De Syrische jongedame uit het Griekse restaurant.

Ach, dat restaurant.
Min of meer ons stam restaurant.
In Alkmaar, gezellig en niet te kostbaar.
Tja, je moet toch eten nietwaar?
Zo heel vaak komen we er niet.
Alkmaar is wat verder gelegen dan bijvoorbeeld Delden.
Ook dat maakt een verblijf te duur om het vaker te doen.
Helaas.

Terug naar het restaurant.
Het is een restaurant dat geëxploiteerd wordt door iemand afkomstig uit een ander land.
Ik ken de situatie niet goed maar het gevolg van het buitenlandse zuidelijke karakter is de geregelde wijziging van sommige personeelsleden.
Zo ook nu.

Het leuke, spontane gezichtje behoorde toe aan een jongedame uit Syrië.
Een gevluchte jongedame, zonder familie in Nederland.
Ze leek bewonderingwaardig vrolijk ondanks de ellende die ze mee had gemaakt.
Waarschijnlijk mede door de afwezigheid van oorlog in ons lieve platte landje.
Haar Nederlands was karig maar verrassend goed voor de korte tijd dat ze in ons land was.
Ik vond haar spontaniteit heel bijzonder.
Misschien ook omdat ze onbevangen vertelde dat ze me lief vond.
Of ze voldoende bewust was wat lief in het Nederlands inhoudt, weet ik niet.
Wel weet ik dat het leuk en, inderdaad, lief klonk.
En die spontaniteit....
Ze vertelde dat het niet allemaal makkelijk was maar dat ze in ieder geval haar stem nog had waar ze zeer tevreden over was.
Dat nodigde mij natuurlijk uit om haar te vragen iets te zingen.
En ja hoor, midden in de zaak, zong ze haar lied.
Onbevangen.
In het Arabisch.
Prachtig.
Omdat we het niet verstonden herhaalde ze het zingend onderwijl vertalend in het Engels.

Toen we afscheid namen vroeg ze me wanneer ik weer kwam.
Ik noemde een waarschijnlijke datum.
Haar vreugde was groot toen dat niet over een jaar bleek te zijn maar vrij binnenkort.
.