Bello

Ach, Bello.

Dat prachtig door treinliefhebbers gerestaureerde locomotiefje.

Nu, eveneens gerestaureerde, wagonnetjes puffend en bellend trekkend door West Friesland.

Van Hoorn naar Medemblik.

En van Medemblik naar Hoorn.

Het is het locomotiefje uit mijn jeugd.

Aan het einde van onze straat stak het de weg over om af te meren bij het station waar ik vanuit ons huis zicht op had.

Puffend en bellend.

Bello.

Het staat voor vreugde en de enige priklimonade van het jaar.

Het staat voor één van de weinige uitjes die ik had.

De oorlog lag niet zover achter ons.

De armoede was dichterbij.

Een armoede die de hele wijk trof en daardoor niet echt opviel.

Schoolreisje.

Met Bello van Alkmaar naar Bergen.

Naar de speeltuin.

Draaien tot je draaierig en misselijk werd.

Geholpen door die enige priklimonade van het jaar.

Nog steeds levende beelden.

En zo lang geleden.

Een heel enkele keer, ik kan me eigenlijk maar één keer herinneren, zijn we met het gezin doorgereden.

Bij stationnetje Bergen gestopt,  gepasseerd en doorgereden naar Bergen aan Zee.

Een schitterend tochtje door de duinen.

De zilte zeelucht tegemoet.

Alweer die levendige herinneringen.

Het moet een geweldige indruk op me gemaakt hebben.

Maar ja, aan alles komt een eind.

Bello, met aanhang, was niet rendabel meer.

Een filmpje van de laatste rit vond ik op YouTube.

Bello beëindigde zijn rijdend bestaan als een stil soort standbeeld op een plein in Bergen.

Tot liefhebbers een nieuwe taak voor hem vonden.

Het schijnt een enorme klus geweest te zijn om hem weer de oude glorie te doen hernemen.

Ik heb hem weer gezien.

Op het station van Hoorn.

Hernieuwde liefde.

In mijn planning staat me weer eens door hem te laten trekken.

Nu van Hoorn naar Medemblik en terug.

Of misschien met de boot

 "de Friesland" van Medemblik naar Enkhuizen.

Beste vriend, beste Bello, we zien elkaar weer.

Tot spoedig.