Laat de kinderkens tot mij komen....

Laat de kinderkens tot mij komen en verhindert ze het hen niet.
Een lievelings Bijbeltekst van mijn moeder.

Mijn weblog ben ik gestart met als enige bedoeling dat het me wel leuk leek om zo af en toe wat te schrijven.
Het blijkt echter ook voor mezelf een leerzaam proces.
Zo langzamerhand tekent zich af dat wat mij kennelijk het meest bezig houdt.
Dat blijkt het thema LIEFDE te zijn.
Niet de liefde tussen geliefden maar de liefde als antwoord op vele problemen.
Niet slechts als antwoord maar ook als oplossing en voorkoming van problemen.
Degenen van wie ik LIEFDE het meest verwacht, hoort te verwachten naar mijn idee, zijn christenen.
Zij zijn toch christen omdat ze geloven in iemand die uit liefde voor hen persoonlijk is gestorven?

Ik had er beter niet aan kunnen beginnen.
Wat een liefdeloosheid kom je tegen.
Je ziet het overal.
Je ziet het in de kerk.
Je ziet het in de politiek.
Waar niet?

Balkenende, christen en fatsoensrakker, die beloftes aan het Nederlandse volk gewoon naast zich neerlegt.
Van Middelkoop, christen, die hetzelfde doet.
Hoe passen ze hun geweten aan?
Of is christelijke liefde niet belangrijk genoeg voor hen?
Bestaan er christelijke oorlogen?

Je ziet dat ik het begrip LIEFDE heel ruim neem.
En ik ben me er van bewust dat het een dusdanig moeilijk begrip is dat ik ook geregeld faal.
Ondanks dat vind ik dat ik er over mag, en zelfs moet, schrijven.

De onderstaande brief kreeg ik toegestuurd en mag ik plaatsen.
Ik heb er over nagedacht of ik dat zou moeten doen.
Ook of ik de naam van de kerkgemeenschap zou moeten noemen.
Ik heb besloten om het toch te doen.
Bedenk daar bij dat het gebeuren niet exemplarisch is voor dit kerkgenootschap.
Ik ken ook hele goede gemeenschappen.
Wel is het, helaas, exemplarisch voor vele christenen.
Als LIEFDE centraal staat, staat ook begrip voor de ander centraal.

DQ
============================

Hoi Johan,

Ik zal je nog wat vertellen,
Ik heb je wel eens geschreven dat ik sinds een jaar regelmatig naar een Baptistenkerk ging, ik dacht lekker dicht in de buurt.
Vijf minuutjes lopen i.p.v. altijd maar reizen, omdat er bij ons in de buurt niet veel meer aan kerk is overgebleven.

De preken daar spraken me wel aan, maar vanaf het begin aan al voelde ik me daar een vreemdeling.
Ik dacht niet zo gauw de moed opgeven, en eens beleven hoe baptisten zijn.
(Al die stomme namen, hervormd/pinkster/hervormd en weet ik wat er allemaal nog bestaat, ik heb het licht gezien, en heb zelf de liefde van Christus ervaren en ook wel door wat andere Christenen, maar voor mij hoeft dat allemaal niet zo gescheiden en dan elke kerk ook nog eens met z’n eigen wetten, kijk wat er nu in de katholieke branche gebeurt terwijl we allemaal mensen zijn met fouten, gebreken, zonden).
Met div. mensen wel wat leuke contacten gekregen, maar het overgrote gedeelte was een vastgeroeste kliek, die vanaf de wieg al baptist zijn.

Je weet mijn zoon is een autistische jongen die zich niet zo kan concentreren op een preek of gezang.
Al jaar en dag neem ik al wat voor hem mee tijdens de dienst, heel vroeger ging ie kleuren en tekenen achter in de kerk, later werd het z’n spelcomputertje, en de laatste paar jaar is ie gek op het lezen van Donald Duck strips.
Dus tijdens de dienst, je hoort 'm niet, is ie altijd helemaal verdiept in z’n stripboek, tijdens het bidden kijkt ie wel eens om zich heen, of kijkt wel eens naar hele overdreven mensen, en zegt daar dan wel eens wat van, in de trend van, wat doet of kijkt u raar of zoiets in die trend, maar over het algemeen is ie in z’n eigen wereld.

Ik voelde al vaak, de vaste kern voelt zich heel wat, de rest durft nooit zo voor z’n mening uit te komen.
Net een religieus gevangenisje, of een kerk die wordt geregeerd door farizeeën en schriftgeleerden.
Een boom zonder vrucht.

Maar goed, ik ging vooral voor de preek en heb geluisterd en geobserveerd.
In het begin werd ons gevraagd of we wel zeker geloofden en dat we dat voor heel de kerk staand moesten belijden, ik ben niet zo bang, dus ik zei, oké, maar vond het wel een beetje vreemd.

Tot ca. een maand geleden, vroeg een oudste (of hoe je ook iemand noemt, een soort hulp in de kerk) mag ik even met je spreken, ik had al vaak gemerkt dat die vent zich groen en geel aan ons ergerde, ik zat daar altijd gewoon relaxed in de kerk te luisteren en mijn zoon las z’n stripboek, soms nam ie z’n vriendje mee, ook die las dan een stripboek want dat is ook een soort van autist.
Hij zei, ik wil u namens wat mensen in de kerk zeggen dat jullie een stoorzender zijn.
Uw zoon zit naar mensen te kijken als ze zitten te bidden en hij gedraagt zich niet geïnteresseerd, ik zei, ik heb aan de mensen om me heen verteld dat hij een ander mens is, uiterlijk zie je het niet maar hij is verstandelijk gehandicapt en autistisch.
Of we voortaan boven konden gaan zitten, dan had niemand last van ons.
Ik wist niet wat ik hoorde, ik stond helemaal paf, dit had ik nog nooit meegemaakt, ik zei, laat maar, we zullen jullie niet meer tot last zijn, en boven alleen gaan wij niet zitten, dan kan ik wel een dienst op de tv zien.
Daar stoort zich ook niemand aan ons.
Ik heb die vent daar flink de waarheid gezegd, dat ie het evangelie van Jezus niet goed begrepen had, en dat Jezus met hoeren en tollenaars at en op aarde was gekomen vooral voor zondaren, zieken, armen etc. etc.
Ik heb ook een e-mail in die trend gestuurd, en div. mensen die ons ineens niet meer in de kerk zagen zitten en die ik weer tegen kwam heb ik openlijk gezegd dat ik me niet meer welkom voelde,
De meeste waren geschokt: "Tja wat een liefde he".

Nu ga ik zo af en toe eens naar de kerkdienst in het verpleeghuis waar m’n oma zit, en wat een liefde is daar.
Die mensen kunnen niets meer, dus daar tref je geen hoogmoed, en een dominee die vol liefde is voor deze mensen en m’n zoon, zodat m’n zoon ook veel vrolijker reageert.

Je verhaal op je log maak ik dus ook in de praktijk mee,

N.
.