Enige jaren geleden reed ik met iemand mee.
We reden o.a. langs ons oude huis in Eibergen en stopten daar.
Onverwachts greep het weerzien van dit huis me bij de strot.
Daar was ik niet op voorbereid.
Nu ik er jaren later aan terug denk voel ik de ontroering en verslagenheid nog.
Toen waren de kinderen klein.
Het gezin was compleet en bij elkaar.
Nu zijn de kinderen volwassen en hun kinderen ook.
Prima natuurlijk.
De normale gang van zaken.
Uiteraard.
Maar nooit heb ik het "voorbij" gevoel sterker ondergaan dan toen.
Voorbij!
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten