Ruim 30 jaar geleden liep ik in Enkhuizen langs het geboortehuis van mijn moeder.
Omdat ik prachtige herinnering heb aan dat huis bleef ik er vrij lang voor staan.
Vol van herinneringen.
Het viel op, de deur ging open en de bewoner van het pand vroeg argwanend wat er aan de hand was.
Nadat ik het hem had uitgelegd nodigde hij me uit om binnen te komen.
Het was een ontroerende ervaring.
Behalve de inrichting was er niets veranderd.
Tijd verwaaide en ik met haar.
Zelfs de tuin was bijna hetzelfde.
De man zag mijn emotie en vroeg of ik een stekje van een plant mee wilde nemen.
Nu, na al die jaren, verschijnen bij mij in Hengelo op de meest vreemde plaatsen, tussen tegels, onder bomen enz. nakomeling van dit stekje.
Dierbare planten.
Voor velen onkruid.
Voor mij nostalgieplantjes.
Herinneringen, op soms onmogelijke plekken.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten