Onder moeders paraplu.
Liepen wij getwee.
Het regende continu.
We deden het er mee.
Moeder was nog moe.
En ik nog pa.
Tevens was ze oma.
En ik opa.
Dat doet de tijd
Die, zoals dat hoort en gaat.
Uiteindelijk ons, zonder onderscheid.
Machteloos achterlaat.
De kinderen worden ma en pa.
En daarna oma en opa.
Zo is het altijd gegaan.
Daardoor is de mensheid blijven bestaan.
Onder moeders paraplu.
Hielden we elkanders handen vast.
Levend in het nu.
Terwijl de regen plast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten