Pepe

Vijfentwintig jaar geleden was ik er niet zo best aan toe.

Ik zat mentaal een beetje in de kreukels.

Via familie kwam ik in een klein dorpje 80 km zuidwest van Sevilla terecht.

Voor een week of drie.

De warmte van zon en mensen hebben me heel veel goed gedaan.

Eén man, een vertegenwoordiger en enkele jaren ouder dan ik, nam me op sleeptouw.

Dwars door het dorp en de omgeving van het dorp.

In het diepe, ongerepte, zuiden van Andalusië.

Het was een geweldige belevenis.

Deze omgeving was zo volstrekt anders en daardoor nieuw voor mij.

Mijn eigen besognes raakte een beetje op de achtergrond.

Het sluimerde maar ik had er geen tijd voor.

De herinnering aan deze dagen bezorgt me nog steeds kippenvel.

We trokken met elkaar op.

Hij liet me zoveel hij kon zien en meebeleven.

Een Andalusiër in hart en ziel.

Trots op zijn land.

Trots op zijn volk

Wij konden elkaar niet verstaan.

Was lastig maar maakte niets uit.

Versterkte slechts mijn belevenis.

Daarna heb ik hem nog vaak gezien.

Samen met een kameraad uit Enschede die ik drie keer op sleeptouw nam naar dat dorp.

Ook hij voelde de warmte van deze man.

Op één van deze reizen liet hij vol trots zijn nieuw gebouwde woning en winkel zien.

Filmen en fotograferen van en binnen deze woning was geen enkel punt.

Ook niet voor zijn vrouw en dochter.

Natuurlijk deed ik dat, zij het met een zekere schroom.

Tenslotte was het tamelijk privé.

Enige jaren ben ik niet in het dorp geweest.

De omstandigheden waren gewijzigd en het was moeilijker geworden om er te komen en een verblijf daar te organiseren.

Jammer genoeg is het voor mijn kameraad, die het daar in dat dorp eveneens zeer naar zijn zin had, niet meer mogelijk om met mij die kant op te gaan.

Ik hoop toch zo dat die mogelijkheid zich toch nog eens zal voor doen.

Samen.

Ook ik word een dagje ouder. 

Geruime tijd geleden bereikte mij het schokkende bericht dat mijn oude vriend van 25 jaar geleden een hersenbloeding had gekregen.

Lichamelijk en geestelijk was zijn toestand er hard op achteruit gegaan.

Ondanks de lastige reis naar het dorp vanuit Hengelo ben ik er weer geweest.

Weer voelde ik mij omarmt door het dorp.

Weer voelde ik de warme deken van de hete zon.

Een graad of 37, 38 is wel erg warm.

Een paar dagen had ik daar behoorlijk last van.

Vooral omdat het 's nachts niet erg afkoelde.

Nu ik al enige dagen thuis ben, heb ik nog steeds last van slaapgebrek.

Velen in het dorp herkenden mij.

En ik hen.

Heerlijk om ons stamcafeetje weer te bezoeken.

- El Tablajero.

Ooit zette ik daar enkele videootjes van op Youtube.

We kwamen in gesprek met de eigenaar.

Ik vroeg hem of ik een t-shirt met El Tablajero er op gedrukt kon kopen.

"Nee" zei hij "dat kan niet.

Je krijgt het."

Daar heb ik later mijn Enschedese kameraad even de ogen mee uit kunnen steken.

Enfin, hij kan nog zien.

Natuurlijk heb ik de man uit het begin van mijn verhaal opgezocht.

Daar zat hij.

Een oud, schraal mannetje.

Niet de vrolijke en trotse man die ik zo goed kende.

Zwak en mager.

Een man wiens geheugen de oude kracht verloren had.

Ik kwam binnen.

Binnen in de kamer die hij ons jaren geleden vol trots had laten zien en filmen.

Hij keek op en riep uit met zwaar Andalusisch accent:

                                  J O H A N

.