Ik zit in de tuin.
De zon schijnt stralend naast de schaduw waarin ik van plan was om, al lezende, UV straling te verzamelen.
Mijn kleine wereld is een goede wereld, nu.
Zo rustig.
Afgezien van de verre stadsgeluiden die de dubbele beglazing lang voor me verborgen hield.
En dan....
De kleine uit China persoonlijk geïmporteerde stappenteller trilt.
Drie keer.
Bescheiden werd me medegedeeld dat ik reeds een half uur bijna bewegenloos op een stoel zat.
Zo werd ik, terwijl ik bezig was de wereld met haar geneugten en narigheden te beschouwen van achter toegesloten oogleden, diezelfde wereld ruw weer ingetrild.
En besef ik, dankzij China, dat de stappen die ik zou moeten ondernemen vandaag slechts theoretische stappen zullen moeten blijven.
De theorie wint het van de praktijk.
Mooi is dat.
Ik schuif de stoel verse schaduw in.
De zon won het van de zo door mij gekoesterde oude schaduw.
Kom nou.
Ik laat me niet kisten.
Daar is nog alle gelegenheid voor.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten