Ik ben bang.
Ik word steeds ouder.
Ik word steeds banger.
Ik woonde ooit in een fatsoenlijk land.
Een land waar ik trots op was.
Een land begaan met de zwakkeren.
Een land dat voor veel andere landen een voorbeeld was.
Waar de manier waarop hier met zorg werd omgegaan een voorbeeld was.
Ooit.
Nederland.
De kans dat ik van de zorg (tegenwoordig met kleine letter) gebruik zal moeten maken komt, naarmate ik ouder word, steeds dichterbij.
De kans dat de benodigde zorg een onbereikbaar ideaal is wordt steeds groter.
De kinderen die al zwaar belast zijn nog zwaarder belasten?
Dat doet té zeer.
Op tijd dood gaan is én voor de mensen met een dunne portemonnee én voor deze maatschappij de beste oplossing.
Nederland.
Fatsoenlijk Nederland.
Ik word steeds banger.
Ik word steeds ouder.
Ik ben bang.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten