensen waren dat, mensen van vijftig.
Kaal of grijs.
Nu ben jij het.
Tien jaar later.
Zestig.
Z E S T I G
Weer vijf jaartjes later.
Goh, wat gaat dat snel.
Erg en eng snel.
Vijf en zestig, en gepensioneerd.
Zeventig, zes kleinkinderen rijker en een keuring voor het rijbewijs achter de rug.
Drie en zeventig.
Verdriet om verlies van familieleden, vrienden en kennissen.
Blijdschap om de vele, vele goede dingen.
Vier en zeventig.
Rijbewijs keuring.
Naar gemeentehuis voor nieuw rijbewijs.
Vijf en zeventig....

Ik kijk naar de kinderen.
Ik kijk naar de kleinkinderen.
Het is weer opnieuw begonnen.

Tijd?
Flauwekul.
Tijd is niets.
Tijd stelt geen bal voor.
Over 100 jaar is er niets meer wat nog aan mij herinnert.
Ben ik vergeten.
Mijn partner is er niet meer.
Mijn kinderen zijn er niet meer.
Mijn kleinkinderen...., weg.
Vrienden..., pleite.
Voorgoed.
Zo hoort het maar een beetje triest word ik er wel van.

En in die kleine spanne tijd die ons mensen gegeven is.
Verminken we.
Moorden we.
Vreten we onze buiken vol ten koste van de ander.
Spekken we onze bankrekening, ten koste van...
Sjoemelen we bonussen bij elkaar, ten koste van...
Plukken we de zorg potten leeg ten koste van....
Enz, enz.

Heeft het allemaal zin?
Zin gehad?
Waarom?
.

Mens en wereld

Vorig jaar.
125.000.000 Euro voor een voetballer
Terwijl de wereld in brand staat.
Terwijl er een dictatuur ontstaat onder het mom van democratie
Terwijl de vluchtelingen verzuipen
Terwijl de armoede steeds groter wordt
Terwijl........

Hoe lang houdt de kleuter-mensen-wereld het nog vol?
Eén ding is zeker, die mooie ronde aarde is de lachende overwinnaar.
Tot?
Ja, tot een paar overlevende mensjes de zelfde geschiedenis wederom gaat schrijven.
Herschrijven.
Ach, ach.

Eau de Cologne flesje

Schoon Gedicht
+++++++++++++

Aan het leven komt een end.
Aan het leven komt een slot.
We zijn dat zo gewend.
Het is ons aller lot.

Ook een verhaal, zoals bekend.
Eindigt met een slot.
Soms met open end.
Droevig dan ons lot.

Steeds is er verband.
Met wat vooraf ging.
Dat maakt het interessant.
En lezen een goed ding.

Nu zal ik me echter anders uiten.
Want de laatste strofe raakt wal nog kant.
En ga dit schone gedicht besluiten.
Voor het in treurnis verzandt

Daarom nu als rijm-restje:

                EAU DE COLOGNE flesje !!!
.
.

Mijn oud geslacht

En als ik dan langs de dikke eiken planken loop.
Als ik daar de oude leren banden zie.
Waar ik ook kijk.
Bovenste planken, ik zou daar het trapje voor moeten gebruiken, middelste planken, de laagbijdegrondse planken overal oude leren banden.
Verzameld door mijn illuster voorgeslacht.
Maar nooit door hen ingekeken.
Natuurlijk niet.
Als James de stof- en spinnenwebresten heeft verwijderd.
Als het keukenpersoneel een voortreffelijke maaltijd in de eetkamer heeft gebracht.
Als ik dit heb genuttigd.
Als ik daarna uit de eeuwenoude en zwaar gekreukelde leren stoel op sta, na mijn middagdutje.
Als James mij een zeer oude whiskey brengt.
Als ik met dit kostelijke vocht naar het kille buiten kijk en het tuinpersoneel gade sla.
Terwijl de open haard achter mij knettert en door een beschaafd zwijgzame James brandende wordt gehouden.
Dan weet ik dat ons eeuwenoude geslacht niet voor niets op de aardkloot is verschenen.
Wij hebben een taak.
Een doel, zoals mijn rentmeester zo treffend zei.
Ik staar nogmaals naar buiten.
Kijk over het oneindig groot gladgeschoren gazon.
Kijk naar de knoestige oude bomen.
Bedenk dat eeuwen geleden de een of andere bet-bet-bet-overgrootvader ze liet planten en ben gelukkig.
Intens gelukkig.
Het leven is goed.

Rot mug.
.

Navy

Mijn neefie
Zit in de navy
Bij de genie
In zijn lingerie
Onder therapie
Voor zijn fobie
In diepe euforie
Met zijn MP3.
Te sabbelen aan zijn lollie.
.

Stierenvechten

Stierenvechter op de hoorns genomen.
Dood.

Filmpjes met waarschuwing voor heftige beelden.
Hoe zo heftig?
Wat te denken van een doorspietste stier die wild van de pijn en bloedend zijn laatste strijd moet leveren?
Tot vermaak van de bloeddorstige liefhebbers,
die later de afgesneden oren van de stier te zien krijgen.
Een trofee.
Dat is pas heftig.
Zowel het lijden van het beest als de uitzinnig gillende primitieve meute.
Heftig.
Heftig treurig!

En....
Waar blijven de oren van de verslagen matador?
.

Gedichtje

Een hekeldicht
Is een gedicht.
Dat je dicht.
Omdat je niet zwicht.
Voor een klap op je gezicht.
Van dat nare wicht.
Dat roddels op je richt
Maar je voelt je verlicht.
Ze weet niet wat ze aanricht
En hoort wellicht.
Verplicht.
In een gesticht.
Een mooi vergezicht.
Vandaar dit gedicht.
Een hekeldicht.

Het potlood

Het was even zoeken.
Ze hebben de neiging om zich te verstoppen.
Die dingen.
Meestal op plaatsen waar ik nooit geweest dacht te zijn.
Maar de aanhouder denkt niet aan verlies en wint.

Eindelijk had ik hem of haar.
Geen idee eigenlijk.
Is nogal puntig en geeft af.
Zoals gezegd geen idee over het geslacht.
Doet er even niet toe.
Ik maak er, om misverstanden te voorkomen, maar iets onzijdigs van.
Onzijdig, onzedig....
Ligt zo dicht bij elkaar, niet waar?

Dus ik had het.
Een pen.
Waar heb je in deze toetsenbordentijd nog een pen voor nodig?
Een ongetwijfeld opkomende vraag.
Een logische, zelfs niet te vermijden vraag.
Antwoord:

Klimmen.
Klimmen ?
Klimmen !

Na zo veel jaren van noest toetsenbordenwerk wil ik wel eens in de pen klimmen.
In mijn eigen pen, wel te verstaan.
Welnu, hier is de pen.
Welnu, hier ben ik.
Een persoon behebt met een ernstige vorm van hoogtevrees.
Maar tegelijkertijd niet gespeend van enige vorm van een beetje moed.
Heldenmoedje.
Zo ging ik de strijd met het potlood en mezelf aan.

Dat valt nog niet mee.
Om de dooie dood niet.
Ik was al geruime tijd klaar voor de strijd toen het potlood nog steeds bezig was om rechtop te gaan staan.
Pas na mijn opmerking dat het niet op de punt moest, lukte het (min of meer).

Na mij met touwen en klimijzers gewapend te hebben ben ik de strijd met potlood en mezelf aan gegaan.
Zwaar.

Ik heb verloren.
Sneefde na de vierde poging en stortte een centimeter naar beneden.
Een moedige poging die strandde op het vloerkleed.
Verloren.
Dood!

Vandaar dat ik niet verder kan schrijven.
Hoop dat me het niet al te kwalijk wordt genomen.

De steen in Enkhuizen

De steen in Enkhuizen

Stenen zijn neutraal.
Sommigen stenen zijn stenen des aanstoots.
Sommige stenen krijgen een betekenis.
Een betekenis die, hoewel op zichzelf neutraal, er door de beschouwer aan gegeven wordt.

Geschiedenis is vaak en bijna altijd een wreed en bloederig verhaal.
Dat komt natuurlijk omdat het anders de geschiedenisboekjes niet haalt.
De geschiedenis is echter ook een verhaal van gewone mensen.
Mensen die woonden in totaal andere omstandigheden dan de onze maar verder waren de mensen net zo menselijk als wij nu.

Mensen werden geboren.
Logisch, zonder dat geen geschiedenis.
Ze werden verliefd.
Ze gingen met elkaar naar bed.
Ze kregen kinderen.
Ze werkten.
Ze aten.
Ze dronken.
Ze hadden armoe.
Ze hadden ruzies.
Ze hadden vriendschappen.
Ze waren blij.
Ze hadden verdriet.
Ze werden ziek.
Ze gingen dood.
Een ononderbroken cyclus die zich tot nu voortzet en voort zal blijven zetten.
Totdat de mens er door eigen egoïsme een eind aan maakt en de natuur het heft in eigen hand neemt.

Nee.
Zo'n geschiedenis is niet uitzonderlijk interessant maar komt daardoor wel heel dichtbij.
Mensenlevens, niet veel anders dan die van jou en mij.

Jaren geleden nam ik een oude maar jongere kameraad mee naar Enkhuizen.
Trots om mijn geboortestad te laten zien.
We zetten de auto neer in de buurt van Albert Heijn.
Geen idee of die daar nog steeds is.
Tevens in de buurt van mijn ome Henk en tante Dien Kok die daar in een huis voor ouderen woonden.
Ik ging ze gedag zeggen en mijn kameraad wachtte op me.
Mijn bezoek duurde niet zo lang en we gingen op pad.
Lopend.
Al snel was hij onder de indruk van de sfeer van het oude stadje.

En dan.
Een oud huis met een oude verweerde en lichtelijk kromgetrokken muur.
Een afgezakte baksteen die uit de muur stak.
Dé steen.
Geen bijzondere steen.
Nee, maar wel een steen die een flinke schop onder onze romantische zielen gaf.
Ooit is die steen geplaatst.
Geplaatst door iemand die voldeed aan het eerder geschetste profiel.
Als je de steen aanraakt en dat alles tot je door laat dringen is het niet zomaar een steen meer.
Het is een verbinding van vandaag met het verleden.
Met een mens uit het verleden.
Een vergeten mens.
Een mens met mogelijk nazaten die misschien nog in Enkhuizen wonen.
Volledig onbewust van het feit dat ze hun bestaan danken aan hem die díe steen in die muur metselde.

Ik denk niet dat er over 400 jaar nog iets aanraakbaars van mij over is.

Postzegel spanning

Zo vlak na de oorlog was er weinig geld.
Al helemaal weinig voor zoiets als zakgeld.

Mijn wereld bestond uit Alkmaar waar ik opgroeide, Enhuizen waar mijn opa en oma woonde en een oude besmeurde atlas die ik ergens tussen stinkend afval had opgeduikeld.
De atlas maakte me samen met de aardrijkskunde lessen op school bewust van een verre wereld die bestond maar die ik niet kende en waar ik nieuwsgierig naar was.

Ik besloot postzegels te gaan sparen.
Kleurige kleine papierwerkjes rechtstreeks afkomstig uit die verre geheimzinnige buitenwereld.

Met veel moeite en nog meer geluk kreeg ik een kleine buitenlandse verzameling bij elkaar.
Aangevuld met Nederlandse zegels.
Daar was iets eenvoudiger aan te komen.

Mijn geluk kende geen grenzen toen ik, op nu vergeten wijze, in het bezit kwam van een oude catalogus.
Wouw, je zou toch eens eigenaar zijn van die hele oude zegels.
Kijk eens naar die prijzen....
Maar wacht eens.
Misdrukken waren ook waardevol vanwege de zeldzaamheid.
Hier lag mogelijk een kans.
Mijn hele verzameling werd minutieus vergeleken met de misdrukken uit de catalogus.
Je wist immers maar nooit.
Helaas.
Mis met de misdrukken.

Vlak bij de school was een donker winkeltje.
Daar verkochten ze postzegels.
De onafgeweekte zaten in een dikke enveloppe.
Soms lukte het me om voldoende geld bij elkaar te sprokkelen om zo'n schat te kunnen bemachtigen.
Weer werd alles nauwkeurige met de catalogus vergeleken.
Weer klopte mijn hart van spanning.
Je wist immer nooit......

Het oude winkeltje had een speciale geur.
Oud van zichzelf en met een speciaal aroma
door een geur van oude postzegels en oud papier.
Ach, het winkeltje is niet meer.
De herinnering aan die geur is er nog wel.
Diep weg gestopt in mijn geheugen.

In Hengelo is een postzegel winkel.
Een paar dagen geleden stond ik voor de etalage.
Het was mooi weer.
De deur stond open.
En naar buiten dwarrelde een geur.
Díe geur.

De omgeving verflauwde.
Ik stond weer voor dat oude winkeltje.
Met een kloppend hart van spanning.
Want je weet maar nooit....
.

Andalusië

Het was heet.
Zeer heet.
Veel heter dan de hier zo hevig hete Hollandse hitte kan zijn.

In het primitieve, maar gekoelde barretje, ontmoeten we twee puffende Nederlanders.
Een jonge vrouw en een man van ongeveer dezelfde leeftijd.
Ze zaten, hoe kan het anders, aan het bier dat in grote gekoelde glazen frequent werd aangeleverd.
We deden mee, al hadden we hun voorbeeld niet nodig.
Onze plannen gingen immers dezelfde richting uit.

Buiten stonden twee fietsen.
Degelijk fietsen.
Hollandse fietsen.
Een zeldzaamheid in het Spaanse dorp.
Onze conclusie behoefde weinig intellectuele inspanning.
Twee Nederlandse fietsen.
Twee Nederlanders.
Dat kon geen toeval zijn.

Ze bleken een trektocht te maken door het zo fraaie Analusische landschap.
Hadden ze de heuvels onderschat?
Hadden ze de hitte onderschat?
Reisboekenhitte is een andere hitte dan Andalusische hitte.
Nu waren ze hijgend en vermoeid op zoek naar een slaapplaats.

Nederlanders onder elkaar.
Hulp was onderweg.
Had mijn zwager niet juist een nieuw tweepersoonsmatras aangeschaft?
Een matras dat nog ingeslapen moest worden?.
De uitnodiging gepleegd.
De uitnodiging aangenomen.

Het was heet die nacht.
De warmte van dagen was als in een accu opgeslagen in muren en daken.
Had zich onzichtbaar genesteld in alles waar genesteld kon worden.
De hitte was echt.
Het matras was vers.
Welterusten.

De volgende dag waren ze vroeg op.
De fietsers.
Vroeger dan wij.
Hadden ze niet goed geslapen?
Wij wel, ondanks de van hitte zwangere atmosfeer.

Nee.
Dat hadden ze niet.
De slaap was hen niet goed gezind geweest.
En inderdaad.
Ze zagen er wat rood en opgezwollen uit.
Na het ontbijt vertrokken ze.

Toen we het nieuwe matras in de zon legden zagen we dat we vergeten waren de dikke plastic verpakkingszak van het matras te verwijderen......

Ondanks afspraken in die richting, ondanks dat ik een aan hen geleend woordenboekje opgestuurd terug zou krijgen, hebben mijn zwager en ik nooit meer iets van hen vernomen.
.