Het potlood

Het was even zoeken.
Ze hebben de neiging om zich te verstoppen.
Die dingen.
Meestal op plaatsen waar ik nooit geweest dacht te zijn.
Maar de aanhouder denkt niet aan verlies en wint.

Eindelijk had ik hem of haar.
Geen idee eigenlijk.
Is nogal puntig en geeft af.
Zoals gezegd geen idee over het geslacht.
Doet er even niet toe.
Ik maak er, om misverstanden te voorkomen, maar iets onzijdigs van.
Onzijdig, onzedig....
Ligt zo dicht bij elkaar, niet waar?

Dus ik had het.
Een pen.
Waar heb je in deze toetsenbordentijd nog een pen voor nodig?
Een ongetwijfeld opkomende vraag.
Een logische, zelfs niet te vermijden vraag.
Antwoord:

Klimmen.
Klimmen ?
Klimmen !

Na zo veel jaren van noest toetsenbordenwerk wil ik wel eens in de pen klimmen.
In mijn eigen pen, wel te verstaan.
Welnu, hier is de pen.
Welnu, hier ben ik.
Een persoon behebt met een ernstige vorm van hoogtevrees.
Maar tegelijkertijd niet gespeend van enige vorm van een beetje moed.
Heldenmoedje.
Zo ging ik de strijd met het potlood en mezelf aan.

Dat valt nog niet mee.
Om de dooie dood niet.
Ik was al geruime tijd klaar voor de strijd toen het potlood nog steeds bezig was om rechtop te gaan staan.
Pas na mijn opmerking dat het niet op de punt moest, lukte het (min of meer).

Na mij met touwen en klimijzers gewapend te hebben ben ik de strijd met potlood en mezelf aan gegaan.
Zwaar.

Ik heb verloren.
Sneefde na de vierde poging en stortte een centimeter naar beneden.
Een moedige poging die strandde op het vloerkleed.
Verloren.
Dood!

Vandaar dat ik niet verder kan schrijven.
Hoop dat me het niet al te kwalijk wordt genomen.