De steen in Enkhuizen

De steen in Enkhuizen

Stenen zijn neutraal.
Sommigen stenen zijn stenen des aanstoots.
Sommige stenen krijgen een betekenis.
Een betekenis die, hoewel op zichzelf neutraal, er door de beschouwer aan gegeven wordt.

Geschiedenis is vaak en bijna altijd een wreed en bloederig verhaal.
Dat komt natuurlijk omdat het anders de geschiedenisboekjes niet haalt.
De geschiedenis is echter ook een verhaal van gewone mensen.
Mensen die woonden in totaal andere omstandigheden dan de onze maar verder waren de mensen net zo menselijk als wij nu.

Mensen werden geboren.
Logisch, zonder dat geen geschiedenis.
Ze werden verliefd.
Ze gingen met elkaar naar bed.
Ze kregen kinderen.
Ze werkten.
Ze aten.
Ze dronken.
Ze hadden armoe.
Ze hadden ruzies.
Ze hadden vriendschappen.
Ze waren blij.
Ze hadden verdriet.
Ze werden ziek.
Ze gingen dood.
Een ononderbroken cyclus die zich tot nu voortzet en voort zal blijven zetten.
Totdat de mens er door eigen egoïsme een eind aan maakt en de natuur het heft in eigen hand neemt.

Nee.
Zo'n geschiedenis is niet uitzonderlijk interessant maar komt daardoor wel heel dichtbij.
Mensenlevens, niet veel anders dan die van jou en mij.

Jaren geleden nam ik een oude maar jongere kameraad mee naar Enkhuizen.
Trots om mijn geboortestad te laten zien.
We zetten de auto neer in de buurt van Albert Heijn.
Geen idee of die daar nog steeds is.
Tevens in de buurt van mijn ome Henk en tante Dien Kok die daar in een huis voor ouderen woonden.
Ik ging ze gedag zeggen en mijn kameraad wachtte op me.
Mijn bezoek duurde niet zo lang en we gingen op pad.
Lopend.
Al snel was hij onder de indruk van de sfeer van het oude stadje.

En dan.
Een oud huis met een oude verweerde en lichtelijk kromgetrokken muur.
Een afgezakte baksteen die uit de muur stak.
Dé steen.
Geen bijzondere steen.
Nee, maar wel een steen die een flinke schop onder onze romantische zielen gaf.
Ooit is die steen geplaatst.
Geplaatst door iemand die voldeed aan het eerder geschetste profiel.
Als je de steen aanraakt en dat alles tot je door laat dringen is het niet zomaar een steen meer.
Het is een verbinding van vandaag met het verleden.
Met een mens uit het verleden.
Een vergeten mens.
Een mens met mogelijk nazaten die misschien nog in Enkhuizen wonen.
Volledig onbewust van het feit dat ze hun bestaan danken aan hem die díe steen in die muur metselde.

Ik denk niet dat er over 400 jaar nog iets aanraakbaars van mij over is.