De kruik

Mijn zere spieren verdienden en verdienen een kruik.
Alles wordt minder, wat onze zich op de borst kloppende regering ook beweert.
Dat is sneu.
Voor mij en alle koopgelegenheden.
Ik hou niet van sneu.
Sneu is zielig.
Sluitende koopgelegenheden slaan grote leegheid in de steden.
Dat is stuitend.
Daarom op naar Blokker teneinde te informeren of men ook in kruiken handelde.
Zo ja, dan zou ik als afnemer van zo'n zak iets kunnen betekenen voor het rendement van de zaak.
Ik nam daarvoor een Blokkermeisje in de arm.
In de arm!
Niet in de armen.
Dat kan je niet maken in een dergelijke openbare gelegenheid.
Zij lichtte mij voor, sprak ja we hebben, en nam me bij de hand.
Figuurlijk natuurlijk.
Letterlijk kan je niet maken in zo'n gelegenheid die ook nog eens openbaar is.
Bovendien kende ik haar pas enkele minuten.
We waren wel ongeveer van dezelfde leeftijd.
Ik schatte haar op 28.
Terug naar de hand.
Haar hand.
Die ze me virtueel aanreikte en die me leidde naar een mand.
Een metalen mand alwaar ik reeds meerdere malen onbegeleid langs was gelopen.
In de mand, een metalen, lagen kruiken.
Een grote stapel kruiken.
In diverse verleidelijk ogende vriendelijke kleuren.
Met grote gelukkige jonge vrouwen ogen wees ze op de kruiken.
Ach daar sta je dan.
Hoe te kiezen?
Maar gelukkig stond daar de jongedame deskundig bij te kijken.
Het was te zien.
Deze klantvriendelijke helpster had verstand van kleuren en van kruiken.
Daarom kon ik haar ook rustig vragen welke kleur qua kruik mij het beste stond.
Ze raadde me een fraaie rode aan en ik moest het water niet te warm maken.
Ik zoude mij kunnen verbranden in bed.
Een rode dus.
We waren het eens met elkaar.
Wij wel.
De oudere verkoopster, die er bij kwam te staan, keek me aan.
Keek naar mijn haar.
Keek naar mijn baard en zei:
"Ik zou een grijze nemen."

Vanavond gaat er een blauwe kruik mee naar bed.
.