Karakter

Laatst was ik ergens op visite.
Het was een gemêleerd gezelschap met o.a. meerdere gelovige christenen.
Een van de aanwezigen, een oudere vrouw, vertelde dat zij weinig narigheden in haar leven had gekend.
Een opmerkelijke opmerking.
Opmerkelijk omdat het niet waar was maar kennelijk wel als zodanig werd beleefd.
Ik weet dat het niet waar was want ik ken de omstandigheden vrij goed.
Toch werd er niet gelogen.
De vrouw had echt en oprecht dat gevoel.

Hoe moet je dat nu duiden?
Is de desbetreffende vrouw onverschillig en/of ongevoelig?
Dat is niet het geval want het is best een goed mens.
Zij zal voor iedereen in gebed gaan als dat nodig is.
In ieder geval voelt zij het leven anders aan dan haar familie, waarvan ook meerderen aanwezig waren.
Daarom is het ook een pijnlijke opmerking.
Want, zoals dat in elke familie het geval is, was hier in het verleden ook veel gebeurd.
En er gebeuren nog steeds verdrietige zaken.

Godsvertrouwen is mooi, geeft rust, maar mag je niet minder gevoelig maken.
Ik denk ook niet dat dit het geval is.
Ik denk eerder dat het te maken heeft met het karakter.
Iets waar ik al veel vaker over schreef.

Karakter laat je op een bepaalde manier naar de wereld kijken en die beleven.
Karakter kan iets verklaren maar mag je nooit excuseren.
Dat zou te gemakkelijk zijn.
Er is ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid en eigen keuzes die je in het leven maakt.

Ook op mijn weblog heb ik mensen ontmoet met dusdanige andere instellingen (karakters) dan ik dat diepgaande gesprekken in feite onmogelijk zijn.
Let op, ik heb het niet over beter of slechter.
Nee, anders.
Daar zou over te praten moeten kunnen zijn maar ik heb gemerkt dat dit maar zeer zelden mogelijk is.
Jammer.
Het zou je mogelijk dichter bij elkaar kunnen brengen omdat begrip de scherpe kantjes kan afronden.

DQ
.