Ik stap uit bed.
Niet omdat ik wil.
Maar omdat het moet.
Ik gooit de dekens aan de kant.
Sla keihard met mijn hand.
Tegen een houten plank.
En krijg als dank.
Zo, midden in de winter.
Onder een nagel, een splinter.
Valt niet mee, zo koud uit bed.
Dat gehannes met een pincet.
Maar ik heb gewonnen.
Zelfs het bloed is geronnen.
En nu met frisse moed
De nieuwe dag tegemoet.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten