Christenen en ik.

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin waar geweld taboe was.
Geweld in elke vorm, verbaal of non-verbaal.
Zo vlak na de oorlog heerste er een niet uitgesproken of uitgewerkte licht pacifistisch sfeer in huis.
Dat had ook te maken met de uitleg die er gegeven werd aan de Bijbel en in het bijzonder aan het leven en de uitspraken van Christus.
Deze sfeer heeft uiteindelijk tot gevolg gehad dat de opdracht "Gij zult niet doden" mij heeft doen besluiten om dienst te weigeren.
Een beslissing waar ik geen spijt van heb mede door het feit dat ik een goede tijd heb gehad in Eindhoven.
Daar ben ik als verpleger te werk gesteld geweest in de R.P.I., de Rijks Psychiatrische Inrichting.

Ik heb altijd een afschuw gehad van geweld.
Begrijp best dat de politie soms geweld moet gebruiken maar ben er van overtuigd dat geweld nooit de oplossing van een probleem is.
Geweld lokt geweld uit.
Zo zitten mensen in elkaar.
Voor velen is een opstelling als de mijne gelijk aan slap gedoe, je bent een doetje.
Ik kan echter naar waarheid zeggen dat ik zelf tot nu toe persoonlijk geen echt geweld ben tegen gekomen laat staan heb moeten gebruiken.

Als ik 's avonds eens een enkele maal achter de buis zit en door de zenders heen zap schrik ik steeds weer van de massa geweld.
Dat kan niet goed zijn en moet invloed hebben.
Zolang men er vanuit gaat dat TV reclame invloed heeft moet men er eveneens vanuit gaan dat TV geweld, agressie en sadisme invloed heeft.
Voor mij één van de redenen van agressie onder jeugdigen en ouderen.
Men leert dat geweld normaal is en een oplossing van de problemen is of kan zijn.
Ik heb mijn kinderen nooit het zien van geweldsfilms verboden maar wel altijd mijn afschuw laten blijken.

In ieder geval is het wel duidelijk hoe ik naar de wereld en zijn bewoners kijk.
Het heeft alles te maken met de invloed van opvoeding, Bijbel en in het bijzonder het Nieuwe Testament.
Mij lijkt het duidelijk dat liefde en respect daar een centrale plaats inneemt.

Ik heb te horen gekregen dat ik in mijn log soms sarcastisch en cynisch ben als het gaat over geloof en christenen.
Dat eerste is niet waar en ik begrijp nog steeds niet hoe iemand die mij heel goed kent het zo kan lezen.
Het tweede is zeker voor een gedeelte waar.
Misschien is dat ook een vorm van geweld, verbaal geweld.
Het is in ieder geval een uiting van onbegrip en onmacht naar christenen die de boodschap belijden maar in de praktijk er (in mijn ogen althans) afschuwelijk naast zitten.
Het is voor mij bijv. niet te bevatten dat men het "Gij zult niet doden" wel toepast op abortus, ongeboren leven en euthanasie maar niet op oorlogsgeweld.
Burgerslachtoffers worden als een gegeven ingecalculeerd.
Daar wordt verder niet over gepraat of nagedacht.
Ik begrijp echt niet dat je dan genietend van de preek in de kerk kan zitten.
Ik begrijp het echt niet en dat raakt me.

Dat raakt me meer dan goed voor me is maar ik kan niet anders.
Het alternatief is schouderophalen, net doen of je neus bloed en vervolgens lekker doorleven.
Dat werd me laatst nog aangeraden maar zo zit ik niet in elkaar dus kan ik dat niet.

Gedraag ik mezelf dan altijd zo christelijk?
Nee, zeker niet maar als ik dat merk of als ik er op attent gemaakt word, schrik ik wel en denk er over na.

Gelukkig zijn er veel christenen die anders zijn en handelen.
Gelukkig wel, maar merkwaardiger wijze zitten die nooit in machts situaties.
Dat geeft te denken.

In mijn log heb ik meerdere malen schrijvend nagedacht over het rot gevoel dat ik heb bij christenen die hun naamgever te schande maken.
Ze geven het christelijk geloof een zeer negatief imago en maken een karikatuur van Christus.
Het doet me veel omdat het een groep mensen is waar ik me bij betrokken voel.
Daarom maak ik me drukker om wat zij en de joden, waar ik me eveneens bij betrokken voel, doen dan wat anderen bijv. Islamieten doen.
Het hemd is nader dan de rok.
Zo moet mijn commentaar op christenen en hun handelingen gezien en gelezen worden.

DQ
.