Israël en de Palestijnen

Een gedeelte uit de weblog van Sebo:

Johan is bijzonder fel wat betreft het onrecht dat Israël de Palestijnen aandoet en het grote gemak waarmee de hele westerse 'christelijke' wereld dit goedpraat en accepteert. Ik begrijp de felheid en kan me er zelfs enigszins in vinden, maar ik vind wel dat je het niet zover moet laten komen dat je er zelf bijna vijandig van wordt naar een bepaalde groep toe. Daar heb je uiteindelijk alleen maar zelf last van en het lost het probleem niet op.

Mijn reactie:
Mijn felheid heeft te maken met mijn gevoel voor respect, waardigheid en rechtvaardigheid.
Dat wordt in sterke mate geweld aan gedaan.

Ik ben me tevens bewust van mijn eigen kleinheid.
Hoe zou ik zijn als ik in Israël zou wonen en bang zou zijn voor het geweld dat mijn kinderen en kleinkinderen zou kunnen overkomen?
Zou ik dan in staat zijn om afstand te nemen en van die afstand kunnen bekijken hoe het geweld is ontstaan en wat de rol van mijn volk daarin is?
Er zijn Israëlieten die dat kunnen, ook militairen.
Daar heb ik heel veel respect voor.

Juist omdat het zo vreselijk moeilijk is om de toestand helder te zien als je er onderdeel van bent is het van enorm belang dat het buitenland goed reageert.

Ik reageer opgewonden, dat lijkt mogelijk vijandig.
Benadrukken wil ik dat dit niet het geval is.
Ik ben geen vijand van Israël maar ben er heilig van overtuigd dat het land op deze wijze het eigen graf aan het graven is.

Sebo's opmerking:
Daar heb je uiteindelijk alleen maar zelf last van en het lost het probleem niet op,
is voor mij van geen belang.
Ik ben van mening dat je last mag (moet) hebben van onrechtvaardigheden.
Zelfs als je er slecht van slaapt, er koppijn van krijgt en er niets mee oplost.

DQ

-