Nachtmerrie

De wijk zag er verlopen en somber uit.

Mistig en donker.

Eeuwenoude huizen.

Dichtgetimmerde ramen.

Mijn wijk, de wijk waar ik in opgroeide.

De huizen die er hoorde te staan waren veel jonger dan de huizen die er stonden.

Het raakte me niet.

Het was gewoon mijn buurt.

Nergens een raam open.

Nergens een deur open.

O ja, toch.

Eén deur stond open.

Een zwak bibberend lichtje wierp zijn schijnsel naar buiten.

Ik stapte naar binnen.

Dat kon blijkbaar zomaar.

In de kamer zat een oud gekreukt vrouwtje.

Ze was verwonderd toen ze me zag.

Logisch natuurlijk.

Na enige tijd ontdooide ze en liet me het huis zien.

Het werd gezellig.

Hartelijk namen we afscheid van elkaar.

Ik zou nog wel eens langs komen.

De volgende dag was ik weer in de omgeving en besloot het mensje nog eens op te zoeken alvorens weer naar huis te gaan.

De buurt en de huizen waren hetzelfde als de dag er voor.

Hoogstens nog wat ouder en wat somberder.

Alleen de open deur van gister was nu een dichte deur.

Hing wat scheef in de scharnieren.

Moeilijk open te krijgen.

Er kriebelde wat aan mijn benen.

Er jankte wat.

Ach goh.

Het hondje van die oude vrouw.

Nu viel het me op.

Het vrouwtje had een hondje.

Ik pakte de riem op die over de grond sleepte.

"Laat maar" zei de buurvrouw "ik zorg er wel voor.

Het arme beest.

Zijn vrouwtje is al jaren dood".

"Dood?" zei ik verbaasd en ongerust.

"Ja" zei de buurvrouw "al jaren, kijk maar".

Ik keek angstig in de richting die ze me wees en ja hoor, daar lag ze.

Niet netjes in een kist maar in een gewone kartonnen doos.

Vreemd?

Kennelijk niet.

Erg prettig voelde ik me niet.

De laaghangende mist trok op.

Hoe duidelijker het oude gerimpelde gezichtje werd, hoe onrustiger ik werd.

Plots trok er een vette grijns over het gezicht.

Mijn bloed stolde in de aderen en werd ijs toen dat wat overgebleven was van de handjes een gebaar in mijn richting maakte.

Ik stoof achteruit.

Na enige tijd besefte ik angstig, en tegelijkertijd opgelucht, dat ik in een droom was beland.

Een merrie van een droom.

Een nachtmerrie.

Wat doe ik normaal in zo'n geval?

Licht aan.

Radio aan en wat lezen.

De ellende was echter nog niet voorbij.

Ik knipte het licht aan.

Het bleef donker.

Pikdonker.

Ik schommelde uit bed.

Aardedonker, geen hand voor ogen te zien.

Zelfs mijn eigen handen niet.

Diep onder indruk van de angstige ogenblikken die ik mee had gemaakt liep ik naar het raam.

Mijn buren gaan altijd laat naar bed, zou daar het licht nog branden?

Niets te zien.

Nergens in de stad brandde licht.

Mij overal stotende schommelde ik naar de wc en op dezelfde wijze weer terug naar bed.

Toen werd ik wakker.

De stadslichten schemerden door mijn gordijnen.

Drie nachten is het nu geleden en nog ben ik niet helemaal rustig.

.