Dit schreef ik vorig jaar op Facebook.
Ik heb dienst geweigerd.
Negen en vijftig jaar geleden.
Waar blijft de tijd.
Ben in mijn weigering, gelukkig, erkend
Anders had ik een paar jaar in de bak gezeten.
Te werk gesteld werd ik als verpleger in een psychiatrische inrichting in Eindhoven.
(Achteraf gezien één van de mooiste en onbezorgdste tijd van mijn leven)
We zaten met onze handen in het haar over een patiënt die altijd alle ramen in gooide.
Tot we het briljante idee kregen om hem koning van de ramen te maken.
Nooit meer kapotte ramen gehad.
Een zwaar gestoorde patiënt praatte niet.
Behalve zondags.
Dan ging hij om 10 uur naar de tuin en hield een lange preek.
Volkomen onverstaanbaar.
Een oudere man zat al tientallen jaren in de inrichting.
Niemand heeft hem ooit horen praten.
Behalve ik.
Toen ik afzwaaide gaf hij me met tranen in de ogen een voorraadje rolletjes pepermunt.
Maandenlang opgespaard.
Zelfs nu, als ik er aan denk, ben ik weer ontroerd.
Tja......
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten