Alkmaar.
Ruim 60 jaar geleden.
Samen met de buurjongen hadden we een kabeltje naar elkaars huis aangelegd.
Dwars over de openbare weg.
Vonden we geen probleem en was het ook niet.
Bijna niemand had immers een auto.
Ja, de melkboer.
Die had een dochter die gehandicapt was.
Vervoer was dus belangrijk voor hen.
Mijn vader was wel modern.
Hij was gemotoriseerd.
Hij had een bromfiets.
Een Solex.
Ergens bezit ik nog zijn brommerrijbewijs.
Gehaald met het rijden van een paar rondjes om het politiebureau.
Geen idee meer hoe we aan draad zijn gekomen.
Ergens op de kop getikt.
Evenals twee oude en totaal versleten doch werkende telefoonhoorns.
Eveneens vergeten hoe dat tikken in zijn werk was gegaan.
Moet niet eenvoudig geweest zijn.
Er was niets.
We hadden niets.
En zeker geen geld.
Een schakelaartje op de trap was snel gemonteerd.
Onder de trap bekleding.
Die werd strak gespannen door een roe op elke traptrede.
De bedoeling was dat een zacht zoemertje overging als pa of moe de tap bestegen.
Dat was in de tijd dat kinderen nog vroeg naar bed gingen en in de winter de ijsbloemen op de ramen stonden en het water in de beker bevroor.
Oei, 's nachts naar de wc beneden.
Zoooo koud.
Dat was echter niks vergeleken met de poepdoos bij mijn opa en oma in Enkhuizen.
Die was buiten.
In de tuin.
Beseffen we wel voldoende hoe goed we het nu hebben?
Zelfs kaas en worst op brood.
Wij moesten het met suiker doen.
We waren niet de enigen.
Zelfs, helaas, nu in 2017 in het zo rijke Nederland niet.
Ach, herinneringen aan die tijd borrelen op.
Kan blijven schrijven.
Heb daar nu geen trek in dus pak ik de draad van het verhaal weer op en ga terug naar de draad tussen mij en mijn buurjongen.
Als hij niet beschikbaar was lag ik te lezen.
Onder de dekens.
Een trafo stuurde een fietslampje aan.
Voldoende leeslicht.
Was hij wel beschikbaar dan waren we lekker aan het kletsen.
Zacht!
En soms samen schaken bij het licht van het fietslampje.
Een heel gedoe want wat te doen als het waarschuwende zoemertje zacht zijn gezoem liet horen?
Waar laat je een schaakbord met opgestelde stukken?
Het enige dat je kon doen was het licht uitdraaien en je stil houden.
Net doen of je sliep.
Licht uitdraaien...
Ha, letterlijk.
Schakelaars hadden we niet.
Dus het hete lampje snel bedekken met de dekens of uitdraaien.
Met de hand.
Au!
Buurjongen had ook een microfoon in de huiskamer gelegd.
Zijn ouders vonden dat geen goed idee.
Jammer want wij vonden het juist wel een aardig idee.
Gelukkig ontdekten ze het pas na een week zodat we toch een genoeglijke en leerzame periode hebben gehad
Goh, wat zou dat technisch nu gemakkelijk gaan.
Geen draad.
Geen transformator.
Geen fietslampje.
En geen ouders die moeilijk doen over slapen gaan...
Maar zou er net zoveel spannend plezier zijn?
Ik waag het te betwijfelen.
Ik waag ook te betwijfelen of de kinderen over ruim 60 jaar een vergelijkbaar verhaal op hun mobieltje kunnen gaan schrijven.
Want.....
Hoe ziet de wereld er over ruim 60 jaar uit.
Ik waag het niet te voorspellen.
Ik weet het niet.
Niemand!
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten