Het is stil in stad en huis.

De stad is stil.
De stad rust uit.
Mijn huis is stil.
Mijn huis rust uit.
Het is oud.
Honderdtwintig jaren.
Het mag rusten.
Heeft veel meegemaakt.
Geboorte, vreugde, leed en dood.
Het rust.
Is moe en draagt sneeuw.
Het is stil.
Binnen.
Buiten.
Dan een auto.
In de straat.
Leven.
De stad leeft.
De oude dame, die het huis is.
Schrikt op.
Wordt wakker.
Het huis leeft.

Ik doe Netflix aan.
.

Chips

Ik eet.
Ik eet chips.
Ik eet niet vaak chips.
Alleen als ik zin heb.
Zin in chips.
Nu heb ik zin.
Zin in gewone chips.
Van gewone eerlijke aardappelen.
Nederlandse aardappelen.
Tenminste, daar ga ik vanuit.
HEMA is een Nederlands winkelbedrijf.
De zak open geschaard.
Dan blijft de opening gespaard.
Ervaring leerde mij dat een niet geschaarde maar gescheurde zak wel open is maar niet alleen van boven.
De breuk loopt door tot onder of tenminste tot halverwege de zak.
Hetgeen de versheid niet geheel en al ten goede komt.
Versheid is van eminent belang voor het geval dat de zak niet leeg gegeten wordt vanavond.
Ook daar ga ik vanuit.
Het is een reuze zak.
Dat komt goed uit.
Ik heb een reuze zin.
Licht gezouten en zonder enige verdere opsmuk.
Mijn hand gaat de zak in.
Mijn linker aangezien mijn rechter gevuld is met een boekje.
Hoe vaker de hand de zak in gaat, hoe kouder die wordt.
De hand bedoel ik.
Verbaasde me daar vaker over.
Is het binnen zo'n chipszak kouder dan buiten de zak.
Hij is wel metaalachtig gevoerd.
Ik krijg dorst.
Thee lost dat probleem op.
De zak is nog voor driekwart vol.
Gelukkig want in welke afvalcontainer moet de zak zijn laatste reis maken?
Een steeds weerkerende vraag.
Ach, ik maak me nog niet druk.
Komt tijd komt raad.
Of niet.

Er zitten nog honderden chips in de plastic zak.
Met een metaalachtige voering.