Mijn boek

Het is ongebruikelijk dat schrijvers iets vertellen over het nieuwe boek dat ze aan het schrijven zijn.
Ik begrijp dat maar heb toch de diepe wens om in mijn geval een tip van de sluier op te lichten.

Dat is bijzonder en spectaculair.
Ik doe dat namelijk nooit.
Vooral omdat ik bang ben om hevig op mijn vingers getikt te worden.
Letterlijk.
Je moet, als je een sluier op wilt lichten, verduveld voorzichtig zijn en hardgrondig om- en uitkijken.

Anders wordt het natuurlijk als de tip behoort bij je eigen sluier.
Echter ook dan, houdt het bij de tip.
Niet meer dan dat.
Vooral niet meer.
Er moet iets over blijven.
Er moet spanning blijven.
Heftige, mateloze, dorst opwekkende spanning.
Dus.

Alhier het resultaat van het lichten der tip van de eigen sluier.
Het kost me moeite om iets van de verborgen waarheid prijs te geven.
Het is toch net alsof je na het baden halfnaakt de voordeur open doet omdat er gebeld wordt en je vergeten bent je broek aan te doen.
Lullig, in mijn geval.
Enfin, de onthulling.

Tenminste als je het voor je houdt, kunt houden.
Mijn boek, ik aarzel, mijn boek, ik durf het bijna niet te zeggen, mijn boek, even het zweet van mijn voorhoofd vegen, mijn boek dus, houd je vast, mijn boek zal gaan.
Mijn boek zal gaan over, pfff, over......   
                         Mensen!
Met een mens in de hoofdrol
Het is schokkend.
Ik besef dat, maar ja, het leven is nu eenmaal realistisch en dus is dit schrijfsel, hoewel nog in embryonale fase, dat ook.
Realistisch.
Fel realistisch.

Zo het is er uit.
Ik had het lef.
Ik durfde.
De tip gaat weer dalen.
Mondje dicht.