Verkouden

Januari 2017

03.15 uur

Het is de 2e golf die ik vrees.
Altijd.
Net als het beter gaat en je denkt, nou..... we hebben het ergste wel gehad.
Kom, en nu dan slapen.
Eindelijk!
Dan grijpt ie in én toe.
Met donder en brullend geweld.
Laaiend van jeugdig enthousiasme.
Maar intelligent wachtend tot het juiste moment aangebroken is.
Hét zalige moment dat die heerlijke slaap bezit van je neemt.
Dát moment.

Hoest.....!!
Hoest met de herrie die een jonge plaatwerker maakt.
Hoest met het geweld van een Romeinse legerofficier die op het punt staat Nijmegen te héroveren.

Hoest is een persoonlijkheid.
Een geduchte tegenstander.
Ik ken hem.
Ik zal hem verslaan.
Over een weekje of zo.
Even de volgende bui afwachten.
Maar eerst de tweede rol toiletpapier aanbreken.
De gewone zakdoeken periode ligt immers diep in het verleden van vorige week.

Dag slaap.
Dag zoete lieve slaap.
Fijn je ooit ontmoet te hebben.
Ooit treffen we elkaar weer.
Hoop doet leven.

Mijn stem klinkt een octaaf lager.
Best mooi eigenlijk.

Goh, wat ben ik moe.
.