Met de regelmaat van de klok gaan Johan en ik er even op uit.
Camera mee, portemonnee mee (we belanden aan het eind altijd ergens op een terrasje) en hups: aan de wandel. Meestal eerst even een kaarsje opsteken voor m'n zus in de Lambertus in Hengelo en daarna verder.
Op één van onze zwerftochten kwamen we op een winterse vooravond in de Paul Krugerstraat terecht. Het begon al te schemeren en hier en daar ontstaken de mensen de lampen al.
Voor een oud huisje zat een man in een dikke jas in een rolstoel. Wij groetten hem en spontaan begon de man te vertellen over zijn jeugd en tienerjaren in diezelfde straat. Hij had er zijn hele leven gewoond. Hij woonde in het huis van z'n ouders en z'n broer woonde naast hem.
"Of hij goed verzorgd werd? Ja hoor, mijn zuster woont hier ook en die kookt altijd voor mij."
Hij vertelde over die ene donkere dag, toen in een oorlogse namiddag het centrum van Hengelo plat gebombardeerd werd. "Ziet u dát huis daarginds? Die met die erker ervoor? Nou, tot aan daar lag alles tegen de vlakte.." We hadden, geloof ik, wel een kwartier, twintig minuten met hem gepraat, voor we verder gingen.
Tijdens weer een andere wandeling kwamen we in gesprek met twee ouwe indonesische mannetjes, die al vrienden waren sinds hun jeugdjaren.
Het was een marktdag en de heertjes zaten op een bankje een visje te eten, terwijl ze ons groetten. Toen we wat later waren neergestreken op een of ander terrasje kwamen ze langsgelopen en besloten spontaan om erbij te komen zitten. Plek zat, maar nee..ze wilden bij ons zitten en begonnen te vertellen over kamp Westerbork, waar ze jaren gewoond hadden als vluchtelingen uit Indonesië. Ze waren beiden bijzonder opgewekt en vrolijk en genoten volop van het leven, ondanks hun hoge leeftijd...
Zo zou ik nóg enkele voorbeelden kunnen noemen.
Eigenlijk lopen de mensen elkaar in rap tempo voorbij, zonder zich iets van elkaar aan te trekken. Heel vaak niet uit gebrek aan belangstelling, maar veel meer omdat men tezeer met zichzelf bezig is om de ander te zien. Misschien stralen Johan en ik het uit dat we best openstaan voor dit soort leuke ontmoetingen, want op de één of andere manier overkomt het ons telkens weer. Misschien ligt het ook wel een beetje aan onze eigen houding.
Beiden zijn we altijd benieuwd naar de achtergrond van iemand. Elke volwassene is ooit een kind geweest. Hoe heeft hij/zij geleefd? Wat heeft hij/zij meegemaakt? Waar komt hij/zij vandaan? En bij een zwerver of dakloze: wat heeft dat kind voor ellende beleefd, dat het als volwassene zo is gaan leven? Zo onverzorgd, aan de zelfkant van de maatschappij, waar hij/zij door niets en niemand meer opgemerkt wordt...
Zelf blijf ik deze toevallige ontmoetingen heel bijzonder vinden. Wat maakt dat mensen ons spontaan hun achtergrond en levensverhaal vertellen? Zo horen we regelmatig de vreemdste verhalen en anekdotes. Soms leuk en grappig, soms erg triest. Verhalen over eenzaamheid, over gestorven partners en verdriet. Verhalen over lang vervlogen tijden, "toen alles nog beter of anders was"
Ik denk er wel eens aan om een goeie mp3 speler mee te nemen en die gewoon vanaf het begin van een wandeling tot aan het moment van naar huis gaan op te laten nemen, zodat ik dat thuis dan kan uitwerken voor de website. Vaak horen we zoveel leuke of bijzondere dingen dat het moeilijk wordt om alles te onthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten