Mijn pa

Ik lig in bed.

Ik kan niet slapen.

Een kinderliedje speelt door mijn hoofd.

Mijn vader is 97 jaar geworden.

Ondanks zijn oorverdovende doofheid is hij altijd opgewekt gebleven.

Zelfs toen zijn lichaam het af liet weten.

De verzorging mocht hem graag.

Tot het laatste moment was hij helder.

Hij was een diep gelovig Christen en betekende ook in die hoedanigheid veel voor anderen.

Velen zijn mede door hem in het christelijk werk terecht gekomen en dienstbaar geweest.

In binnen en in buitenland.

Een van hen is Anne van der Bijl.

De latere stichter van het bekende Open Doors.

Hij leidde de begrafenisdienst.

Pa had een, soms wat naïeve, kijk op het leven en veel humor.

Zo vertrouwde hij ons toe:

- Ik hou heel veel van de Heer maar ik hoef er nog niet naar toe -

Tot het niet meer ging, vermoedelijk was hij toen al over de 90, zong hij elke morgen zodra hij moeizaam maar opgewekt uit bed klom het volgende kinderliedje.

- Dank U voor deze nieuwe morgen.

- Dank U voor deze nieuwe dag.

- Dank U dat ik met al mijn zorgen.

- Bij U komen mag.

Tja.

Mijn pa.

.

Lessen uit het verleden

Lessen trekken uit het verleden blijkt net zoiets al het trekken van een lot in een loterij met voormamelijk nieten.

Vroeger en nu....

Zojuist met een voldaan gevoel een geschiedenis boek uitgelezen en weggelegd.

Wat was men vroeger onbeschaafd.

Dat hebben we achter ons gelegd.

Nee, wij maken geen oorlogen meer.

Wij verdienen niet meer aan wanhoop.

Wij veroordelen tweedeling.

Wij maken geen wapens meer.

Wij kennen geen discriminatie meer.

Wij koesteren de mensen die het moeilijk hebben.

Wij accepteren de anders sekueel georiënteerde medemens volledig.

Wij kennen geen armoede meer.

Wij hebben een zorgeloze oude dag omdat de pensioenen gelijke tred houden met de inflatie.

Wij laten onze huizen niet instorten uit louter winstbejag.

Nee wij......enz.

Vroeger....

Zon verschrikkelijk onbeschaafd.

Gelukkig leven we in deze tijd.

.

KRONKELS in strip formaat

Stripboeken las ik niet.

Op de lagere school mocht dat niet.

Want, zo slecht voor je Nederlands.

Tja....

De meesters en juffrouwen wisten het zo goed.

Zij waren immers de deskundigen.

Ouders vonden dat ook.

Al twijfelde mijn moeder daar wel eens aan.

Ik ben een liefhebber van 

Simon Carmiggelt en zijn KRONKELS.

Oud maar nog steeds zeer leesbaar.

Voor mijn verjaardag kreeg ik ooit KRONKELS in strip formaat.

En tjonge wat is dat lastig te lezen.

Perfect getekend maar waar moet ik met de beelden in mijn hoofd naar toe?

.

Nederlands-Indië

Enige dagen geleden overkwam me iets dat ik al eerder had meegemaakt.

De boekenwinkel had vele boeken met korting in de aanbieding.

Als boekenliefhebber ga ik dan kijken.

Logisch.

Onverwachts had ik een boek in handen gewijd aan Nederlands-Indië.

In het bijzonder aan de spoorwegen aldaar.

Er overviel me een groot gevoel van heimwee.

Tot licht vochtige ogen aan toe.

En daar begrijp ik niets van.

Ik ben er nooit geweest.

Ik heb geen familie uit die streken.

Ik heb geen vrienden die daar hun oorsprong hebben.

Wel leerde ik op de lagere school nog de namen van de eilanden.

Mogelijk las ik als kind boeken over Nederlands-Indië.

Herinneren kan ik me dat niet.

Ik liep weg.

Kocht het boek niet.

Spijt.

Vandaag vond ik het niet meer.

.

Schuld en oorzaak

Als je niet bereid of in staat bent om naar jezelf te kijken zal de oorzaak altijd bij de ander liggen.

Maagdelijke onschuld

Hoe ik ook mijn best doe.

Hoe vriendelijk ik ook kijk.

Hoe beleefd ik ook ben.

Hoe netjes ik me ook gedraag.

Hoe behulpzaam ik me ook voor doe.

Hoe goed ik me ook was.

Hoe goed ik mijn tanden ook poets.

Hoe net mijn kleren ook zijn.

Hoe goed mijn schoenen gepoetst ook zijn.

Hoe schoon mijn aanrecht ook is.

Hoe blinkend ik mijn auto ook poets.

Hoe klein mijn bankrekening ook is.

Hoe klein mijn inkomen ook is.

Hoe groot mijn belasting betaling ook is.

Hoeveel wenskaarten ik ook verstuur.

En hoe mijn goede voornemens ook zijn.

Ik constateer:

Mijn maagdelijke onschuld is me ontnomen.

Ik blijf zelf over.

Pracht, praal en bed

Pracht en praal 

Overleven hun eigenaars allemaal.

Het staart ons stralend aan.

Als hun scheppers lang reeds zijn vergaan.

Waarom maken wij ons druk?

Zit in eigendom het geluk?

Ons leven.

Duurt maar even.

Een rimpeling in de tijd.

Een spatje in de eeuwigheid.

Máák iets van de tijd die rest.

Blijf niet té lang in je nest!!!

.

.

.