Nee, het liep niet geheel naar wens.
Soms lijkt de PC wel een ongehoorzaam kind.
Maar ja, die kan je naar z'n kamer sturen.
Met een PC is dat een heel gesjouw.
En wat schiet je er mee op?
De volgende keer doet ie (soms) net zo moeilijk.
En deze PC is nog niet eens in de puberteit.....
Zelf heb ik die periode al een paar jaar achter de rug.
Dat is waarschijnlijk de reden dat ik niet erg boos op het apparaat was.
Hoefde ook niet want uiteindelijk was ik de overwinnaar en de machine deed dat waar hij voor aangenomen was.
N.l. gewoon de meester gehoorzamen.
Dus kon ik mijn DVD-tje branden zonder dat hij (zal wel een Zij zijn) het lef had om tegen te sputteren.
Tijdens dit brandproces werd er luidruchtig aan mijn rammelbel getrokken.
Een bel die door diverse snotaapjes ook is ontdekt.
Reden waarom ik eerst even via het etalageraam van de meubelzaak tegenover me keek wie daar mijn rust ernstig aan het verstoren was.
Per slot van rekening moet je in deze sinterklaastijd extra voorzichtig zijn.
Toch?
Ik wel, in ieder geval.
Tot mijn grote verrassing stond aan de andere zijde van mijn deur een zeer goede bekende.
Bertus.
Iemand waar ik zeker vriendschap voor koester, al zie ik hem en zijn vrouw heel weinig.
Ooit woonden ze hier in de buurt en Bertus dreef hier een antiquariaat.
Helaas, voor mij, verhuisden ze en namen de zaak mee.
In één van de moeilijkste perioden in mijn leven is Bertus een stevig baken geweest.
We konden ook prima met elkaar over vele, vele onderwerpen praten.
Bijzonder, of misschien juist niet, was dat we gisteren als van ouds de draad weer oppikten.
Fantastisch.
Bertus was hier in de stad met, naast andere bezigheden, de bedoeling om naar de Lambertuskerk te gaan.
Daar zou een orgelconcert uitgevoerd worden op het compleet gerestaureerde en uitgebreide kerkorgel.
Vaak zie ik in de krant dit soort concerten aangekondigd.
Maar de plannen om er heen te gaan belanden doorgaans in het vergeethoekje mijner hersens.
Dus toen heer Bertram vroeg of ik zin had om mee te gaan, had ik zin.
Sinterklaas was in town (Engels!).
Wat een krioelende mensenmenigte.
Kinderspul en volwassenspul.
Het lijkt er op dat die ouderwetse kneuterige Klaas-traditie een herbeleving meemaakt.
Ik ben voorstander!
Ben dat sowieso (Duits!) van tradities.
Slippend en schaatsend door het mensengewoel kwamen we uiteindelijk in de stilte van de kerk terecht.
Nou ja, stilte.....
Het "zie de maan schijnt door de bomen" was ook hier duidelijk waar te nemen.
En de maan scheen nog niet eens door de bomen.
Zelfs die avond niet.
Bewolkt.
Zwaar bewolkt.
Mét regen, maar zo ver was het nog niet.
Dat is vreemd.
Althans voor mij, althans de eerste keer.
Je zit in de kerk.
Kijkt naar voren, zoals dat gebruikelijk is met een concert, maar ziet niets gebeuren.
Het orgelconcert vind achter je rug plaats.
Aangezien er verder niets gebeurde bleef er weinig anders over dan het hoofd te laten hangen en in een lichte trance te geraken.
Ik was niet de enige, zo te zien.
Toen, plotseling, halverwege het concert, enig gerucht.
Daar stapten pontificaal twee oudere heren zwijgend door het gangpad naar voren om daar plaats te gaan nemen.
De ene met twee touwtjes, waaraan twee witte ballonnen, in de hand.
Twee witte ballonnetjes met kaartjes.
Er ontstond enig rumoer in de statige kerk, tot dan toe gevuld met ernstig kijkende mensen en ernstige orgelmuziek.
Waarom is het komischer als een oudere heer met twee ballonnetjes een kerk binnentreedt dan wanneer een kind dat zou doen?
Ik kan daar wel antwoorden op bedenken maar ze waren niet relevant op dat moment.
Ik had er ook geen tijd voor om me daar mee bezig te houden want die tijd moest ik benutten om een schaterende lachbui te onderdrukken.
Wederom was ik niet de enige.
Enfin, nu was er wel iets te zien als ik naar voren keek.
Boven al de toehoorders uit dansten twee ballonnetjes aan hun touwtjes.
Ze dansten in hun eigen ritme, volstrekt onafhankelijk van het ritme van de fraaie orgelklanken.
Ze dansten geruime tijd.
Zij dansten en ik hoopte.
En ja hoor.
Plotseling.
Daar gingen ze.
Statig stegen ze opwaarts, de kaartjes bungelend aan hun staartjes.
Nee, een prijs voor de grootste afgelegde afstand zat er deze keer niet in.
Het is vandaag zondag.
Ik zie de hoofden van de vromen omhoog gericht om daar, rustig zwabberend, twee ballonnetjes te ontdekken.
Nu is het wel de taak van de kerkgangers om omhoog te kijken en om daar vervolgens hier beneden iets mee te doen.
Maar of het staren naar opgeblazen plastic dingetjes daar bij helpt............?
De middag hebben we gezellig afgesloten met ieder één pilsje in "de Nar".
Ik moest daarna nog 5 minuten wandelen naar huis.
Bertus moest nog een uurtje fietsen alvorens zijn woning te kunnen betreden.
Eigen schuld.
Had ie maar in deze fraaie (Nederlands!) stad moeten blijven
Waarde vriend, bedankt voor de waardevolle middag.
Y hasta luego (Spaans!)
DQ
.
