Ik was begonnen met het schrijven van een boek.
Dat bleek toch nogal een klus.
Daarom kortte ik het verhaal flink in .
Nu past het boek op één bladzij.
Spaart bomen.
Tjonge ik ben goed bezig.
Want hij werd steeds natter.
Dat kwam omdat hij de paraplu was vergeten.
En een sollicitatie met een uiterlijk van een verzopen kat was niet wat hij in gedachte had.
Zijn zelfvertrouwen stond na al die jaren toch al op een laag pitje.
Nu had hij dat vertrouwen juist zo hard nodig.
Zelfs zijn geloof liet hem in de steek.
Waar was het gebleven?
Diepe wanhoop overviel hem.
Maar zie...
Juist zijn natte verschijning hielp hem.
De persooneelswerker was een stralende jonge dame die in de natte poedel een leuke capabele vent ontdekte.
Hij kreeg de baan.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten