Mijn huis.
Honderddertig jaar oud.
Ongeveer.
Elke steen gelegd door iemand die er niet meer is.
Al heel lang niet meer is.
Iemand met vreugde.
Soms met veel vreugde.
Iemand met verdriet.
Soms met tomeloos verdriet.
Iemand als ik.
De gedachte maakt me klein en geeft me ontzag voor het begrip "tijd".
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten