In zijn hart had Willem Wilmink een speciale plek ingeruimd voor de Twentse taal. In het Enschedese stadsplat gaat dat dan zo:
Heftan hattat
Zundag weer verjöarsviseet
en iej weet wa hoo dat geet:
Herman hef zoo zeek ewes,
Graads mut ok weer oonder t mes,
Trui hebt z' alns a vort-enomn,
Kloas is oet de tied ekomn,
Leida hef zon pien in t lief,
oo, dat aarme, aarme wief.
En hoo is t dan noe met Bernard?
Heftan tattat! Heftan tattat!
Hee har völs te völ patat had
en doo hef e t dus an t hart had.
Dat genöal, oo man oo man,
doodzeek goa'j op hoes op an.
- Willem Wilmink (1992)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten