Het vensterraam van mijn woonkamer grenst aan stoep, straat en wederom stoep.
In deze vrij logische volgorde.
Geregeld zet ik mij in mijn zetel, die zich aan deze kant van het eerder vermelde vensterraam bevindt, neder teneinde op mijn gemak het buitengebeuren gade te kunnen slaan.
Daarbij werp ik aandachtige blikken naar, of op, de lopende en fietsende mensheid.
Het op andere wijze zich voort bewegende publiek is nog voor er sprake kan zijn van enige herkenning mijn raam voorbij.
Mijn spiedende blikken hebben echter nog geen televisie-persoonlijkheden kunnen waarnemen.
Daar zijn enige redenen voor te bedenken.
- Ze werden aan mijn gezicht onttrekken omdat ik mij elders moest verpozen.
- Ik herkende ze niet omdat ik zelden of nooit tv kijk.
- Ze wilden mij niet in mijn groenachtigblauwe kijkers kijken.
- Ik schrijf dit stukkie tekst en kan niet naar buiten gluren.
- Ze zijn nooit mijn huis voorbij gelopen of gefietst.
- Enz.
Zelf denk ik dat het pure verlegenheid hunner kant betreft.
Iets anders kan ik er niet van maken.
Het zij zo.
Ik zet me weer neder teneinde.....
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
dinsdag 1 oktober 2019
Het vensterraam en buitengebeuren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten